Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Η Στέλλα Αρβανίτη κατάγεται από τη Β. Εύβοια (Λιχάδα). Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία και ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή της κατάρτιση στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας (υποτροφία Erasmus). Παράλληλα αποφοίτησε και από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ. Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ.

Η συγγραφική της δραστηριότητα άρχισε από τα πολύ πρώιμα χρόνια του δημοτικού και η συγγραφή είναι η μεγάλη της αγάπη. Ωστόσο, της αρέσει επίσης να διαβάζει, λατρεύει τα ταξίδια που την βοηθούν να συλλέγει εμπειρίες, να γνωρίζει διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά να εμπνέεται.

Το παραμύθι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). Διαθέτει κανάλι στο youtube με παραμύθια και μυστικά συγγραφής. Επίσης πραγματοποιεί σεμινάρια συγγραφής και συμβολισμού των παραμυθιών.

Μίλησε στον Δημήτρη Μπουζάρα για... παραμύθια!

Τι σημαίνει για εσάς παραμύθι, γιατί το επιλέξατε;

Το παραμύθι για μένα είναι μέρος της ζωής μου. Το θεωρούσα από μικρή πολύ σημαντικό. Πήγαινα στην γιαγιά μου στην βόρεια Εύβοια που μεγάλωσα και της ζητούσα παραμύθια. Μου έλεγε 3 λαϊκά παραμύθια, τα ίδια πάντα, δεν ήξερε πολλά γιατί ήταν ορφανή. Όμως άκουγα πολλές ιστορίες από τους γύρω μου, τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τους θείους. Τον άλλο παππού που ζούσε στο Βόλο και είχε γεννηθεί στην Σμύρνη. Ακόμη ακούω ιστορίες. Μπαίνω για παράδειγμα σε ένα λεωφορείο κι έρχονται και κάθονται δίπλα μου και μου μιλάνε. Μου λένε μια ιστορία. Είναι απίστευτο πόσες ιστορίες θέλουν να πουν οι άνθρωποι!Εγώ άρχισα να τις καταγράφω από τότε. Στο μυαλό και στο χαρτί. Κι έτσι ξεκίνησα. Και το παραμύθι έγινε το καταφύγιό μου, η παραμυθία μου, ένα σεντούκι φαντασίας που με βοηθούσε πάντα σε όλες τις περιόδους της ζωής μου. Κυρίως στις δυσκολίες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς παραμύθι. Γεννηθήκαμε μαζί μ’ αυτό. Βέβαια στις μέρες μας έχει πάρει και αρνητική σημασία. Διαβάζει κανείς παντού πχ «ζήσε έναν παραμυθένιο γάμο» Και εννοούν τι. νυφικό θα βάλεις τον γάμο ή το σχήμα που θα έχει η τούρτα! Το παραμύθι είναι συναίσθημα, δεν είναι ένδυμα. Για να μην αναφερθώ στο πολιτικό «παραμύθιασμα». Το παραμύθι περιέχει την ίδια μας την ζωή. Την γέννηση, την ωριμότητα, τον θάνατο. Τα θετικά και τα ’αρνητικά. Γι’ αυτό ίσως μ’ αρέσει τόπο πολύ. Γιατί μπορείς να μιλήσεις για πολύ δύσκολα πράγματα με τρόπο απλό, κατανοητό, αληθινό. Προσωπικά το χρησιμοποιώ για την δική μου ψυχοθεραπεία.

Τα παραμύθια σας έχουν βραβευθεί, πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο και ως συγγραφέα, τι πρόσθεσε, τι αφαίρεσε;

