Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Από μικρή στόχευε σε ένα φύλλο χαρτί, ώστε να αφήσει τις σκέψεις της αποτυπωμένες εκεί. Έχει διακριθεί πολλές φορές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποιημάτων, δοκιμίων και διηγημάτων.

Όπως λέει η ίδια, η γραφή είναι δόση αναπνοής σε έναν επιβεβλημένο στραγγαλισμό ελευθερίας επιδεικτικών αποτροπών από αυτήν.

Έχει ασχοληθεί με κοινωνιολογία και ψυχολογία.

Ποια ανάγκη σε ώθησε στη γραφή, τι σε συναρπάζει περισσότερο σε αυτό το είδος γραφής;

Η ανάγκη που με ώθησε να στραφώ στην ποίηση, ιδιαίτερα στη συγγραφή διηγημάτων, παραμυθιών, ακόμα και άρθρων, ήταν μια εσωτερική ανάγκη, διεξόδου, διαφυγής, από συγκεκριμένες καταστάσεις, που όσο και να ήθελα να τις επιλύσω, τόσο και πιο πολύ πολύπλοκες εξελισσόταν. Έτσι με το να γράφω, να ταξιδεύω και κυρίως να απαλλάσσω το μυαλό μου από αρνητικές σκέψεις, κατάφερα να εξισορροπήσω την οργή, το θυμό μου και να θέσω προτεραιότητες και άμεσες επιδιωκόμενες λύσεις και επιλύσεις των θεμάτων που με ταλάνιζαν, χρόνια τώρα. Με συναρπάζει, ότι μέσω απλής γραφής, περνάμε μηνύματα, δικούς μας προβληματισμούς και λογισμούς, ταξιδεύοντας και μαγεύοντας, πρώτα εμάς κι ύστερα τους άλλους, με την επιθυμούμενη από μένα επιδιωκόμενη προσφορά, της αλήθειας της ψυχής μου.

Ποίηση μπορεί να γράψει ο καθένας, από που αντλείς την πρώτη ύλη;

Ποίηση μπορεί να γράψει, μόνο όποιος έχει ζήσει, έχει βιώσει, χωρίς να εξαντλήσει απαραίτητα τα περιθώρια και τα όρια της δικής του επιμονής, της δικής του θέλησης και διαμαρτυρίας, μεν για τα κακώς κείμενα της ζωής μας, αλλά και για στόχους και θελημένους ορίζοντες, γαλήνης και ηρεμίας, στις ψυχές των άλλων και της δικής του συνάμα. Αν δεν πονέσεις, αν δε λαβωθεί το είναι σου, αν δεν τραυματισθεί η ψυχή σου, τα θέλω σου και αν δεν έχεις παλέψει γι αυτά, να αντισταθείς και να αναμετρηθείς, απέναντι σε όλους τους άλλους, τους δήθεν, αληθινούς, με σκοπό και στόχο τη δική μας λύτρωση, μέσα από ανηλεείς πολέμους και εχθρικές παρεμβάσεις, αναίτιες και άκυρες. Τα ερεθίσματα όσα αφορούν τη γραφή μου, είναι το κάθε τι παραμικρό που θα αγγίξει την ψυχή μου και θα ταρακουνήσει το είναι μου, χωρίς να επιβάλλω και να προκαλέσω ένα ψευδή και λανθασμένο, θεαθήναι. Τα πάντα, απ΄το παραμικρό, ελάχιστο σημάδι, που ίσως δω, κινηθεί ή πλανηθεί στον αέρα, μέχρι σοβαρές κοινωνικό ψυχολογικές καταστάσεις, τροπές, ροπές, αλλά κυρίως ότι αφορά και απασχολεί την κοινωνία μας, τους παράγοντες και τις ιδιοσυγκρασίες μας, σε σχέση μα πιστεύω μας και αληθινά μας ένστικτα και ιδεώδη, αξίες και ιδανικά.

