Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε Facebook άλμπουμ.
Το βιβλίο «Μόνο τα μάτια μένουν».
O ποιητής Μαρία Ρουσάκη.
Οι εκδόσεις Ψυχογιός.

Το PUBLIC Συντάγματος και οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ παρουσίασαν το βιβλίο της Mαρίας Ρουσάκη, «Μόνο τα μάτια μένουν». Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για τη μετανάστευση και τη φυγή, μέσα από μάτια που επιθυμούν και λησμονούν

Για το βιβλίο μίλησαν, ο δημοσιογράφος & συγγραφέας, Κώστας Στοφόρος και ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν οι ηθοποιοί Χαρά Τσιτομενέα και Νίκος Σταματόπουλος. Η συγγραφέας συνομίλησε με το κοινό και υπόγραψε αντίτυπα του βιβλίου της.

Η παρουσίαση ξεκίνησε με την προβολή του trailer της ιστορίας ώστε οι παρευρισκόμενοι να μπουν από την αρχή στην ατμόσφαιρα της ιστορίας. Ανάμεσα στις ομιλίες, οι ηθοποιοί απήγγειλαν αποσπάσματα από το βιβλίο, με πραγματικά καθηλωτικό τρόπο.

«Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος σήμερα γιατί καλωσορίζω στην ολιγομελή ομάδα Ελλήνων συγγραφέων άλλο ένα μέλος της», είπε ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων καλησπερίζοντας όλους όσοι παρευρίσκονταν και συνέχισε, «Το νέο μέλος είναι η Μαρία Ρουσάκη και η ολιγομελής ομάδα Ελλήνων συγγραφέων είναι όλοι εκείνοι που γράφουν και για παιδιά και για ενήλικες».

Ο συγγραφέας αναφέρθηκε περιεκτικά στο βιογραφικό και συγγραφικό έργο της κας Ρουσάκη δίνοντάς της παράλληλα και τις καλύτερες ευχές του για το νέο της πόνημα σχολιάζοντας, «Πολλοί συχνά με ρωτούν πως μπορεί ένας ενήλικας να επικοινωνεί μ' ένα μικρό αναγνώστη... αν είναι πιο εύκολο το να γράφεις για παιδιά ή το να γράφεις για μεγάλους... τι περισσότερο μ' αρέσει να γράφω, για παιδιά ή για ενήλικες...». Απευθυνόμενος στη κα Ρουσάκη της επισήμανε ότι πλέον και εκείνη θα δέχεται παρόμοιες ερωτήσεις.

«Επικοινωνώ μ' ένα μικρό αναγνώστη μου έχοντας μέσα μου ολοζώντανη τη δική μου παιδική ματιά και διάθεση... Κάθε γραπτό έχει τη δική του δυσκολία και το ότι κάτι απευθύνεται σ' ένα παιδί δεν σημαίνει πως δεν απαιτεί μόχθο για να το δημιουργήσεις... Μου αρέσει το ίδιο να γράφω για ανήλικους αλλά και για ενήλικους αναγνώστες...», είπε ο Μάνος Κοντολέων και συνέχισε με συμβουλευτική διάθεση προς τη συγγραφέα, «Πίσω από τις απαντήσεις σου θα κρατάς ένα μυστικό, ένα μυστικό που μόνο όσοι ανήκουν σ' αυτή την ολιγομελή συγγραφική ομάδα κατέχουν... Όχι γιατί δεν θέλουμε εμείς να το μάθουν άλλοι συγγραφείς αλλά γιατί οι άλλοι συγγραφείς δεν έχουν καταφέρει να το ανακαλύψουν. Η εμπειρία από τη δημιουργία ιστοριών για παιδιά μάς βοηθά να χαρίζουμε στα ενήλικα κείμενά μας όλα όσα αποτελούν τη βάση ενός λογοτεχνικού έργου που θα προσφέρει αναγνωστική απόλαυση... Η αρχή κάθε λογοτεχνικής δημιουργίας είναι η ανάγκη για αφήγηση, το ξεδίπλωμα μιας ιστορίας και το πλάσιμο ζωντανού χαρακτήρα».