Τα βραβεία αυτό που προσθέτουν είναι μια ηθική ανταμοιβή πως η δουλειά σου αρέσει. Αυτό ισχύει για κάθε συγγραφέα και καλλιτέχνη που εκτίθεται και θέλει να μοιραστεί τις μύχιες σκέψεις του. Διαφορετικά τα κρατάς μόνο για σένα. Είμαι συγκινημένη και ικανοποιημένη γιατί σχεδόν όλα τα βραβεία είναι από διαγωνισμούς που συμμετείχα με ψευδώνυμο. Μόνο στην «ιστορία ενός μικρού ονείρου Καρίμ» (που γράφτηκε το 2013 και εκδόθηκε το 2014) με θέμα το προσφυγικό και πήρε το Α’ βραβείο παιδικής λογοτεχνίας από το Πετρίδειο ίδρυμα Κύπρου (2016)φαινόταν το όνομά μου. Τα βραβεία είναι και θετικά και αρνητικά. Ξέρετε μπορεί να γίνουν φορτίο για κάποιον που δεν γράφει με την ψυχή του. Για κάποιον που ξέρει πως δεν «το αξίζει». Και πάντα όλοι ξέρουν και οι αναγνώστες αλλά κυρίως ο ίδιος ο καλλιτέχνης αν και πότε αξίζουν ένα βραβείο. Ξέρουμε αν είναι άνθρακας ή θησαυρός. Έχουμε καταντήσει μια χώρα που εφευρίσκει βραβεία με διάφορα ονόματα αλλά για παράδειγμα δεν έχει θεσπίσει βραβείο για τον Αίσωπο. Δεν ήταν ο Αίσωπος μεγάλος παραμυθάς; κι έπειτα καταντάει πολύ κωμικό να παρατηρείς κάθε χρόνο τις λίστες και τους υποψήφιους και να βλέπεις πως δεν αλλάζει τίποτα. Είναι σχεδόν πάντα τα ίδια ονόματα.

Προσωπικά πικράθηκα, λυπήθηκα και θύμωσα όταν είδα πως το βιβλίο που προανέφερα με θέμα την αλληλεγγύη και το προσφυγικό, βραβευμένο 2 φορές δεν ήταν μέσα σε καμία «προτεινόμενη» λίστα, ούτε καν την λίστα με τα εκπαιδευτικά βιβλία για τα σχολεία. Ούτε βέβαια έγινε καμία αναφορά στα ΜΜΕ σε αντίθεση με πολλά άλλα βιβλία που κυκλοφόρησαν παράλληλα ή αργότερα με το ίδιο θέμα. Και οι λίστες γράφουν …. «βιβλία αλληλεγγύης» ή «βιβλία που διακρίθηκαν με θέμα την …αλληλεγγύη». Πόσο λυπηρό μου ηχεί κάθε φορά που τις βλέπω! Αλληλεγγύη….

Όλοι μας όμως θα κριθούμε από αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας.

Πιστεύετε ότι το παραμύθι θα πρέπει να εξελίσσεται σύμφωνα με τις επιταγές των καιρών να εκμοντερνίζεται, να μιλά για νέα θέματα;

Το παραμύθι διαπραγματεύεται την ίδια την ζωή όπως είπα πιο πάνω. Άρα τα άγχη-προβλήματα-αδιέξοδα –αγωνίες παραμένουν σχεδόν πάντα τα ίδια. Φυσικά προστίθενται και άλλα στην εποχή της τεχνολογίας. Εξαρτάται λοιπόν από τον συγγραφέα, το είδος γραφής που επιλέγει και πολλά άλλα. Για μένα το μόνο «πρέπει» που θα έβαζα είναι να είναι αληθινό. Να πηγάζει αυθόρμητα από μέσα μας και να μην είναι προϊόν παραγγελίας τύπου «γράψε γι’ αυτό το θέμα». Έπειτα υπάρχουν διαφορετικά είδη παραμυθιών. Δεν μου αρέσει να πειράζω για παράδειγμα ένα λαϊκό ή κλασσικό παραμύθι. Αν όμως κάποιος γράφει ένα παραμύθι πχ για το διάστημα, εκεί δεν με ενοχλεί να είναι πολύ…μοντέρνο ή σύγχρονο.

