Αυτό το βιβλίο το αγάπησα τόσο πολύ που αν με ρωτήσουν στο τέλος του 2017 ποιο ήταν το καλύτερο που διάβασα θα απαντήσω για το συγκεκριμένο.

Με ταξίδεψε σε μία χώρα, το Αφγανιστάν, που μέχρι σήμερα την είχα γνωρίσει μέσα από τα δελτία ειδήσεων. Μία πολύπαθη χώρα, που μέχρι σήμερα ταλαιπωρείται από τον πόλεμο των Ταλιμπάν! Μέσα από τη γραφή του Χοσεϊνί ο αναγνώστης βλέπει μια άλλη πτυχή αυτής της χώρας, άγνωστης μέχρι σήμερα. Μιας χώρας γεμάτης χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις και παραδόσεις που χάθηκαν μετά την πτώση της μοναρχίας και την εισβολή των πρώτων εχθρών.

Ο Αμίρ και ο Χασάν, δύο αγόρια που μεγαλώνουν κάτω από την ίδια στέγη, δύο φίλοι τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Η σχέση τους είναι μια σχέση «αδελφικής αγάπης» με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Αυτή η σχέση θα διαταραχθεί από ένα γεγονός που συμβαίνει σε έναν αγώνα χαρταετών, κάτι που με βάση τον Χοσεϊνί αποτελούσε παράδοση στην Καμπούλ, και με την αρχή του πολέμου στο Αφγανιστάν θα αλλάξουν τα πάντα για τα δύο παιδιά και η μοίρα θα τους χωρίσει. Ο Αμίρ με τον πατέρα του, θα καταφύγουν στην Αμερική, αφήνοντας πίσω όλα όσα αγάπησαν. Εκεί θα φτιάξουν μία νέα ζωή. Κάποια στιγμή ο Αμίρ καλείται να επιστρέψει σε ένα διαφορετικό Αφγανιστάν από αυτό που μεγάλωσε για να μπορέσει να επανορθώσει κάποια λάθη του παρελθόντος!

Ειλικρινά χάθηκα μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Η αφήγηση έρεε γρήγορα και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Σε πολλά σημεία του βιβλίου οφείλω να ομολογήσω ότι συγκινήθηκα αρκετά. Είναι από τα βιβλία που δεν θες να λείπουν από τη βιβλιοθήκη σου γιατί οι εικόνες ζωντανεύουν έντονα μπροστά στα μάτια σου και η ιστορία μένει αναλλοίωτη στο μυαλό σου για πολύ καιρό αφού το διαβάσεις.