Γράφει: Τόλης Αναγνωστόπουλος

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή.

Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του '80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον "Ταχυδρόμο" ('82-'89), στα "Πρόσωπα", στο "Κλικ", "Diva", "Μen" ('89-'93), "Nitro", "Down Town", "Elle", "Time out", "Elle", "PinkWoman", "Athens voice", "Look", και "Home" ως δημοσιογράφος.

Έχει μεταφράσει περί τα 30 βιβλία και άλλα τόσα "Άρλεκιν". Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός.

Έχει γράψει πολλά βιβλία εκ των οποίων το "Πώς να γράψεις", το "Ευτυχία" και το ''Φερμουάρ'' από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Σενάρια: "Ελεύθερη κατάδυση" (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο), "Ριζότο" (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα). Σενάρια τηλεόρασης: "Φεύγα" (σειρά Mega), "Ξέχασέ µε" (σειρά Alpha, συν- σεναριογράφος με Βαγγέλη Νάση), "Απαγωγή" (τηλεταινία Mega). Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.

Ε: Λογοτεχνία στην εποχή τη κρίσης. Σε έχει επηρεάσει συγγραφικά η κρίση; Το νέο σου μυθιστόρημα «Κάτι μου κρύβεις» είναι αστυνομικό.

Γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι – αλλά όχι σε κενό αέρος: φυσικά και με έχει επηρεάσει η Κρίση, ίσως γι αυτό να γράφω αστυνομικά τελευταία… επειδή το σηκώνει η εποχή, σε αντίθεση με το ρομάντζο. Και το επόμενο μυθιστόρημά μου, αστυνομικό είναι, με τον ίδιο ‘περίπου’ τρόπο ( όχι ακριβώς αστυνομικό, μάλλον μυθιστόρημα με μυστήριο και μεταφυσικές διαστάσεις… ελπίζω να βγει την άνοιξη κάποια στιγμή, ο τίτλος εργασίας είναι ‘Άκουσέ με’…

Ε: Δεν ακολουθείς κλασσικές αστυνομικές νόρμες με τον επιθεωρητή αστυνομικό που λύνει το μυστήριο, ούτε δολοφόνους που δρουν με χειρουργική ακρίβεια. Η ηρωίδα Δώρα είναι μια απλή γυναίκα με περιστασιακή εργασία αλλά με ένα χάρισμα να βλέπει το μέλλον.

Ναι, την είχα χρόνια στο μυαλό μου αυτήν την ηρωίδα. Την είχα φτιάξει σαν πρόταση για σήριαλ, φανταζόμουν την Ναταλία Δραγούμη στον ρόλο της, εκτός που είχα στήσει ολόκληρο το κάστινγκ. Τελικά έγινε μια 45άρα στην σύγχρονη Αθήνα, με μεγάλα παιδιά, άνεργη όπως ένα σωρό 45άρες.Ήθελα γυναίκα ηρωίδα οπωσδήποτε, ο άντρας έχει παρα-παιχτεί. Το χάρισμα… τράβηξα λίγο παραπάνω την διαίσθηση, που έχουμε όλοι, την έκανα πιο έντονη – εκφράζονται συνέχεια αμφιβολίες για το χάρισμά της στο βιβλίο, την αμφισβητεί μέχρι κι ο αγαπημένος της! Κάτι πολύ στάνταρ με τους αγαπημένους…

Ε: Μας έχει κάνει καλλίτερους ή χειρότερους η κρίση; Σε παλαιότερη συνέντευξη σου είχες δηλώσει: «Χάνεται το ιλουστρασιόν και η γκλαμουριά αλλά ζωντανεύει κάτι άλλο από κάτω». Θέλεις να μας πεις ποιο είναι το θετικό που βλέπεις να βγαίνει από κάτω;

Συμπαραστεκόμαστε στους φίλους μας πιο αληθινά, και η συμπαράσταση έχει περισσότερη βαρύτητα. Άλλο είναι να κερνάς τον κολλητό σου όταν βγάζεις λεφτά, κι άλλο όταν δεν βγάζεις. Γίναμε πιο οικονόμοι… άστα, με πιάνει θλίψη και μόνο που το σκέφτομαι, και όλα αυτά για τα θετικά της Κρίσης τα έλεγα στην αρχή, που δεν είχα ιδέα κατά πού πέφτει ο πάτος!

Ε: Έχει επηρεάσει και τον έρωτα; Η ηρωίδα στο «Κάτι μου κρύβεις» τον βάζει σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα «ένα κρεβάτωμα τη βδομάδα το κάνω» όπως λέει χαρακτηριστικά δεδομένου ότι έχει πολλά σημαντικά προβλήματα να λύσει όπως απλήρωτους λογαριασμούς, φόβο, ανασφάλεια.

Ε ναι, να μην τον επηρεάσει τον έρωτα; Δεν τα φτιάχνεις πια με άνθρωπο που μένει μακριά σου (που να τρέχεις μια ώρα με συγκοινωνίες; Ή με βενζίνη;) Έχεις τα ζόρια σου, και ελάχιστη διάθεση για τσιλιμπούρδισμα. Οι πιτσιρικάδες βέβαια δεν κάνουν πίσω, επειδή έχουν την φόρα της ηλικίας ακόμα κι αν δεν έχουν λεφτά/δουλειά, αλλά οι μεγαλύτεροι το έχουν μαζέψει πολύ. Όταν μετράς το τάλιρο, δύσκολα βάφεσαι, ντύνεσαι και βγαίνεις στα μαγαζιά για φαί, ποτό και φλερτ. Είτε άντρας είσαι, είτε γυναίκα.