Άλλωστε, στο τελευταίο μου βιβλίο, Μύθοι Μεταμορφώσεων 1, «πείραξα» κι εγώ λίγο την Μυθολογία. Έβαλα μέσα και πιο κωμικά στοιχεία και προσπάθησα να την προσαρμόσω στο σήμερα γιατί δεν ήθελα μια μυθολογία-εγκυκλοπαίδεια. Και όταν λέω «πείραξα» δεν εννοώ ως προς τα σανδάλια ή τα ενδύματα. Μ’ εκνευρίζει να βλέπω στο θέατρο τραγωδία αρχαία με κουστούμι και γραβάτα και αυτό να θεωρείται «μοντέρνος τρόπος σύλληψης». Για μένα το συναίσθημα και ο χαρακτήρας έχει πρωταρχική σημασία. Μήπως άραγε οι Θεοί και θεές είχαν τα ίδια «θέματα» με τους ανθρώπους και τότε και σήμερα; Είναι γνωστός ο ανθρωπομορφισμός τους και το ότι καθένας τους αντιπροσώπευε μια αρετή ή ένα ελάττωμα. Κατά συνέπεια πως θα συμπεριφέρονταν σήμερα ώστε κάποιος να μπορεί να κάνει συνειρμούς; Μ’ αυτό το σκεπτικό έπιασα αυτούς τους μύθους που είναι λιγότερο γνωστοί, έχω κατά νου να βγάλω μια ολόκληρη σειρά και βέβαια πέρα από το να μιλήσω και σε ένα άλλο επίπεδο, όταν και όπου μπορώ, να δώσω και μια σειρά από πληροφορίες ή γνώσεις τόσο στα παιδιά όσο και στους εκπαιδευτικούς. Εξασκώ αρκετά χρόνια το επάγγελμα του διπλωματούχου ξεναγού και ήθελα να κάνω μια μυθολογία διαφορετική και χρήσιμη συνάμα. Κι έπειτα μέσα από αυτή την σειρά θα ήθελα να αγαπήσουμε ξανά την φύση και τα πλάσματά της. «Να μεταμορφωθούμε» κι εμείς σε καλύτερους ανθρώπους.

Θεωρείτε ότι έχασε η κέρδισε το παραμύθι όταν από τον προφορικό λόγο πέρασε στον γραπτό, τι χάνει και τι κερδίζει ένα παιδί από ένα παραμύθι;

Αν και υπάρχουν διαφορές σημαντικές ανάμεσα στον προφορικό και γραπτό λόγο δεν μου αρέσει να τα βάζω στην ζυγαριά. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά και για τα δύο και άνθρωποι που υπηρετούν το ένα από τα δύο ή και τα δύο με αξιοζήλευτο τρόπο. Σίγουρα στον προφορικό λόγο έχεις τα πλεονεκτήματα της αμεσότητας, της εικόνας πολλές φορές, των παύσεων, της χροιάς, αλλά και ο γραπτός λόγος έχει άλλα πλεονεκτήματα και ίσως το βασικότερο: Δεν μπορεί να σου «διαφύγει» κάτι. Επιστρέφεις όσες φορές θέλεις στο αγαπημένο σου σημείο. Το διαβάζεις ξανά και ξανά, το υπογραμμίζεις. Μένεις όσο χρόνο θέλεις εκεί και του προσδίδεις εσύ, το δικό σου εντελώς προσωπικό, ηχόχρωμα. Πάντα κερδίζεις από τον σωστό και έντιμο γραπτό ή προφορικό λόγο. Το ένα δεν εμποδίζει το άλλο, αλληλεπιδρά. Γιατί ένα καλό παραμύθι που θα ακούσεις θα ψάξεις να το βρεις και να το διαβάσεις και ίσως θελήσεις κι εσύ ο ίδιος να το πεις. Και αντίστροφα πάλι. Θα έλεγα λοιπόν πως πάνε χέρι –χέρι σαν αδέλφια.

Ένα παιδί πάλι μόνο να κερδίσει έχει από τα παραμύθια. Θα μείνω κυρίως στο συναισθηματικό επίπεδο. Θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις φοβίες του, να νικήσει κάθε δαίμονα ή δράκο όπως κάνουν και οι ήρωες των παραμυθιών. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο από μόνο του συν όλο τον άλλο πλούτο που προσφέρουν τα παραμύθια. Θεωρώ πως χάνει μόνο από κάποια … «κακά» παραμύθια αλλά ευτυχώς υπερτερούν τα καλά.

Μέσα στο βομβαρδισμό των παιδιών από την τεχνολογία, το διαδικτύου, τα βίντεο γκέιμ, τα παιδιά απομακρύνονται από το βιβλίο από μικρές ηλικίες, πως θα στέψουμε τα παιδιά μας και πάλι στην ανάγνωση, γιατί θεωρείτε ότι απομακρύνονται, τι είναι αυτό που δεν τα καλύπτει, ποιος μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό;