Από ποιους ποιητές έχεις επηρεασθεί;

Επηρεασμό από διάφορους ποιητές δεν είχα, ούτε έχω, αφού γράφω καθαρά, αυτοβιογραφική, επαναστατική θα λεγα ποίηση, με δριμύτατα κατηγορώ για τα λανθασμένα κακώς κείμενα της ζωής μας, της ύπαρξής μας, καθώς και ανεπηρέαστη, λόγω ανατροφής, των 4 Αστεριών μου, δεν είχα τον ανάλογο ελεύθερο χρόνο και πολυτέλεια να ασχοληθώ, με ότι λάτρευα, απ τα μικρά μου ακόμα χρόνια, τη γραφή.

Υπάρχει η ιδανική ώρα και συναισθηματική κατάσταση να γράφεις ποίηση;

Ιδανική ώρα, θα την τοποθετούσα, κατά τη βραδινή διάρκεια της μέρας, που όλοι ησυχάζουν και η μητέρα, ασκεί το δικό της έργο, τη δική της δράση και αντίδραση, αντίθεση και κάθετη αντιμετώπιση, καταστάσεων, προσώπων, ακόμα και διαπροσωπικών διαπληκτισμών, ενοχών, με σαφέστατη αποστασιοποίηση ονομάτων και λοιπών πληροφοριών, αλλά συνάμα με σκοπό, να αφυπνισθούν συνειδήσεις και τα θέλω μας, έναντι των πρέπει, επιβεβλημένων και καθορισμένων, από άλλους.

Δουλειά η ταλέντο;

Δε θα διαχωρίσω, ταλέντο ή δουλειά, αφού και τα δύο είναι αλληλένδετα και συνυφασμένα, όταν θες να πετύχεις το όνειρό σου, να το δεις να αποκτά σάρκα και οστά, δεν πρέπει να το αμελήσεις, παρά να φτωχοποιήσεις τα θέλω σου, να επικεντρωθείς σ αυτά και με δύναμη ψυχής και πάντα με αλήθεια, σέβας και δέος στη γραφή, να το δεις να αποκτά με δουλειά, συστηματική και αλλεπάλληλη, ώστε να αναδειχθεί και το ΤΑΛΑΝΤΟ ΣΟΥ.

Ποσό σε επηρεάζει η κριτική;

Η θετική κριτική, με δυναμώνει και μου δίνει την ώθηση, για παραπέρα βήματα, σταθερά και δημιουργικά, με εγκράτεια και σύνεση, για κάθε τι καλύτερο για μένα και για όσους διαβάζουν τα κείμενά μου και ελπίζω και εύχομαι, να παίρνουν δύναμη, θάρρος και να μην αφήνουν άτομα και καταστάσεις να ευνουχίζουν και να καρατομούν το είναι τους. Η αρνητική πάλι η κριτική, μου αφυπνεί την αντίληψη, να ναι σε γρήγορή και κυρίως να δω εγώ τι δεν κάνω καλά ή ποια πτυχή, δεν κατάφερα να αποτυπώσω σωστά, ώστε να επιφέρεται κάποιος αρνητικά προς τη γραφή μου. Ο καθένας μας έχει τα δικά του κριτήρια και μέτρα συγκρίσεως, τα οποία εγώ επ ουδενί, δεν πρόκειται ούτε να τα χαρακτηρίσω, αλλά κυρίως να καταφερθώ εναντίον τους. Θέλω, εύχομαι και προσδοκώ, να διαβάζω, όπως ως τώρα καλές κριτικές, που να επιβεβαιώνουν τους κόπους μου, τα ξενύχτια μου και τις αγωνίες που αφουγκράζομαι, συνέχεια και δοκώ και επιθυμώ, να μη σταθούν ποτέ ανασταλτικοί παράγοντες, για τη δική μου εξέλιξη, της γραφής μου, των θέλω μου και των ονείρων μου. Οταν αποφάσισα να λαμβάνω μέρος, να συμμετέχω σε διαγωνισμούς, πίστεψέ με, δεν είχα στο μυαλό μου, ποτέ και μιλώ με όλη την ειλικρίνεια που με διακρίνει, πως θα πάρω είτε βραβείο, είτε έπαινο, ακόμα και μια τιμητική διάκριση.

