Βιβλίο Άνθρωποι στο βαγόνι
Συγγραφέας Κυριάκος Δημητρίου
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Πορεία
Συντάκτης-ρια Ανδρέας Κάπανδρέου

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Άνθρωποι στο βαγόνι», είναι ο τίτλος της συλλογής 12 σκοτεινών διηγημάτων του Κυριάκου Δημητρίου, τα οποία φλερτάρουν έντονα με τη λογοτεχνία του φανταστικού. Ολόκληρο το βιβλίο είναι ένα τρένο που μας ταξιδεύει με μαεστρία σε άλλες παρελθοντικές εποχές όπου κυριαρχεί το αλλόκοτο και το παράδοξο. Βασικό στοιχείο όλων των ιστοριών είναι ο θάνατος ο οποίος καταλήγει να είναι το κύριο φιλοσοφικό θέμα του βιβλίου.

Η γραφή του Κυριάκου Δημητρίου είναι άκρως ενδιαφέρουσα και θυμίζει πολύ, παλιούς κλασσικούς συγγραφείς όπως οι Γκυ Ντε Μωπασάν και Έντγκαρ Άλαν Πόε. Το σκηνικό των ιστοριών στήνεται σε ευρωπαϊκές πόλεις προηγούμενων αιώνων (Βιέννη, Λονδίνο, Σόμερσετ, Ντένβερ, Παρίσι, Πράτο, Σαν Σεμπαστιάν). Οι χαρακτήρες είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι με τις δικές τους φοβίες και εμμονές.

Στο διήγημα «Το πεπρωμένο», ο Λασίφ παίρνει ένα χρησμό από μια μάγισσα που θα του αλλάξει τη ζωή.

«Ο φόβος», στο ομώνυμο διήγημα ταλαιπωρεί αφάνταστα τον Ρίτσαρντ ο οποίος «φοβάται τα πάντα, φοβάται και τη σκιά του ακόμα, φοβάται όλες τις σκιές, τους σκονισμένους ίσκιους της μέρας, τους τυχοδιώκτες ίσκιους της νύχτας».

Ο Άντριαν, στο «Ταξίδι στο Σομ», επισκέπτεται ξανά τα χαρακώματα όπου πολέμησε, προκειμένου να επουλώσει τα ψυχολογικά τραύματα που απέκτησε στο πεδίο της μάχης. Επιστρέφοντας στο χώρο όπου πολέμησε, επιστρέφει στη φρίκη αλλά και στον θάνατο…

Στο διήγημα «Η απώλεια», ο αμαξάς Σεβαλιέ κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με ένα μυστηριώδη επιβάτη, βιώνει μια εμπειρία μετά από την οποία αλλάζει η συμπεριφορά του.

Ο επαρχιώτης Τόμας Γουάλας στο «Χειρόγραφο υπό δημοσίευση», ταξιδεύει στο Λονδίνο προκειμένου να εκδώσει το χειρόγραφό του. Εκεί έχει να αντιμετωπίσει το εκδοτικό κατεστημένο αλλά και …τον σκόρο.

Στο «Τελευταίο δρομολόγιο για τη Λυών», ο πρωταγωνιστής επιβιβάζεται, χωρίς αποσκευές, σε ένα τρένο το οποίο όμως δεν έχει προορισμό τη Λυών, αλλά ακολουθεί μια αέναη πορεία προς το πουθενά…

Ο Μάρκους Μπλοχ ξυπνά από ένα βαθύ ύπνο τριάντα χρόνων και ακούει τους γνωστούς του να του διηγούνται διαφορετικές εκδοχές για τη ζωή που υποτίθεται ότι έζησε. Όλα αυτά συμβαίνουν στο διήγημα «Ο ύπνος».

Στο διήγημα «Ο πίνακας», ο γκαλερίστας Μερσέρ βιώνει παράδοξες καταστάσεις όταν αποκτά ένα πίνακα ο οποίος είναι ζωντανός και μπορεί να τον υποδεχτεί μέσα στο τοπίο που απεικονίζει.

Στην «εξομολόγηση», ο Αμαντέο, παρόλο που δηλώνει ότι μισεί τον Θεό, αποφασίζει εξομολογηθεί τις αμαρτίες του στον πατέρα Ιουστίνο. Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου αποκαλύπτει στον ιερέα την τάση που έχει από μικρός για καταστροφή και εξόντωση. Στο τέλος της εξομολόγησης κάτι πηγαίνει λάθος…

Ο Δον Τριστάν, επιδέξιος κυνηγός, βιώνει μια φρικιαστική εμπειρία κατά την οποία βρίσκεται καθηλωμένος μέσα  σε ένα σκοτεινό τάφο. Όλα δείχνουν εκδίκηση των ζώων (;).

Στο διήγημα «Ο άλλος», ο πρωταγωνιστής αντιλαμβάνεται ότι κάποιος τον παρακολουθεί επίμονα. Προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο άλλος είναι ο ίδιος ο εαυτός του, ο οποίος τελικά του κλέβει όλα τα υπάρχοντά του, αφήνοντας τον ίδιο παρατηρητή της ζωής του…

Το βιβλίο τελειώνει με «Το τελευταίο δρομολόγιο». Στο διήγημα αυτό, όλοι οι πρωταγωνιστές των προηγούμενων ιστοριών επιβιβάζονται στο ίδιο βαγόνι και αφού αλληλοσυστήνονται, σιωπούν.  Τη «νεκρική» σιγή σπάει ο Λασίφ που αρχίζει να διηγείται μια ιστορία, την ίδια ακριβώς με την οποία ξεκινά το βιβλίο…

Στις τελευταίες σελίδες αποκτούν νόημα και οι στίχοι του Άγγλου ποιητή W.H. Auden που εμφανίζονται στην προμετωπίδα του βιβλίου:

Μας κατοικούν δυνάμεις που υποκρινόμαστε πως τις κατανοούμε.

Από το οπισθόφυλλο:

Μυθοπλαστική αφήγηση – διηγηματικός ιστός με κεντρικό θεματικό άξονα την αναζήτηση του νοήματος, σ’ έναν κόσμο φαινομενικά υποταγμένο στο πεπρωμένο του. Στην τελευταία πράξη, οι πρωταγωνιστές – φιγούρες ετερόκλητες, μα τόσο όμοιες στην ιλαροτραγικότητά τους – εκτινάσσονται σ’ ένα βαγόνι, για να προσθέσουν, οι ίδιοι, την τελική ψηφίδα στο μωσαϊκό της αινιγματικής τους ύπαρξης.