Όλοι μας έχουμε ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει. Εκπαιδευτικοί, γονείς, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, συγγραφείς. Ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σ’ ένα σπίτι χωρίς βιβλιοθήκη και δεν βλέπει τους γονείς του να διαβάζουν δεν θα διαβάζει κι αυτό. Το ίδιο και σ’ ένα σχολείο που ενδιαφέρεται μόνο για την παπαγαλία. Έπειτα και οι εκδοτικοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Όταν τους πας κείμενα λίγο μεγάλα, σου λένε: «Τα παιδιά δεν διαβάζουν τόσο μεγάλα κείμενα» ή «έχει δύσκολες λέξεις». Συχνά επιλέγουν και εκδίδουν βιβλία που έχουν κυρίως εικόνες. Θυμάστε ένα περιοδικό μ’ αυτό το όνομα; Κι έπειτα υπάρχει μια τεράστια κακοποίηση των λέξεων και του λόγου παντού. Ας ανοίξουμε τα περιοδικά και θα δούμε πως έχουν πολλές εικόνες και ελάχιστο κείμενο. Πόσοι ξέρουν να γράφουν σωστά κείμενα-άρθρα σήμερα; απλά αντιγράφουν την είδηση, αλλάζουν τον τίτλο και βάζουν και την υπογραφή τους από κάτω. Γεμίσαμε blogs με ιδέες των άλλων που δεν έχουν καν την ευγένεια να γράψουν την πηγή προέλευσης του κειμένου. Σας έχει τύχει να σας πουν «γράψε για μένα» στην σελίδα τους; αλλά να έχει το όνομά τους!

Και από την άλλη η τηλεόραση, που είναι γεμάτη με άτομα που δεν μιλούν σωστά Ελληνικά, δεν αρθρώνουν καθαρά τις λέξεις, δεν έχουν πλούσιο λεξιλόγιο. Πολλές φορές δεν σκέφτονται καν και ακούνε την ερώτηση που θα κάνουν στον καλεσμένο τους από το ακουστικό. Και μπερδεύονται. Και γίνονται γελοίοι γιατί δεν το ακούνε σωστά και λαθεύουν. Τα κριτήρια είναι: ψηλοί, όμορφοι εξωτερικά, ξανθοί, καλλίγραμμοι κλπ. Ακόμη και στην ενημέρωση! Ας σκεφτούμε γιατί τους σηκώνουν όρθιους στις ειδήσεις: Γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει η είδηση. Για να δούμε τι ρούχα και παπούτσια φοράνε, αν είναι «αδύνατοι» κλπ. Να μας κάνουν το ιδανικό κοινό για να αγοράσει την διαφήμιση που στοχεύουν και φυσικά να μας «πασάρουν» πιο εύκολα το μήνυμα που θέλουν εκείνοι να γραφτεί στο υποσυνείδητό μας. Ο κύριος στόχος τους είναι να μας αποπροσανατολίσουν από τα βασικά προβλήματα για να μας χειραγωγήσουν πιο εύκολα. Μας «παραμυθιάζουν» συνεχώς.

Τώρα σε ό, τι αφορά εμάς, μπορούμε παρ’ όλα αυτά να αντιδράσουμε. Ας ψάχνουμε λίγο περισσότερο και ας μην στεκόμαστε για την επιλογή ενός βιβλίου μόνο στον τίτλο ή στην διαφήμιση που γίνεται. Ας μην αγοράζουμε μόνο βιβλία ανθρώπων που βλέπουμε στο γυαλί. Το ίδιο να κάνουμε στην μουσική, στον κινηματογράφο, παντού. Την εποχή του διαδικτύου δεν έχουμε δικαιολογίες. Ας κοιτάμε προσεκτικά το περιεχόμενο. Ας αρχίσουμε να κάνουμε δώρο στα παιδιά και στον εαυτό μας βιβλία. Μπορούμε να μιλάμε στα παιδιά για τα βιβλία που είχαμε διαβάσει στην ηλικία τους και ποιο και γιατί μας άρεσε. Ας ψάξουμε να το βρούμε και να το «ξαναδιαβάσουμε» μαζί τους. Και φυσικά να το συζητήσουμε. Ας ρωτάμε τα παιδιά τι είδους βιβλία θα τους άρεσαν. Ένας πολύ απλός τρόπος, για να αγαπήσουν την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ίσως θα ήταν να τους διαβάζουμε ή να τους διηγούμαστε πριν κοιμηθούν ένα μικρό απόσπασμα. Την επόμενη ημέρα μπορούμε να προσποιηθούμε πως δεν θυμόμαστε που σταματήσαμε κι έτσι το παιδί θα μας «βοηθήσει» να «θυμηθούμε». Η’ αν ξέρει να διαβάζει μπορούμε να του ζητήσουμε να μας διαβάσει λίγο γιατί είμαστε κουρασμένοι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι λοιπόν, αρκεί να επιλέξουμε κάποιον.