Ομως όταν διάβαζαν πριν, κάποιες φίλες, τα κείμενά μου, συνέχεια, ολοένα και με παρότρυναν να ασχοληθώ πιο σοβαρά, απ το να κάθομαι να γράφω σελίδες, Α4. Συνεχώς και αδιάκοπα, τα τελευταία 4 χρόνια, που το χω δει, ιδιαίτερα υπεύθυνα και σημασιολογικά ενδεδειγμένα, για τη δική μου απόλυτη ταύτιση και αποκλειστικής, διόδου και διεξόδου, αναπνοής και ύπαρξής μου, μέσω αυτής. Αν δε λάμβανα, ούτε ένα, θα έλεγα, απλά, πως δεν μπορεί, κάτι βλέπουν όλοι και δεν τα αποδέχονται και με κρίνουν αρνητικά, όπως το ίδιο λέω και τώρα, μετά από πολλά βραβεία, επαίνους, τιμητικές διακρίσεις, πως δεν μπορεί, κάτι τους αγγίζει, όλους αυτούς που τα κρίνουν και φυσικά τους ΘΕΡΜΟΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ.

Πόσο θα σε επηρέαζε αν δεν είχες λάβει καμία διάκριση και πόσο σε επηρεάζουν οι κριτικές θετικές και αρνητικές; Είναι ένα βραβείο καταξίωση, ποια είναι για σένα η καταξίωση;

Θα ήταν ψέματα αν δεν παραδεχόμουν, πως τα βραβεία είναι μια καταξίωση. Αλλά δεν αναφέρομαι στην αξία της γραφής μας, αλλά στην αξιολόγηση και την κριτική, την ανταπόκριση, καθώς και στην αμεσότητα που λαμβάνονται τα μηνύματα εκείνα που προσδοκώ και επιθυμώ, επιχειρώ να μεταφέρω και να διεισδύσω, ειλικρινά, μέσω των δικών μου εσωψύχων, στα θησαυροφυλάκιά εκείνα, που θα απονεμηθούν και θα κατατεθούν οι ψυχές μας και οι διαρκείς μας εναγώνιες προσπάθειες, ποτέ απέλπιδες, αλλά κυριευόμενες απ την πίστη και τη δύναμη του είναι και της ψυχής μας. Οτι και να γράψουμε, ότι και να κρίνουμε και να μας κρίνουν, θα χει τη δική του βαρύτητα, αξία.

Το ζήτημα είναι να καταφέρουμε εμείς, μέσα απ τις δικές μας αποτροπές και προτροπές, να καταφέρουμε να θέσουμε το παραμικρό μας λιθαράκι, για το οικοδόμημα που λέγεται αυτογνωσία, θέληση για αναζήτηση του εαυτού μας και καλυτέρευσης αυτού. Καταξίωση για μένα είναι, τα γλυκά, όμορφα σχόλια, λόγια, προτροπής, συνέχισης της γραφής μου, αφού βρίσκει άτομα που τα αγγίζει, μιλάει σ αυτά και μου δείχνουν αγνές, καθαρές πτυχές της ψυχής, της καρδιάς, του αγγίγματος της γραφής μου, σε εκείναι τα κομμάτια τους, λες και ζουν μέσα από μένα, τα δικά τους παρατημένα ή αφημένα θελημένα ή άθελα όνειρά τους και επιδιώξεις τους. Καταξίωση δεν είναι τόσο το χειροκρότημα, αλλά εκείνη η ζεστή χειραψία, που δείχνει το πόσο μεταδοτικά ήταν όλα όσα διάβασαν, άκουσαν, ώστε να γίνουν ένα με τα δικα μου γραφτά, να παίρνω δύναμη και θάρρος, να συνεχίσω και να γίνομαι ολοένα και καλύτερη, γιατί έχω πείσμα και θέληση, να γίνω όχι το αστέρι που θα λάμψει με μιας, αλλά εκείνο το μικρό αστεράκι, λαμβάνοντας ζέση και θέρμη οικείων ή του περιβάλλοντός του, να καταφέρει να αναδυθεί και να λάμψει η αλήθεια του είναι του, με δύναμη ψυχής του.