Ο κος Κοντολέων περιέγραψε περιεκτικά την πλοκή του μυθιστορήματος με σημείο εκκίνησης τις αρχές του 20ου αιώνα και φτάνοντας έως το τέλος του. Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο, επισήμανε τα ανάμεικτα συναισθήματα και τους εκκεντρικούς ήρωες που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη του αναγνώστη. Καταλήγοντας, θέλησε να μάθει από τη συγγραφέα αν η ιστορία της στηρίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, λόγω της ζωντανής αφήγησης και κυρίως των χαρακτήρων, δίνοντάς του την εντύπωση, ενώ διάβαζε, ότι τα πρόσωπα είναι υπαρκτά.

«Η Μαρία Ρουσάκη λοιπόν, με τη γνώση τού πώς μπορεί να κερδίσει το ενδιαφέρον ενός ανήλικου αναγνώστη, κερδίζει και το ενδιαφέρον ενός ενήλικα», είπε ο κος Κοντολέων και συνεχάρη τη συγγραφέα για το πολύ καλό «στήσιμο του σκελετού» πριν προβεί στο «ντύσιμό» του και της ευχήθηκε τα καλύτερα.

Ο Κώστας Στοφόρος πριν περάσει στην ομιλία του διάβασε ένα απόσπασμα από ένα γράμμα που έγραψε ο Friedrich Engels, μία όχι τυχαία επιλογή διότι, όπως είπε, «Συμπυκνώνει κατά κάποιο τρόπο τα πάθη του κεντρικού ήρωα της ιστορίας, Περικλή Καλαμάνου, που ζει μία σύγχρονη οδύσσεια και γίνεται συχνά έρμαιο της ιστορίας που ξετυλίγεται ερήμην του και επηρεάζει καθοριστικά τη ζωή του... Η κα Ρουσάκη καταφέρνει να αιχμαλωτίζει μικρούς και μεγάλους γιατί αγαπάει αυτό που κάνει και το περνάει μέσα από τα γραπτά της».

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας επισήμανε την κοινή αγάπη με την κα Ρουσάκη για την τοπική ιστορία. «Ο τόπος, η ιδιαίτερη πατρίδα, η ιστορία δεν είναι απλώς το φόντο του μυθιστορήματος, πρωταγωνιστούν στη πλοκή του», σχολίασε.

Στη συνέχεια ο κος Στοφόρος προέβη σε μία περιεκτική σκιαγράφηση των ηρώων της ιστορίας αναλύοντάς την με εντυπωσιακό τρόπο αποφεύγοντας ν' αποκαλύψει την πλοκή, «Διαβάζοντας, είδα μπροστά μου να ζωντανεύει η Πελοπόννησος, η Θεσ/κη του πολέμου, της κατοχής, του διωγμού των Εβραίων, η Αμερική, ο κόσμος της ξενιτιάς...», είπε και συνέχισε, «Ένα βιβλίο μου αρέσει και μου φαίνεται καλό, όταν με κάνει να διαβάσω κι άλλα βιβλία αμέσως μετά... Η Μαρία Ρουσάκη αποδεικνύει με το μυθιστόρημά της ότι δεν υπάρχουν όρια μεταξύ παιδικής, εφηβικής και ενήλικης λογοτεχνίας... Ελπίζω να καταφέρουμε να εθίσουμε τους αναγνώστες στην ποιότητα, στη λογοτεχνία όπου οι χαρακτήρες δεν είναι άσπροι και μαύροι. Το συναρπαστικό δεν είναι εχθρός του ποιοτικού ούτε το ανάποδο».

