Σύνδεση Τώρα Σύνδεση στη Βιβλιοθήκη μου   ·   Όλες οι Βιβλιοθήκες στο Bookia
Τι είναι το Bookia;   ·   Blog   ·                     ·   Επικοινωνία  
Πως γράφω κριτική; Είμαι Συγγραφέας Είμαι Εκδότης Είμαι Βιβλιοπώλης Live streaming / Video
 

Το Bookia αναζητά μόνιμους συνεργάτες σε κάθε πόλη τής χώρας για την ανάδειξη τής τοπικής δραστηριότητας σχετικά με το βιβλίο.

Γίνε συνεργάτης τού Bookia στη δημοσίευση...

- Ρεπορτάζ.
- Ειδήσεις.
- Αρθρογραφία.
- Κριτικές.
- Προτάσεις.

Επικοινωνήστε με το Bookia για τις λεπτομέρειες.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Δημήτρης Τσολάκης συζητά με τον Μίλτο Γήτα
Διαφ.

Γράφει: Μίλτος Γήτας

Ο Δημήτρης Τσολάκης γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1995 και μεγάλωσε σε ένα χωριό δίπλα, που λέγεται Σαρακηνοί.

Στον κόσμο της λογοτεχνίας μπήκε όταν πρωτοέμαθε γραφή και ανάγνωση και από τότε δεν πέρασε μέρα που να μην δηλώνει ευγνώμων για τα όσα διδάχτηκε από τα βιβλία και την μαγεία που προκαλούν καθημερινά στη ζωή του.

Σπουδάζει στη φιλοσοφική σχολή Ιωαννίνων στο τμήμα της ιστορίας και αρχαιολογίας. Τα καλοκαίρια συμμετέχει σε προγράμματα κατασκηνώσεων ανθρώπων με αναπηρία. Το "πέφτουν αστέρια" είναι το πρώτο του βιβλίο, ένα τερατώδες παραμύθι για εκείνους που δεν αγαπήθηκαν.

Για όλα αυτά λοιπόν αλλά και για ακόμη περισσότερα συνομίλησε με τον ανταποκριτή του BOOKIA στην Ήπειρο, Μίλτο Γήτα.

Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σου;

Νομίζω ότι δεν προέκυψε, απλώς υπήρχε πάντα. Γράφω από όταν έμαθα να γράφω, σαν ανάγκη περισσότερο. Να έρθω πιο κοντά με τον εαυτό μου και να κατανοήσω τον κόσμο που ζω. Ούτε το πρώτο έχει συμβεί ακόμη, ούτε το δεύτερο. Είναι μακρύς αυτός ο δρόμος, οπότε νομίζω ότι θα γράφω για πολλά χρόνια ακόμα.

Από πού εμπνέεσαι;

Η έμπνευση είναι κάτι στιγμιαίο. Μία έκλαμψη φωτός. Και τέτοιες εκλάμψεις τις βρίσκει κανείς πολύ εύκολα στην εποχή που ζούμε. Από κει και πέρα απαραίτητη προϋπόθεση είναι η δουλειά, δηλαδή να δημιουργήσεις μία ολόκληρη πυρκαγιά από μία μόνο σπίθα και ας καίγεσαι. Εκεί είναι η μαγεία. Το ατέρμονο γράψε-σβήσε-σκίσε-ξαναγράψε.

Στο πρώτο σου βιβλίο  «Πέφτουν αστέρια» τι θα διαβάσει ο αναγνώστης;

Είναι πολύ δύσκολο να δώσω έναν σαφή ορισμό για το συγκεκριμένο βιβλίο. Να πω δηλαδή ότι ανήκει εκεί ή εκεί. Το έγραψα όταν ήμουν 18 χρονών και βγήκε τον Απρίλη που μας πέρασε. Από τεχνικής πλευράς σίγουρα πρόκειται για μία νουβέλα, διαρθρωμένη σπονδυλωτά. Το περιεχόμενο τώρα, είναι πολλά πράγματα μαζί. Ένας κόσμος από μόνο του, βαθιά αλληγορικός. Ο κεντρικός άξονας πάντως είναι οι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν, οι μοναχικοί, οι ονειροπόλοι, εκείνοι που χαζεύουν δειλά δειλά τα αστέρια όταν πέφτουν, αναζητώντας λίγο φως την ύστατη στιγμή. Ίσως να είναι και ένας αντικατοπτρισμός της σημερινής κοινωνίας, όπου από φανοί φωτός, γίναμε οι σκοτεινοί υπάνθρωποι που κυνηγάμε πυγολαμπίδες για να τους πάρουμε το ελάχιστο φως που εκπέμπουν, νομίζοντας το για δικό μας.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εκδώσει κάποιος νέος λογοτέχνης το βιβλίο του;

Α! Αυτό δεν το γνωρίζω. Ανάλογα με το που απευθύνεται κανείς και τι γράφει. Εγώ, έτυχα ιδιαίτερης μεταχείρισης λόγω Μαρίας Ανδρουλάκη και Σταύρου Σταυρόπουλου, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο και είπαν ότι πρέπει να βγεί. Πήγαμε στην Απόπειρα, οι εκδότες μου Σαράντης Κορωνάκος και Λεωνίδας Καραγκούνης πίστεψαν σε μένα και στο βιβλίο και το βγάλαμε. Έτσι έγινε. Ο Σταυρόπουλος με τίμησε κι όλας γράφοντας το οπισθόφυλλο και τον ευχαριστώ για ακόμα μία φορά.