Γιατί αποκλειστικά ποίηση, τι είναι αυτό που σε μαγεύει;

Μέχρι ενός σημείου, ήμουν αποκλειστική γραφή και αποτύπωση ιδεών, σε χαρτί, στους παπύρους της δικής μου αναμενόμενης παρακαταθήκης και κατάθεσης της ψυχής μου, μόνο μέσω στίχων και ιδιάιτερα με μέτρο, με ρίμα. Αλλά για να επισημάνω ένα σημείο, ένα σημαντικό και με βαρύτητα στοιχείο του χαρακτήρα μου, είναι να ρισκάρω, να δοκιμάζω, να επιχειρώ διάφορους τρόπους και μέσα καταγραφής των ιδεών μου, των πιστεύω μου και έτσι κατάληξα να γράφω και ελεύθερο στίχο, αλλά συνάμα να επεκτείνω και να αφεθώ, σε μια πολυποίκιλτη αποτύπωση των σκέψεων μου, μέσω διαφόρων λογοτεχνικών ειδών, καθώς ασχολήθηκα, ρίσκαρα τη γραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος, γραφής ακόμα και άρθρων, καθώς και με την ενασχόλησης μου ειδικά και με ανάλογη συμμετοχή σεμιναρίων σε ότι αφορά την αναζήτηση του εαυτου μας και διαφόρων παραγόντων, ώστε να απαλλαγούμε απ τα βαρίδια που όλοι κουβαλούμε, σχετικά με κοινωνικο ψυχολογικές διαλέξεις και εργασίες πάνω σ αυτές. Η μαγεία δε βρίσκεται πιστεύω σε κάθε είδος γραφής, λογοτεχνίας, που θα προκύψει, αλλά μέσα μας, στα δικά μας απόκρυφα ή φανερά μας μονοπάτια, είτε κακοτράχαλα είτε ευκολοδιάβατα, ζει και επιβιώνει μέσα μας, μέχρι τη στιγμή, που μόνο εμείς οι ίδιοι θα την αντιληφθούμε και θα θελήσουμε να την απεγκλωβίσουμε, απ τα δικά μας συρματοπλέγματα, απ τις δικές μας φυλακισμένες, πεποιθήσεις και προσαρμογές μας.

Υπάρχει κάτι που είπες, θέλω να γράψω γι αυτό και το έκανες;

Με όποιο θέμα και να ενασχοληθώ, να θελήσω να το τεκμηριώσω, να το διαλέξω και να γράψω γι αυτό, πρώτα το σκέφτομαι, το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου και άμεσα και αυθόρμητα, αρχίζω να το πληκτρολογώ και να κατευθύνω τις λέξεις, μέσα από μια εσωτερική μου παρότρυνση για εναπόθεση των σκέψεων, της κρίσης μου, ακόμα και των δικών μου προβληματισμών και συλλογισμών, σε κάθε τίτλο, που θα ονοματοδοτήσω, πριν καλά καλά, αρχίσω να το εξελίσσω σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια οθόνη ενός υπολογιστή. Το δεύτερό μου μυθιστόρημα, που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα, έχει και τίτλο και πρόσωπα, άμεσα αναφερόμενα, ποτέ με τα ονόματά τους, αλλά αυτή τη φορά σε αληθινά γεγονότα, τρομερές αλήθειες, αλλά κυρίως σε άκυρους άσκοπους εφησυχασμούς και ωχαδερφισμούς που ποτέ δε θα ωφελήσουν σε κανένα, δη σε μια επανασύνδεση με σάρκα και οστά.

Έχεις «ζηλέψει» για κάτι που έχεις διαβάσει και είπες θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ;