Θεωρείτε ότι η δημόσια εκπαίδευση στρέφει τα παιδιά στην ανάγνωση και στην αγάπη για το βιβλίο η το αντίθετο;

Πολλά αρνητικά δυστυχώς λέγονται και γράφονται για το Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν θα ήθελα να το απαξιώσω. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ σε Δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο πήγα. Αν είχα παιδιά σε δημόσιο σχολείο θα τα έστελνα. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα και να υπάρχει περισσότερη ελευθερία και φαντασία. Προς αυτήν την κατεύθυνση πολλοί μαζί, με νέες ιδέες θα πρέπει να εργαστούν. Ωστόσο και με αυτές τις συνθήκες υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και φωτισμένοι άνθρωποι που το υπηρετούν και κάνουν πράγματι «θαύματα». Κι αυτούς τους εκπαιδευτικούς-φάρους όλοι μας τους θυμόμαστε και οφείλουμε να τους τιμούμε. Προσωπικά τους ευχαριστώ για όλα.

Ποια η γνώμη σας για την δημιουργική γραφή που ανθεί στις μέρες μας, είναι και αυτή στοιχείο των καιρών, ήρθε για να μείνει;

Δεν έχω παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Σε κάποιους ανθρώπους ίσως χρειάζεται για να πάρουν ιδέες και να βρουν τρόπους έκφρασης. Κάποιοι άλλοι πάλι δεν το έχουν ανάγκη. Μου κάνει πάντως εντύπωση που πολλοί διδάσκουν τον τρόπο να γράψεις μπεστ σέλερ χωρίς να έχουν γράψει κάτι ανάλογο οι ίδιοι. Προσωπικά επιλέγω παραδείγματα και εικόνες στα σεμινάρια. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν όλοι να γράψουν, όπως δεν μπορούν όλοι να τραγουδήσουν, να ζωγραφίσουν ή να παίξουν κάποιο μουσικό όργανο. Και όταν λέω γράψουν δεν εννοώ…ημερολόγιο. Εννοώ να γίνουν επαγγελματίες συγγραφείς. Πιστεύω στην πηγαία συγγραφή, όχι στην αυτόματη, ούτε την τυποποιημένη. Τα σεμινάρια καλώς υπάρχουν για να βελτιώνουν κάποια πράγματα αλλά αν πιστεύει κάποιος που δεν έχει ταλέντο πως πηγαίνοντας σ’ αυτά και ακολουθώντας κάποιους «κανόνες» θα γίνει μεγάλος συγγραφέας, αυτό δεν ισχύει.

Ποιο παραμύθι θα θέλατε να είχατε εμπνευστεί, πείτε μου δύο τίτλους από την βιβλιοθήκη σας που κατά την γνώμη σας θα έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε βιβλιοθήκη και γιατί;

θα ήθελα να έχω γράψει σχεδόν όλα τα παραμύθια, των Γκριμ, του Άντερσεν, του Αισώπου, το χίλιες και μια νύχτες! Και βέβαια λατρεύω και τα λαϊκά παραμύθια. Θα ήταν μεγάλη αδικία να διαλέξω ένα όταν υπάρχουν τόσα πολλά και υπέροχα. Θεωρώ πως όλα αυτά που προανέφερα όπως φυσικά και η συλλογή του Πολίτη με τις λαϊκές παραδόσεις θα πρέπει να υπάρχουν στις βιβλιοθήκες όλων.

Έχετε επηρεασθεί από κάποιον η κάποιους συγγράφεις, ποια τα ακούσματα σας από μικρή ηλικία;

Πιστεύω πως τουλάχιστον η δική μου γενιά επηρεαζόταν από αυτά που διάβαζε γιατί δεν είχε τόσο έντονη την παρουσία της εικόνας ή του διαδικτύου και άρα ήταν τα συναισθήματα, η γλώσσα, το λεξιλόγιο και το ύφος που κυριαρχούσαν. Μεγάλωσα με πολλούς αγαπημένους συγγραφείς. Από Έλληνες ανάμεσα στους πρώτους -επειδή με έκαναν να κλαίω -θα σας έβαζα τους Παπαδιαμάντη και Λουντέμη. Αργότερα λάτρεψα τον Καζαντζάκη. Μέχρι και σήμερα μου αρέσουν ακόμη οι ίδιοι συγγραφείς: Πηνελόπη Δέλτα, Ζ. Παπαντωνίου, Στ. Μυριβήλης, Α. Τερζάκης, Ζ. Σαρρή, Α. Ζέη.

