Βιβλίο Τι είναι αγάπη μαμά;
Συγγραφέας Μιχάλης Δέλτα
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Οδός Πανός
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Μπούρας

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Στο στερνό μέρος αυτής της τριλογίας, ο ποιητής κι ασκούμενος στο ρέϊκι Μιχάλης Δέλτα, φωτίζει με τον δικό του τρόπο τα ερέβη τής συλλογικής πανανθρώπινης ψυχής με τον μόνο τρόπο που αυτό είναι εφικτό: με την καταβύθιση μέσα του και την θέσιν αρχετυπικών τινών ερωτημάτων, άτινα δεν επιδέχονται απαντήσεως, πόσω μάλλον μιάς.

Η αγάπη ως κτητικότητα και χειρισμός τών άλλων έχει μπει πια προ πολλού στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Καταπιεσμένοι και καταπιεστικοί γονείς μάς απομάκρυναν άθελά τους από τη γνήσια και ειλικρινή ανάβλυσιν τών συναισθημάτων, αυτή που και φιλότητα ονομάζεται.

Αντ’ αυτού η διαρκής αυτοτιμωρία κι αυτοενοχοποίηση, η αντίληψη τής ζωής ως αναποδράστου Κοιλάδας Δακρύων και του Έρωτα ως συνωνύμου κι αδελφοποιτού τού Θανάτου, ενώ εκείνος ο ταλαίπωρος είναι απλώς αδελφός και ομογάλακτος τού Ύπνου, δηλαδή της ανά-ψυχής και ανά-παύσεως (σοφή ελληνική γλώσσα, περιέχει στην ετυμολογία της όσα τόμοι φιλοσοφικών συγγραμμάτων δεν μπόρεσαν ποτέ να εκφράσουν).

Ο ποιητής όμως Μιχάλης Δέλτα είναι θεραπευτής. Μέσα από την εμπειρία τής ενώσεώς του με το Όλον, το ΆΠΑΝ, το Ταυτόν, υπερβαίνει το ατομικό, επουλώνει το προαιώνιο τραύμα τού Προμηθέα, αποποινικοποιεί την Γνώσιν, παρακάμπτει τους «τα φαιά φορούντες» κι έρχεται σήμερα να μας διδάξει μέσα από αυτή την ποιητική πρόζα, που δεν είναι αυτοψυχαναλυτική (μην ξεγελιέστε από την αυτοαναφορικότητά της) αλλά συμπαντική και για τούτο παγκόσμια.

Η ελληνικότητα τής ανθρωπομετρικής σκοπιάς και η θαυμαστή ισορροπία των αντιθέτων προσδίδει στη σύνθεση μια δραματικότητα αλλά και προφορικότητα συνάμα, έτσι ώστε βλέπω αυτή την ποιητική τριλογία να γίνεται εύκολα ένα εύστοχο ορατόριο από τη μουσική ευστροφία τού ποιητή που παραγάγει συνολικώς τού ενός μηδέ αποκλειομένου τής άλλης.

Αυτή η πολυπρισματικότητα και η πολυδιαστασιακότητα είναι το χαρακτηριστικό πλεονέκτημα, η ιδιαιτερότητα και το χαρακτηριστικό στοιχείο ενός πνευματικού δημιουργού ανήσυχου που πασχίζει για το τέλειο όσο κι αν γνωρίζει ότι ποτέ δεν το φτάνει κανείς, αλλά αρέσκεται στην πορεία και ηδονίζεται τολμώ να πω με την εξέλιξη, με τη σκόνη που αφήνει πίσω του όσο κι αν γνωρίζει πως όλα τα γραφήματά μας είναι ίχνη πάνω στη στάχτη, προορισμένα να διαλυθούν με το πρώτο φύσημα του αέρα, πρωινή πάχνη είναι έτοιμη να λιώσει με την πρώτη θαλπωρή τού ηλίου.

Στοργή ζητάει ο ποιητής μέσα από το ρητορικό ερώτημα τού τίτλου κι όλ’ αυτά είναι προφάσεις εν επί-κοινωνίαις, εκεί που το εμείς κι οι άλλοι γίνεται ΈΝΑ κι όλα αυτά ένα τεράστιο κενό στον αρχετυπικό παλμό τού Κόσμου.

Βλέπετε πώς η υψηλή Ποίηση με παρασύρω να ομιλώ κι εγώ ποιητικώς ενώ κριτικώς αρχίνισα να προδιαγράφω τού λόγου το αληθές.