Αυτά που με συνεπαίρνουν και δονούν τα εσωτερικά μου εσώψυχα, είναι πολλά αποφθέγματα, ονομαστών διακεκριμένων και αξιολογότατων ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΠΟΥ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥΣ, ΔΡΑ ΚΑΙ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΥΦΟΡΑ ΚΑΙ ΓΟΝΙΜΑ ΠΙΑ, ΕΔΑΦΗ, ΑΠΟΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΜΑΣ. Το χρόνο τον παγώνω, όταν θέλω και όταν νοιώσω πως η ακατανίκητη αυτή δύναμη που αντλείται απο μέσα μου, πρέπει να διοχετευθεί, ώστε να παραχθεί έργο, δράση και να αξιολογηθεί ανάλογα, αργότερα από όσους διαβάσουν και θελήσουν να δαπανήσουν τον ωφέλιμό τους χρόνο, ενασχολούμενοι με τη γραφή μου και τα λεγόμενά μου, βμέσω αυτής. Η καθημερινότητα κυλάει και μας συνεπαίρνει, μας παρασύρει και θέτει τον εαυτό μας, σε επαγρύπνηση, σε αφύπνιση του δικών μας ονείρων και των θέλω μας, να βρίσκουμε τις δικές μας παροτρύνσεις, αληθινές και ατόφιες, ώστε να δούμε και να εισερχόμαστε μέσω των επιδιώξεών μας, στα κιτάπια εκείνα της δικής μας ιστορίας, που θα αποδειχθούν ανώδυνα και ποτέ επώδυνα, της δικής μας έμπρακτης αντίστασης, ακόμα και της επανάστασής μας, στα πρέπει των άλλων, με δουλοπρέπεια και αθέτηση των δικών μας στόχων και θέσεων, στάσεων ζωής, ύπαρξής μας.

Πως παγώνεις το χρόνο και γράφεις ενώ η καθημερινότητα μας πλέον τρέχει με τρελούς ρυθμούς;

Η ευαισθησία, διακρίνει, ξεχωρίζει αλλά κυρίως παραθέτει και καταθέτει τα κομμάτια εκείνα του εαυτού μας, που ίσως τα τραυμάτισαν, τους αφήσαμε να τα πληγώσουν, αλλά ποτέ παραδομένοι αν και προδωμένοι, δεν καταθέτουμε τα όπλα, αλλά προσπαθούμε, μαχόμαστε στα πεδία βολής και όχι βολέματος, παρά, επί στόχου και σκοπού, οριοθετώντας και παραθέτοντας πια τα δικά μας όρια και περιθώρια, τα δικά μας απαράβατα πλέον κάστρα, απόρθητα και ανέγγιχτα απ τις επελάσεις και τους βανδαλισμούς ψυχών, αδαών και ακάματων παροτρύνσεων απομακρύνσεων μας, από ότι αγαπάμε, ότι λατρεύουμε και μας δίνει ζωή και ανάσα, ύπαρξη και οντότητα, τη γραφή μας. Ο ποιητής, ο συγγραφέας, κάθε λόγιος καλλιτέχνης στο είδος του, δεν κινδυνεύει να χαθεί, να αποσπαστεί και να σπάσει, αν ο ίδιος δεν το επιτρέψει, δεν αποδυναμωθεί κα δεν απομακρυνθεί απ τους στόχους του και τους σκοπούς του. Αν φυλάξει για τα καλά, τις δικές του ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και δε δώσει το δικαίωμα, εισροής και διαρροής, δικών του εδαφίων ψυχής, δικής του εκτίμησης και αποτίμησης, του είναι του, ώστε να διαφυλάξει για τα καλά το δικό του αραξοβόλι, απ τους τυχόν κυκλώνες και τυφώνες, σειρήνες και σκύλες και χαρύβδους, παρά να μείνει μόνιμος φύλακας, άγρυπνος φρουρός των θέλω του και μόνο. Επειδή ασχολούμαι με πολλά, οι δραστηριότητές μου καθώς και η ενασχόληςή μου με τις δουλειές του σπιιτιού, την ανατροφή των παιδιών, δεν επιτρέπει και τόσο πολύ στο να ασχοληθώ με το διάβασμα, που τόσο ειλικρινά, με ταξιδεύει και με γαληνεύει, παρά να καθίσω να γράψω, να συνεχίσω τη ροή και τους ειρμούς, για το νέο μου μυθιςτόρημα, καθώς οι συμμετοχές μου σε ηλεκτρονικές εφημερίδες και σελίδες, είναι αρκετές, όπως και η επιδιωκόμενη τα τελευταία χρόνια, αρθρογραφία μου, σεμινάρια δημιουργικής γραφής και συμμετοχής μου στο Κοινωνικό Πανεπιστήμιο Ενεργών Πολιτών, αφορούμενες διάφορες ενότητες ψυχολογίας, αυτογνωςίας και επισης δημιουργικής γραφής.