Το γεγονός πως σπουδάζεις στη φιλοσοφική σε βοηθάει πιστεύεις να εκφράζεσαι καλύτερα και να έχεις καλύτερη σχέση με τη λογοτεχνία;

Ουδεμία σχέση δεν έχει η φιλοσοφική και ο κλάδος ιστορίας, όπου σπουδάζω, με τον τρόπο έκφρασης ή με την εντρύφηση μου πάνω στη λογοτεχνία. Η σχολή μας παρέχει βασικούς άξονες διαφόρων προσεγγίσεων, ώστε να κινούμαστε πάνω σε αυτούς. Έπειτα, ένα άρτιο αποτέλεσμα, προϋποθέτει προσωπικό αγώνα. Δεν μπορεί καμία σχολή να σε μάθει να εκφράζεσαι ή να σου διδάξει ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας, της Ρώμης, της Ευρώπης σε πενήντα μαθήματα. Έτσι και στους υπόλοιπους κλάδους. Θέλω να πω ότι ο καθένας πρέπει να προσπαθεί ατομικά, όχι ως συμμέτοχος στην αποεπένδυση του μέλλοντός μας, αλλά ως ενεργούμενο ον στην επένδυση του προσωπικού του κόσμου, η οποία θα φωτίσει το μέλλον όλων μας.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και γιατί;

Δύσκολη ερώτηση, για μένα που κυριολεκτικά καταπίνω τα βιβλία. Σίγουρα στις μεγάλες μου αγάπες ανήκουν οι Ρομπέρτο Μπολάνιο, Τζέρομ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, Μαργκερίτ Ντυράς, Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ο Ντοστογιέφσκι φυσικά, καθώς και πολλοί άλλοι, που δεν μου έρχονται στο μυαλό τώρα. Από έλληνες, η Ζυράννα Ζατέλη, η Μαργαρίτα Καραπάνου, η Έρση Σωτηροπούλου, ο Αύγουστος Κορτώ, ο  Γιάννης Ξανθούλης, ο Παύλος Μάτεσις, η Μάρω Βαμβουνάκη, η Φρίντα Μπιούμπι, η Μαλβίνα Κάραλη, η Καρυστιάνη κτλ. Νεκροί και ζωντανοί, αυτοί οι άνθρωποι, ‘έπιασαν’ κάτι, που οι υπόλοιποι δεν έχουν ‘πιάσει’ ακόμα.

Οι δικοί σου άνθρωποι πως αντέδρασαν όταν ανακάλυψαν πως γράφεις;
Σε ενθάρρυναν;

Ήταν κάτι που σταδιακά το συνήθισαν. Με έβλεπαν απομονωμένο και στωικά το υπέμεναν. Δεν εισχώρησαν ποτέ στον προσωπικό μου χώρο, πόσο μάλλον στα ενδότερά μου. Χάρηκαν πολύ, βέβαια, όταν είδαν το βιβλίο.

Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σου σχέδια;

Δεν κάνω σχέδια. Γράφω καθημερινά. Τώρα το τι θα ‘κάτσει’ για βιβλίο δεν το ξέρω. Πιστεύω ότι θα γίνει όπως και με το πρώτο. Θα έρθει ένα κύμα και θα με στοιχειώσει, θα με απειλήσει. Ή γράφεις ή πνίγεσαι.

Δημήτρης Τσολάκης

Το σκόπιμο αίμα. Στο πιάτο, σε δείπνο οικογενειακό. Μαύρο τραπεζομάντιλο. Τα χρυσόψαρα είναι εδώ, στη γυάλα. Άρωμα από χαλασμένο τυρί, πλαστικά άνθη. Με βελόνες. Μια αποκεφαλισμένη κούκλα που μεγαλώνει, χάνοντας τις τέσσερις αδελφές της. Μιλάει. Μαμά; Μπαμπά; Αυτοί οι παντελώς άγνωστοι στο παιδί άνθρωποι. Οι καταγωγικοί θύτες στην "προγεγραμμένη ρουτίνα του ήλιου": Ανατέλλεις, ζεις, βασιλεύεις, σκοτεινιάζεις. Πεθαίνεις. Το αίμα που αφήνουν παντού είναι γενετικός κώδικας. Το εκπληρωμένο, υποδόριο, αμίλητο έγκλημα. Ο πολλαπλασιασμός του. Είναι παράδοση και κληροδότημα, στάμπα που μεγαλώνει σαν κηλίδα. Μην κοιτάξεις πίσω, θα γίνεις άγαλμα. Μη μιλάς. Μη γελάς. Μη. Μη - Μια μικρή ιστορία του κόσμου, σαν βιβλιοθήκη επαναλαμβανόμενων φόνων. Που εκπυρσοκροτούν. Το σπίτι γυρίζει προς τα μέσα. Τους καταπίνει, σ’ ένα κόκκινο βυσσινί. Άλλο σπίτι. Κι άλλο. Κι άλλο. Κοίτα, μπαμπά, βρέχει. Κοίτα. Πέφτουν μαχαίρια.

Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Τσολάκη είναι μια νουβέλα για το τραυματικό. Μια πικρή αλληγορία για το ύστερα, τις συνέπειες ενός άγραφου νόμου. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως επίμετρο σήμερα στο βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος". Σαν υστερόγραφο ενός τελευταίου παραμυθιού, από ένα παιδί. Τον κόσμο των παιδιών οι ενήλικοι τον ξεχνούν διαρκώς. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα βιβλία. Και μας τον θυμίζουν.

Κοίτα, μπαμπά. Κοίτα. Με έκανες παγώνι. Σου αρέσει τώρα η νεκρή ουρά μου; Η ουρά σου. Αυτή η λερναία ουρά του κόσμου. Τους. Σας. Μπαμπά; Μπαμπά; Τώρα σε καταπίνω εγώ.
 
 
``

Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση από το Bookia;

Πηγή δεδομένων βιβλίων



Χορηγοί επικοινωνίας






Κοινωνικά δίκτυα