Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Η Βάσια Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1967. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο αγοριών. Αφού ταξίδεψε πολύ και έμεινε σε διαφορετικές χώρες αλλά και πόλεις της Ελλάδας, λόγω του επαγγέλματος του συζύγου της (στρατιωτικός πιλότος), πλέον ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αθήνα.

Τα ταξίδια της, ωστόσο, είναι η σπουδαία παρακαταθήκη της. Αυτά αποτελούν, άλλωστε, πηγή της έμπνευσής της και πολλές φορές συνδέονται άμεσα με τις συγγραφικές αναφορές της.

Από τον τίτλο του βιβλίου σας καταλαβαίνουμε ότι η πλοκή εκτυλίσσεται σε βάθος χρόνου. Ποιες χρονικές περιόδους καλύπτετε και γιατί επιλέξατε τις συγκεκριμένες;

Είναι αλήθεια! Μια ιστορία αγάπης, με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε τρεις  διαφορετικές  εποχές, φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, μα τόσο στενά συνδεδεμένες στην πραγματικότητα. Από την μαγευτική πατρίδα των μυθολογικών Κενταύρων το Πήλιο, στην ακριτική Μυτιλήνη του 10ου αιώνα και στο σήμερα, στο παρόν... Τρεις διαφορετικές εποχές με συνδετικό τους κρίκο τον  θεραπευτή Χείρωνα,  τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και την αγάπη πέρα από τη ζωή και το θάνατο. Οι συγκεκριμένες χρονικές περίοδοι επελέγησαν  διότι πάντρευαν ιδανικά τα μυθολογικά και ιστορικά στοιχεία με το σήμερα και την ιστορία αγάπης την οποία αφηγούμαι.

Στην περίπτωση ενός σφοδρού έρωτα, όπως αυτού που βιώνουν οι κεντρικοί  χαρακτήρες του μυθιστορήματος, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ ή κατά τους;

Ο χρόνος είναι αδιάφορος ως προς τα ανθρώπινα. Εμείς καλούμαστε να τον εκμεταλλευτούμε για να ζήσουμε στο έπακρο αυτό που μας προσφέρεται, πόσο πια σε έναν τόσο μεγάλο έρωτα, σαν αυτόν  του Άρχοντα και της  Ιπποδάμειας.  Γι’ αυτό και οι ήρωες μου είχαν τρεις ευκαιρίες, τρεις ζωές! Κάθε φορά διόρθωναν λάθη του παρελθόντος τους, κάθε φορά ανέβαιναν επίπεδο, είχαν την ευκαιρία που θα ήθελαν να έχουν  όλοι όσοι αγάπησαν πολύ,  τον χρόνο με το μέρος τους.

Πόση δύναμη έχει το στοιχείο του τυχαίου στην πορεία μας; Είναι πιο ισχυρό από τις επιλογές μας;

Η δύναμη του τυχαίου είναι ανίκητη. Κάποτε πίστευα πως είμαστε οι απόλυτοι κύριοι των επιλογών μας. Τώρα πια έχοντας μεγαλώσει αρκετά και έχοντας γίνει σοφότερη- θέλω να πιστεύω- έχω αφεθεί στο τυχαίο να με καθοδηγεί. Κατάλαβα ότι είναι πιο δυνατό από τη θέληση και την επιλογή μου.  Δεν κρύβει καμία μοιρολατρία η άποψή μου αυτή, κρύβει όμως μια πραγματικότητα που είναι η ίδια μου η ζωή. Ναι λοιπόν, το τυχαίο, το μοιραίο, το κάρμα, η ειμαρμένη- όπως θέλετε πείτε το, δρα παράλληλα με εμάς. Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε και αυτό... το ίδιο!  Όχι όμως χωρίς σκοπό. Λειτουργεί σαν το νόμο  της εντροπίας, δημιουργεί τάξη μέσα από το χάος.

Το «Χίλια Χρόνια Μετά… και άλλα χίλια» είναι το πρώτο σας βιβλίο. Ποια ήταν η κινητήριος δύναμη για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Είναι το πρώτο που εκδίδεται, αλλά ίσως το τέταρτο ή το πέμπτο από αυτά που έχω γράψει και βρίσκονται στο συρτάρι μου. Κινητήριος δύναμη για κάθε συγγραφέα πιστεύω είναι τα συναισθήματα που βράζουν στην ψυχή του και ζητούν να βρουν διέξοδο. Κινητήριος δύναμη είναι οι πληγές, είναι οι χαρές, είναι οι βροχές, οι λιακάδες... κάθε τι  που ξεσηκώνει την καρδιά και θέλει να την κάνει να επικοινωνήσει αυτά που αισθάνεται. 