Ποσό ευαίσθητος είναι ένας ποιητής τόσο όσο, η τόσο όσο κινδυνεύει να «σπάσει»;

Το βιβλίο πάντα θα ναι ο φίλος του καθενός μας, στις στιγμές της μοναχικότητάς μας κι όχι της μοναξιάς μας, αφού εμείς οι ίδιοι το επιλέγουμε ως σωσίβια λέμβος, ανέλκυσής μας, απ τους βυθούς εκείνους, θέλω να πιστεύω, καθάριους μεν, αλλά όντως υπαρκτών, σε μια μοναδική και ενθαρρυντική, αναρρίχηση ή ως αναδυομένη Αφροδίτη, να θελήσει να δει και να διαπρέψει, μέσω των κειμένων και των επιλογών μας.

Όσο και να θέλουν να το υποβαθμίσουν, να μην του δίνουν την ανάλογη αίγλη και ιδιαιτερότητα, εμφανούς, αληθινούς προβολής και αξιοπιστίας, το ευχάριστο και το ελπιδοφόρο είναι πως ολοένα κα περισσότερο νέοι ασχολούνται με τη γραφή, δυναμικοί και ειλικρινείς, επενδύουν τις ζωές τους και τα θέλω τους, μέσα απ τις διακινήσεις και τις παρακινήσεις, ιδεών τους και αποτυπώσεων σκέψεων τους, μέσω αυτών.

Ξένη η ελληνική λογοτεχνία;

Ελληνική λογοτεχνία, ξένη λογοτεχνία, δε θα ήθελα να κάνω κάποια διάκριση, γιατί η καθεμία, ανάλογα τη φάση που περνάω, τα βιώματα που αρχίζουν και ξεπηδούν και αναδεικνύονται, ώστε ανάλογη θα ναι και η επιλογή μου και η προτίμησή μου, ανάμεσά τους.

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω θα άλλαζες κάτι;

Αν κατάφερνα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα τολμούσα να κυνηγήσω, εκείνο για το οποίο από μικρη, από δέκα ετών, έβλεπα πως με ηρεμούσε και καθησύχαζε τους τότε παιδικούς μου φόβους και ανησυχίες. Θα επεδίωκα, όχι να παρατήσω, αυτό για το οποίο, πολλοί με ενθάρρυναν τότε, αλλά οι μετέπειτα συνθήκες, όχι με αποθάρρυναν απλά, αλλά σταθήκαν παντελώς αποτρεπτικές και ανασταλτικοί παράγοντες, διεκδίκησής του, στα τότε μου σχέδια και πλάνα ζωής. Θα έδινα να καταλάβουν τις δικές μου ανάγκες, ψυχής, που μεσω της γραφής, καταλάγιαζε τα δικά μου πάντα ανήσυχα και ποτέ εφησυχαςμένα, αν και παρορμητικά πολλές φορές, θέλω μου, ένστικτά μου, ώστε να δω και να συνδράμω υπέρ αυτών και όχι υπέρ της παντελώς αφάνειάς τους, ούτε καν στο παρασκήνιο της ζωής μου, παρά τα εναπόθεσα σε εκείνο το χρονοντούλαπου που το διπλαμπάρωσα και το διπλοκλείδωσα για τα καλά, τότε.

Η δική μου η αμέλεια τίθεται και παρατίθεται, ενώπιόν μου πλέον, που χρόνια τώρα, κάπου 4 άρχισε να με ταρακουνάει για να συνειδητοποιήσω, πως αν και τα άφησα, εκείνα απαιτούσαν το χώρο και το χρόνο τους, στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου. Θα έθετα τα όριά μου και τα περιθώριά μου και δε θα έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της λατρείας μου της γραφής και της αγάπης μου για την οικογένεια. Οταν κάποιος, που δε δέχεται τα θέλω σου, δεν τα σέβεται, απλά επιδεικτικά και προκλητικά, μόνο για το θεαθήναι τα προβάλλει, τότε παίρνεις και εςύ τις δικές σου αποφάσεις και έτσι δρω πλέον, γράφω και συμβαδίζω, με όσους με τιμούν με εκτιμούν, τη γραφή μου ιδιαίτερα, ώστε άφησα, απομάκρυνα εκείνα τα στοιχεία που αποτέλεσαν τροχοπέδη και απώθηση για ότι ονειρευόμουν και επεδίωκα, ψυχή τε και σώματι.

