Γράφει: Αντώνης Σκιαθάς

Ο Θάνος Αθανασόπουλος γεννήθηκε το 1975 στη Θεσσαλονίκη και ζει από το 2001 στην Ολλανδία. Σπούδασε στο βασιλικό ωδείο της Χάγης, όπου απέκτησε πτυχίο πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά τίτλου στο τζαζ σαξόφωνο.

Διδάσκει το σαξόφωνο στην Αμερικανική Σχολή της Χάγης και στη μουσική σχολή του Dordtse. Ταξιδεύει επίσης για να προσφέρει εργαστήρια στην Ισπανία, την Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ολλανδία.

"Τα χρυσόψαρα και 49 ακόμη ανεκδιηγήματα", είναι το πρώτο του βιβλίο, από τις εκδόσεις Πικραμένος (2018). Τα διηγήματα με την ιδιαίτερη γραφή του, γραμμένα όλα σε πρώτο ενικό, διακρίνονται από ένα ευφυές χιούμορ και μια σαρκαστική διάθεση, αποκαλύπτοντας όμως από την πρώτη ανάγνωση την σκληρή πραγματικότητα.

Κύριε Αθανασόπουλε, πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή; Υπήρξε κάποιο κίνητρο; Για ποιους ή γιατί γράφετε;

Νομίζω το πρώτο μου διήγημα, το έγραψα στην Γ’ Δημοτικού. Ήταν ένα ευθυμογράφημα για την Θεσσαλονίκη και νομίζω το έχω ακόμα κάπου. Το έγραψα επηρεασμένος από κάποια διηγήματα του Ψαθά που διάβασα και μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Αργότερα, στην εφηβεία, έγραφα αρκετά. Μετά διέκοψα για αρκετά χρόνια και ξανάρχισα το γράψιμο στα 30, πάνω κάτω, με την δεύτερη εφηβεία. Το κίνητρο είναι πάντα το διάβασμα. Εγώ λέω ότι καλό βιβλίο είναι αυτό που όταν το τελειώσεις θέλεις να κάτσεις να γράψεις κι εσύ ένα.Γιατί γράφω είναι μια καλή ερώτηση… Για ποιους γράφω δεν ξέρω, μάλλον για τον εαυτό μου μόνο. Παλιότερα, ό,τι έγραφα, ήταν επτασφράγιστο μυστικό, δεν είχα κανέναν αναγνώστη. Μόνο τα τελευταία χρόνια, με τα σόσιαλ μίντια, άρχισα δειλά δειλά να παρουσιάζω κάποια δείγματα σε κάποιο κοινό και σταδιακά, όταν είδα ότι είχα πολύ θετικές αντιδράσεις, έφτασα και μέχρι την πόρτα του εκδοτικού. Με λίγα λόγια, αυτά τα σόσιαλ μάς έχουν καταστρέψει…

Γιατί επιλέξατε τη φόρμα του διηγήματος;

Νομίζω είναι η λογική επιλογή για κάποιον σαν κι εμένα που γράφει ερασιτεχνικά για ψυχαγωγικούς λόγους. Η μεγαλύτερη φόρμα είναι πολύ πιο δύσκολη και μια δουλειά που απαιτεί πολλές ώρες δουλειάς, μήνες κτλ κτλ. Όταν γράφεις για την πλάκα σου, δεν καταπιάνεσαι με κάτι τέτοιο. Εγώ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκδοθούν κάποτε αυτά που έγραφα. Όποτε είχα όρεξη, ή με έπιανε η έμπνευση, καθόμουν κι έγραφα καμιά ιστορία, την οποία την τελείωνα την ίδια μέρα. Δεν είχα μεγαλόπνοα σχέδια. Βέβαια τώρα, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα και είμαι συγγραφέας εκδομένος πια, έχω ήδη αρχίσει να γράφω κάτι μεγαλύτερο... Οπότε θα με υποστείτε. Αν ευοδωθεί…

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Πώς θεωρείτε ότι έχουν επηρεάσει τη ζωή και το έργο σας;

Αγαπημένοι συγγραφείς πολλοί, αλλάζουν κατά καιρούς. Να αναφέρω μερικά ονόματα με τυχαία σειρά που έχω αγαπήσει πολύ κατά καιρούς. Μπουκόφσκι, Ντάγκλας Άνταμς, Μπορις Βιάν, Σεπούλβεδα, Μαρκέζ, Τομ Ρόμπινς, Χέμινγουεϊ, Κάρβερ, Κέρουακ.

Η τζαζ έχει κυρίαρχο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Περνά αυτό στη γραφή σας;

Νομίζω ναι. Πολλές φορές ξεκινάω να γράφω χωρίς να ξέρω που θα καταλήξω. Αφήνω τις λέξεις να με πάνε μόνες τους. Άλλες φορές ξεκινάω με σκοπό να φτάσω κάπου, αλλά στην πορεία αλλάζω κατεύθυνση και καταλήγω αλλού. Ακριβώς όπως όταν αυτοσχεδιάζω με το σαξόφωνο δηλαδή. Φαντάζομαι, ή θα ήθελα να πιστεύω ότι το ίδιο κάνουν όλοι όσοι γράφουν και δεν είμαι ο μόνος. Νομίζω ότι η συγγραφή είναι αυθεντικός αυτοσχεδιασμός. Έχει πολλά κοινά η μουσική με την γραφή. Άλλωστε κι η μουσική, γλώσσα είναι.

Ξεχωρίζετε κάποια ιστορία από «Τα Χρυσόψαρα» και τα υπόλοιπα 49 «ανεκδιηγήματα»;

Έχω κάποια αγαπημένα βέβαια, όπως «Ο Πέπε», «τα χρυσόψαρα», «το χρονικό μιας καριέρας», «ο Κυριάκος».

Πώς άλλαξε η ζωή σας με την έκδοση του βιβλίου σας;

Η έκδοση του βιβλίου ήταν ένα πολύ συναρπαστικό κεφάλαιο για μένα, μου έδωσε μεγάλη χαρά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε η ζωή μου και τόσο πολύ. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι βλέπω το γράψιμο λίγο πιο σοβαρά τώρα. Πράγμα που ίσως να είναι και κακό… Και έχω αρχίσει να γράφω μια ιστορία σε μεγαλύτερη φόρμα. Ένα πιο φιλόδοξο πρότζεκτ. Ένα μυθιστόρημα. Να δούμε…

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή για συγγραφή που έχετε ακούσει ή έχετε δεχτεί;

Νομίζω το σημαντικότερο εφόδιο που χρειάζεται κάποιος που τα γραπτά του εκτίθενται σε κοινή θέα είναι να μην τον νοιάζει και πολύ τι γνώμη θα σχηματίσουν οι αναγνώστες για τον ίδιο, παρά μόνο για το γραπτό το ίδιο.