Τι θα συμβουλεύατε έναν άνθρωπο που θέλει να ξεκινήσει να γράφει αλλά διστάζει;

Ξέρετε, δε μου αρέσει να δίνω συμβουλές, αισθάνομαι πως έτσι στερώ από τον άλλο την γεύση και την ομορφιά της εμπειρίας. Μπορώ όμως να παρακινήσω όποιον αισθάνεται πως θέλει να γράψει, να το κάνει. Να  το τολμήσει και να το χαρεί. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα συνονθύλευμα μοναδικών εμπειριών και έχει δικαίωμα να καταθέσει την αλήθεια του ή τη φαντασία του. Τις περισσότερες φορές -και μιλώ εξ' ιδίων- μας κρατάει πίσω η ιδέα της έκθεσης του εσωτερικού μας κόσμου, η ανασφάλεια αν αυτά που γράφουμε αξίζουν πραγματικά... Ξεπεράστε το , δείτε το σαν πρόκληση και εκτός αυτού όταν γράφετε προσφέρετε στον εαυτό σας το πιο «εύκολο» είδος ψυχοθεραπείας που υπάρχει. 

Τι γεύση θα θέλατε να μείνει στον αναγνώστη, φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου σας;

Τι γεύση λοιπόν! Του διαφορετικού; Του απρόσμενου; Του συναρπαστικού; Πραγματικά θα μου άρεσε πολύ. Πριν όμως από την τελική γεύση θα ήθελα να το φαντάζομαι στα χέρια των αναγνωστών μου. Να τους κάνει συντροφιά  στο κομοδίνο τους δίπλα στο κρεβάτι το βράδυ, στον πρωινό τους καφέ, κάτω από την ομπρέλα τους στη θάλασσα μαζί με το καπέλο και το αντηλιακό τους,  στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους καθώς θα ταξιδεύουν. Θέλω να το φαντάζομαι «ταλαιπωρημένο»  από τα πολλά χέρια που θα το έχουν πιάσει. Και όταν πια φτάσουν στην τελευταία σελίδα, να γυρίσουν και  πάλι μπροστά στο φωτεινό του εξώφυλλο να ρίξουν μια ματιά στο  όνομά μου και να πουν: «Βάσια σε ευχαριστώ, με ταξίδεψες σε μαγικούς κόσμους με Πριγκίπισσες και Κενταύρους. Ξέχασα για λίγο την πραγματικότητα που ζω!».

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε

Τρεις διαφορετικές ιστορίες. Ή μήπως μία; Ο Άρχης και η Δαμεία, δύο σύγχρονοι άνθρωποι, συναντιούνται τυχαία (;) στην αυλή της Μονής του Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, θέλοντας να ευχαριστήσουν- ο καθένας για τους δικού του λόγους-τον Άγιο για το θαύμα που τους άλλαξε τη ζωή. 

Κι όμως, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους. Το παρελθόν τους είναι κοινό και χάνεται στο βάθος των αιώνων. Οι ήρωες έχουν συναντηθεί και αγαπηθεί άλλες δύο φορές, σε διαφορετικές εποχές. 

Τον 11ο αιώνα, στο ίδιο πάλι μοναστήρι, κατά την άλωσή του από τον αρχηγό των Σαρακηνών πειρατών Σιχράν, ήταν και οι δύο εκεί. Άρχοντας του Στένακα αυτός, αιχμάλωτη στα χέρια του κουρσάρου αυτή. Αλλά και στο Πήλιο, στο πεδίο της μάχης μεταξύ Κενταύρων και Λαπίθων. Αρχηγός των πρώτων αυτός, πριγκίπισσα της Μεσσηνίας αυτή. 

Το παρόν τους ζητάει να κλείσουν τους κύκλους που άφηναν διαρκώς ανοιχτούς και να βιώσουν στο έπακρο αυτή τη φορά τη σχέση τους. Θα τα καταφέρουν;