Ε: «Άσε τηνεποχή, κοίτα εσύ να κάνεις αυτό που θέλεις! Η εποχή δε θα είναι ποτέ σωστή, δεν υπάρχει ποτέ σωστή εποχή». Απόσπασμα από τα «Αόρατα κορίτσια» το κορυφαίο σου κατ εμέ μυθιστόρημα. Πες μας κάτι παραπάνω για αυτή την πολύ εύστοχη ατάκα σου.

Το πιστεύω αυτό, ότι η εποχή δεν είναι ποτέ αυτή ακριβώς που χρειάζεσαι. Ότι πρέπει να τραβάς το κουπί σου, ανεξάρτητα με την εποχή. Να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι κλπ κλπ…. Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται πια παραγωγές, ή γίνονται πολύ λίγες, αλλά είναι όπως με τα βιβλία: αν γράψεις ένα βιβλίο, έχεις 20-30-50% πιθανότητες να σκίσεις, να διαβαστείς, να πουλήσεις. Αν δεν γράψεις βιβλίο, έχεις μηδέν πιθανότητες. Διαλέγω το να γράφω (βιβλία) – καλά, το κάνω επειδή μου αρέσει, απλώς εξηγώ το σκεπτικό του ‘τραβάς κουπί.

Ε: Ένα από τα μυθιστορήματα σου τιτλοφορείται «Ευτυχία». Αλήθεια τι σημαίνει για εσένα ευτυχία;

Θα σου απαντήσω με τρομερή μπαναλιτέ: ευτυχία για μένα είναι η καλή υγεία, των ανθρώπων που αγαπάω και η δική μου. Από κει κι ύστερα, ευτυχία είναι τα παιδιά, οι φίλοι, η θάλασσα, το καλοκαίρι… όλα αυτά μαζί, με την καλή υγεία πρώτη-πρώτη.

Ε: Πόσο σε επηρεάζει μια αρνητική ή θετική κριτική;

Η θετική κριτική μπορεί να μου φτιάξει τη μέρα, ακόμα και την εβδομάδα. Την αρνητική… δεν την πολύ-ακούω, σπάνια είναι αυτό που λέμε ‘καλοπροαίρετη’, συνήθως κάποιος σου θάβει το βιβλίο επειδή έχει δικά του θέματα, ή για να σε γειώσει, μη τυχόν και την ψωνίσεις. Με τον καιρό, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πότε ο κριτικός στα χώνει δικαίως και πότε επειδή δεν του αρέσει η μούρη σου, επειδή μάλωσε με τον άνθρωπό του ή στραβοκοιμήθηκε. Μου έχει τύχει να μου θάψει βιβλίο μου κάποιος πχ χωρίς να το έχει διαβάσει. Μιλάμε για πολύ στράβωμα.

Ε: Η γλώσσα που χρησιμοποιείς σε όλα τα έργα σου διαχρονικά είναι νεανική. Ξέρω επίσης ότι στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής που κάνεις, προσελκύεις κυρίως νέα άτομα τα οποία και ενθαρρύνεις συνεχώς για να γράφουν. Αυτή η αλληλεπίδραση σε βοηθά να συντηρείς τη γλώσσα της σύγχρονης εποχής στα έργα σου;

Μπορεί… κυρίως όμως (συντηρείται η σύγχρονη γλώσσα μέσα μου, και έξω μου) επειδή κυκλοφορώ στους δρόμους, μπαίνω στα ΜΜΜ, είμαι τρελά περίεργη με τις συζητήσεις των ανθρώπων, μου αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα… δούλεψα πολλά χρόνια στα περιοδικά, και μου έχει μείνει το κουσούρι, να ψοφάω για πληροφόρηση.

Ε: Ένας από τους αγαπημένους σου συγγραφείς είναι ο Hornby που του αρέσει να φτιάχνει λίστες όπως στο «High Fidelity». Μπορείς να φτιάξεις και εσύ μια λίστα με τους πέντε αγαπημένους συγγραφείς και τα πέντε αγαπημένα σου βιβλία;

«Το φύλλο, το πηγάδι και το αγγέλιασμα», Βασίλη Βασιλικού
«Τέρμα», Κοσμά Πολίτη
«Τα μυστικά του βάλτου», Πηνελόπης Δέλτα
«The moons of Jupiter», Alice Munro
«Πέρα από την Αφρική», Karen Blixen/Isaac Dinesen

… αυτά είναι μερικά από τα αγαπημένα μου, αλλά δεν είναι δίκαιη επιλογή - θα έβαζα και όλον σχεδόν τον Ιούλιο Βερν, τον Ρόμπερτ Γκρέηβς, τον μισό Στήβεν Κινγκ, τον Φόστερ, την Βιρτζίνια Γουλφ… και σίγουρα τον Nick Hornby, με το σούπερ-αγαπημένο μου “High Fidelity” , το “About a boy” και σχεδόν ό,τι άλλο έχει γράψει. Απλώς η μικρή λίστα, αναγκαστικά πέφτει στα Τοπ 5 που μου έρχονται πρώτα στο νου.

Το αγαπημένο σου μότο;

«Συνέχισε, αγώνας».

Μανίνα, σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την απολαυστική συνέντευξη.