Ολοκληρώνοντας, ο κος Στοφόρος αστειεύτηκε με τον συνομιλητή του, κο Κοντολέων, ενημερώνοντάς τον όπως και τους παρευρισκόμενους ότι κάνοντας μία μικρή έρευνα ανακάλυψε συνονόματους και των δύο που ήταν συγγενείς μεταξύ τους. Τέλος, με πολύ κόπο σταμάτησε να μιλάει για το νέο βιβλίο της κας Ρουσάκη φοβούμενος, μη τυχόν και αποκαλύψει άθελά του καίρια σημεία της πλοκής. Ευχαρίστησε τη συγγραφέα για την τιμή που του έκανε να τον καλέσει να μιλήσει για το βιβλίο της δίνοντάς της το λόγο.

«Όπως είχε πει ο  Άλμπερτ Αϊνστάιν, "Η σύμπτωση είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διατηρεί την ανωνυμία του", ίσως ήταν γραφτό να γράψω αυτό το βιβλίο, να το παρουσιάσετε εσείς (σ.σ. απευθυνόμενη στους ομιλητές της) και να βρεθείτε και συγγενείς», είπε η συγγραφέας αφού ευχαρίστησε και καλησπέρισε όλους όσοι παρευρίσκονταν.

Στη συνέχεια έκανε μία περιεκτική αναφορά στην ιστορία ξεκινώντας από την αρχή, «Όπως και στις ζωές των απλών ανθρώπων, έτσι και στη ζωή του πρωταγωνιστή μου, η ζωή πολλές φορές μοιάζει προκαθορισμένη από τη μοίρα. Διαρκώς προσπαθούμε ν' αρπάξουμε τη ζωή απ' τα χέρια μας όπως ο Περικλής ο οποίος από τη μέρα της γέννησής του οι Μοίρες τον θεωρούν αγαπημένο τους παιχνίδι. Ο ίδιος πασχίζει από μικρός ν' αρπάξει τα ηνία της ζωής και...».

Η κα Ρουσάκη καταφέρνει να καθηλώσει και ακροατές στην αίθουσα αφηγούμενη κομμάτια της ιστορίας, όπως καθηλώνει τα παιδιά με τις ιστορίες της, «...Ύστερα από πολλές περιπέτειες, ο Περικλής και η Αριάννα θα ταξιδέψουν ως την άλλη άκρη της γης, την Αμερική... Άραγε, αν ξεριζωθεί κανείς από τις ρίζες του, μπορεί να φυτρώσει  αλλού ξανά;... Με τι κόστος;... τι κρατάς και τι αφήνεις πίσω;...», είπε και συνέχισε μεταφέροντας την δική της εμπειρία, «Ως κόρη μεταναστών πρώτης γενιάς σας διαβεβαιώνω πως μέσα από τα μάτια των γονιών μου έχω δει το μαράζι της ξενιτιάς. Τη λαχτάρα της πατρίδας. Τη νοσταλγία, σε τόσο μεγάλο βαθμό που η Ελλάδα έγινε κάτι σαν δική μου πατρίδα μέσα από ιστορίες δέκα ετών...Μέσα από τα δικά τους μάτια απέκτησα το δικό μου βλέμμα προς τη χώρα στην οποία επέλεξα σήμερα να ζω. Αγάπησα την Ελλάδα και τη γλώσσα σαν δική μου. Το χώμα όπου φιλοξενούνται όλες μου οι ρίζες σαν να γεννήθηκα εδώ...».

Η συγγραφέας επισήμανε ότι μετά από δεκαπέντε χρόνια συγγραφής παιδικών και εφηβικών βιβλίων, αποφάσισε πως είχε ωριμάσει ο καιρός για να γράψει κάτι αποκλειστικά για κείνη. Μπορεί ν' ακούστηκε εγωιστικό αλλά για την ίδια ήταν σαν λύτρωση, «Αναγκάστηκα να μπω πολύ βαθιά μέσα μου και μέσα στις ρίζες μου...Έγραψα αυτό το βιβλίο το οποίο είναι το πρώτο μιας τριλογίας... Ελπίζω να χαθείτε μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου και ίσως να βρείτε ένα χαμένο δικό σας κομμάτι...Σας ευχαριστώ όλους!».