Πρέπει να κυνηγάμε την ουτοπία, έστω και αν γνωρίζουμε ότι δεν θα το καταφέρουμε ποτέ;

Ποτέ όταν ξεκινούμε κάτι, πιστεύω δεν είναι προκαθορισμένη η επιτυχία του ή η αποτυχία του. Πιστεύω από μας εξαρτάται, αν αποδειχθεί μια ουτοπία ή μια έμπρακτη και αληθινή, απόδειξη της δικης μας επιχείρησης, ώστε να αποταθούμε και να ασχοληθούμε με ότι μας αποσπά τις αρνητικές σκέψεις, τις μαύρες και αιχμηρές σκέψεις πολλές φορές, τραυματισμού ή πλήρως ακρωτηριασμού, μελών, όχι των σωματικής μας ακεραιότητας, παρά, σημείων, τόπων και μεριδίων, ευθύνης ή ανευθυνότητάς, της ψυχής μας, του εγώ μας του αδιαφιλονίκητου, όπως και του ευθαρσώς αποκαλούμενου, είναι μας, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, στοιχεία, σημεία. Κανείς και τίποτα δεν είναι σε θέση, απ την αρχή, να μας προκαταβάλλει αρνητικά ή θετικά, αν εμείς οι ίδιοι δε δώσουμε το εκατό τοις εκατό των αντοχών μας, των δυνατοτήτων μας, ακόμα και με των επιπλέον στοιχείων, διαβάσματος, αφομοίωσης ή και εμφανούς δικης μας θέλησης και ασχολίας, με το είδος που θέλουμε να αποτυπώσουμε, με σοβαρότητα και ευκρίνεια, με σεβασμό και έμπρακτή μας συνειδητής καταγραφής μας. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, η Ιθάκη μας, αλλά το ταξίδι, η διάρκειά του καθώς και η ουσία του, τα μηνύματα που θα περάσουμε, πως και γιατί, ώστε να ταχθούμε στο μέρος των νικητών του ταξιδιού αυτού κι όχι των ηττημένων και των χαμένων του θησαυρού της καρδιάς και της ολοτέλειάς της.

Για να κάνεις κάτι πρέπει πρώτα να το φανταστείς, έχει όρια η φαντασία;

Φαντάζεσαι, το κάνεις εικόνα, το αποτυπώνεις στο χαρτί, αλλά πάντα, πρέπει, εμένα τουλάχιστον, ειδικά σε μεγάλα διηγήματα, μυθιστορήματα, να ακολουθώ ένα πλάνο, ένα μοτίβο, μια ραχοκοκαλιά, ώστε να δω την αρχή τη μέση και το τέλος, να εντοπίσω και να δηλώσω τους χαρακτήρες, να εντρυφήσω μέσα τους, να αποτυπώσω στοιχεία τους και να δω με ποιον τρόπο, θα εξελιχθεί η οποιαδήποτε μετέπειτα ιστορία, αφηγηματικής πορείας του κάθε είδους. Αυτό έκανα και στο μυθιστόρημά μου ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΠ ΑΓΡΥΠΝΗΣΙΝ. Τα όρια πιστεύω, τα θέτει και τα διαθέτει, του καθενός μας η ιδιοσυγκρασία, του καθενός μας τα χαρακτηριστικά, αφαιρετικά ή προσθετικά, διάκρισης γραφής και επιλογής μας, στο αν θέλουμε να εμβαθύνουμε, να τονίσουμε, ή ακόμα και να αποκηρύξουμε και να αποστασιοποιήσου με, αποθαρρυντικά ή ενθαρρυντικά. Η δική μου η φαντασία, καλπάζει τόσο, ώστε να μην προσγειωθεί απότομα και βρεθεί η δική μου ψυχή και η δική μου καρδιά, στο να τερματίσει και να αναθεματίσει, τη στιγμή, που ξέφυγε, παρεκτραπεί εκείνων των ορίων, που δε με χαρακτηρίζουν μεν, αλλά ως προς εντυπωσιασμό και πρόκληση, αφήσει να φανούν, στοιχεία γραφής μου, που ως τώρα δεν έχουν φανεί, γιατί απλά δεν υπάρχουν, αλλά ήταν λανθασμένα επιδιωκόμενα και έτσι καταπλακώθηκαν, απ την αληθινή και εμφανή, ύλη, αποτελούμενη των στοιχείων του δικού μου χαρακτήρα, ποτέ αποκλινόμενου της αλήθειας του και του σεβασμού του σε σας, εξ αιτίας λανθασμένης επιλογής, προκλήσεως ξένου ύφους, προς εμένα.

Τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;

Αυτή τη στιγμή, ετοιμάζεται η δεύτερή μου ποιητική συλλογή, ΤΑ 2 Β!ΤΟ ΒΑΣΑΝΟ ΤΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ 2. ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΟΥ ΕΜΕΙΣ. Είναι μια ποιητική συλλογή, αναφερόμενη και προτρεπόμενη, στο ότι το βάσανο του εγώ, δηλαδή ο πάντα υπάρχων και προκαλούμενος, με λάθος τρόπους εγωισμός μας, αποτελεί και λάθος σύμβουλο, για αποφάσεις ή κρίσεις, σε περίοδο κρίσεων συζυγικών, διαπροσωπικών σχέσεων, που δυστυχώς υπερνικά τον καλό μας εαυτό και παραδινόμαστε στα δόντια, στα νύχια του κακού μας εαυτού που κατασπαράζουν τον καλό, αφήνοντάς τους μετέπειτα, το σκελετό του και τους θρήνους μας, πάνω από άψυχα κορμιά, που εμείς οι ίδιοι, οι εγωισμοί μας ήταν οι μοναδικοί παράγοντες, επίτευξής τους. Αλλά υπάρχει και έπρεπε να επικρατεί και το βάλσαμο του εμείς, όπου μαζί, ομαδικά, θα ήταν το μόνο δυνατό και ευχάριστο, να θέσουμε τις ευθύνες μας, επί τάπητος, των δικών, μας αποδοχών και παραδοχών, ώστε να μη βρίσκεται η εύκολη βολική και λανθασμένη επιβραβευμένη λύση, της μετατόπισης ευθυνών, παρά της δίκαιης και εύλογης παραδοχής μας. 'Οταν κάποιοι αποφασίσουν ειλικρινά και αληθινά να σώσουν καταστάσεις και να μη δεινοπαθήσουν αθώες ψυχές μέσω αυτών, τότε και μόνο τότε θα γευθούν το γλυκό ποτήρι της συγχωρέσεως και της ολικής επαναφοράς τους, σε μια τελειότητα και πλήρη ταύτισή τους με την πραγματικότητα και όχι με ύπουλα και δόλια μέσα, να εντείνουν και να επεκτείνουν την απανθρωπιά τους. Να χαθεί η ως τώρα υποφαινόμενη μεγαλοψυχία τους, αναθέτοντας ρόλους και ευθύνες που ανίκανοι και ανάξιοι, άλλοι επέλεξαν λανθασμένα να τους αποδώσουν, γιατί απλά δεν ήταν γεννημένοι ή δε θέλησαν να τους αποδεχθούν και τους απέρριψαν με μιας. Το δικό μου μότο είναι ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΚΑ ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ. Αυτό έπραξα και δε μετάνιωσα διόλου γι αυτό, αφού όταν ο Θεός θέλει να σώσει κάποιον, στέλνει κάποιον να τον αγαπήσει κι εγώ τώρα πια έχω ΤΟ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ ΜΟΥ, που στέκεται δίπλα μου, συνοδοιπόρος ζωής, ψυχής, καρδιάς, των θέλω μου που αισθάνεται περήφανος δίπλα μου... κι εγώ παρομοίως.