Ποιο είναι το τελευταίο παραμύθι που αγοράσατε, ποιες είναι οι επιλογές σας ως αναγνώστρια σε αλλά λογοτεχνικά είδη, διαβάζετε παραμύθια;

Αγόρασα μια συλλογή με λαϊκά παραμύθια από την Χίο. Πολλές φορές διαβάζω τα ίδια παραμύθια (και βιβλία). Μου αρέσει πριν κοιμηθώ να ανατρέχω σε κάποιο παραμύθι. Με ενδιαφέρουν όμως και τα βιβλία που ασχολούνται με τον συμβολισμό των Μύθων και αγοράζω πολλά τέτοια, Ελληνικά και ξένα. Όπως και σύγχρονη λογοτεχνία και λίγο «εκλαϊκευμένη» ψυχολογία.

Τι απαντούσατε όταν σας ρωτούσαν στην παιδική σας ηλικία: «τι θα θες να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;»

Ίσως γελάσετε αλλά όταν ήμουν Δευτέρα Δημοτικού σε μια αντίστοιχη ερώτηση της δασκάλας είχα γράψει «θέλω να γίνω φιλόσοφος». Η δασκάλα με μάλωσε και μου είπε πως μάλλον εννοούσα φιλόλογος και δεν ήξερα την διαφορά. Επέμεινα πως ήξερα τι ήταν. Ήθελα να αλλάξω ό, τι δεν μου άρεσε γύρω μου. Αυτό πίστευα πως κάνουν οι φιλόσοφοι. Κατά κάποιο τρόπο εξακολουθώ και το πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει. Με μεγάλη προσπάθεια, πείσμα και ωραίες ιδέες. Από τότε δεν ξαναέγραψα φιλόσοφος και έλεγα…δημοσιογράφος. Κάθε καλοκαίρι όμως που έρχονταν Γάλλοι στο χωριό μου -είχε κοντά μια ξενοδοχειακή μονάδα και περνούσαν μπροστά από το σχολείο-, εμείς κρεμόμασταν στα κάγκελα και τους μιλούσαμε με τα λίγα Γαλλικά που ξέραμε. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο πως έλεγα «θέλω να δείχνω στους ξένους την Ελλάδα για να την αγαπήσουν». Δεν ήξερα πως υπήρχε το επάγγελμα του Διπλωματούχου ξεναγού. Και φυσικά ήμουν μικρή για να καταλάβω πως το πρόβλημά μας δεν είναι να αγαπήσουν οι ξένοι την Ελλάδα, αλλά εμείς οι ίδιοι. Αργότερα κάποιοι με φώναζαν λίγο κοροϊδευτικά «ψυχολόγο». Μπορεί τελικά να μην έγινα δημοσιογράφος, ούτε φιλόσοφος, ούτε ψυχολόγος, αλλά έγινα ξεναγός και λίγο …συγγραφέας και κατά κάποιο τρόπο μιλώντας και …γράφοντας, ελπίζω να αλλάζω έστω και στο ελάχιστο αυτά που δεν μου αρέσουν γύρω μου.

Περιγράψτε μου τον εαυτό σας με πέντε λέξεις;

Ειλικρινής, αποφασιστική, πεισματάρα, κυνική, συναισθηματική

Τι περιμένουμε από την Στέλλα Αρβανίτη στο μέλλον;

Θα συνεχίσω την έκδοση της σειράς «Μύθοι Μεταμορφώσεων» αλλά και κάποια άλλα παραμύθια που είναι έτοιμα. Θα με ενδιέφερε να μεταφερθούν κάποια παραμύθια στο θέατρο ή σε κινούμενα σχέδια. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια σεναρίου κι έχω γράψει και μια μικρού μήκους ταινία που είναι όμως στο συρτάρι. Παράλληλα θέλω να ασχοληθώ πιο συστηματικά με το κανάλι μου για τα παραμύθια και τα μυστικά συγγραφής παραμυθιών στο you tube. Θα δούμε.

Σας ευχαριστώ πολύ, εύχομαι να ονειρευόμαστε πολύχρωμα.