Καλογραμμένο όπως όλα τα βιβλία του Ευγενίδη αλλά και ιδιαίτερο. Γνωριμία με την μανιοκατάθλιψη. Περιγράφει πως τη βιώνουν οι πάσχοντες αλλά και οι δικοί τους άνθρωποι. Τεκμηριωμένη γραφή.

Με τίποτα!!!!Πού είναι ο Ευγενίδης του Μίντλσεξ; ΒΑΡΕΘΗΚΑ τη ζωή μου!!!!!! Λες και διάβαζα το Χήρα για έναν χρόνο! Η Μάντλιν είναι ανάμεσα στον Λέναρντ και τον Μίτσελ. Εγώ σταμάτησα κάπου στη 280 σελίδα και έτσι δεν έμαθα τελικά ποιον διάλεξε. Σταμάτησα στο σημείο όπου ο Λέναρντ έχει πάθει κατάθλιψη, έχει αναρρώσει και φεύγει με τη Μάντλιν με υποτροφία να συνεχίσει τις σπουδές του. Η Μάντλιν, παρόλο που χωρίσανε, εξακολουθεί να ενδιαφέρεται γι\' αυτόν σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Δεν με κράτησε με τίποτα. Η ιστορία περιορίζεται σε αυτά τα τρία πρόσωπα, το πώς γνωρίστηκαν, τι αισθάνεται η Μάντλιν για τον καθένα από αυτούς και σταμάτησα στο σημείο που θ΄αρχίσει πραγματικά η τριβή ανάμεσά τους. Πουθενά ο Ευγενίδης του Μίντλσεξ όμως, μα πουθενά! Ανούσιο, άνευρο, φλύαρο.
Τα μόνα σημεία που μου άρεσαν και λέω α, ο Ευγενίδης που ξέρω (και μετά βουτιά στο κενό) είναι τα κάτωθι:
Στη σελίδα 15: \"...ο πραγματικός ήλιος πολεμούσε να διαπεράσει τον συννεφένιο μανδύα και να στείλει κάτω θραύσματα από αχτίδες φωτός, στα δε σμάρια των γονιών, που είχαν μουλιάσει και ξεπαγιάσει όλο το Σαββατοκύριακο, την ελπίδα πως ο αταίριαστος για την εποχή καιρός ίσως και να μην τους χαλούσε τις γιορταστικές εκδηλώσεις της μέρας... αστράφτοντας στα όργανα (τούμπα και τρομπέτα αντίστοιχα) των δύο μελών της μπάντας του Μπράουν, που είχαν έρθει νμωρίς στο σημείο συνάντησης και κοίταζαν νευρικά γύρω τους, απορώντας πού είχαν πάει όλοι οι άλλοι, φωτίζοντας τους πλακόστρωτους παραδρόμους που κατηφόριζαν προς το μολυσμένο ποτάμι, ο ήλιος έλαμπε πάνω σε κάθε μπρούντζινο πόμολο, σε κάθε φτερό εντόμου, σε κάθε φύλλο χλόης. Και σε συμφωνία με το φως που ξαφνικά πλημμύριζε τα πάντα, σαν πυροβολισμός αφέτη για την έναρξη των εορτασμών, το κουδούνι της διαμερίσματος της Μάντλιν στον τέταρτο όροφο άρχισε, εκκωφαντικά, επίμονα, να χτυπάει\" (εξαιρετική εισαγωγή).
Στη σελίδα 31: \"Είχε φτάσει να σκέφτεται να τηλεφωνήσει στον Μίτσελ και να του ζητήσει συγνώμη, όταν έλαβε ένα γράμμα από εκείνον, ένα πολύ λεπτομερές, αδιάσειστα τεκμηριωμένο, ψυχολογικά ευφυέστατο, διακριτικά εχθρικό τετρασέλιδο γράμμα, στο οποίο την αποκαλούσε ανάφτρα και ισχυριζόταν πως η συμπεριφορά της εκείνη τη νύχτα ήταν το ερωτικό ισοδύναμο του \"φάτε μάτια ψάρια\", αν και ούτε τα μάτια δεν αρτύθηκαν\".
Από κει και πέρα, το παράτησα και διάβασα ένα άλλο βιβλίο, το ξανάπιασα, το ξαναπαράτησα και διάβασα ένα κόμικ, το ξανάπιασα, οπότε λέω ας μην παίζω άλλο με την αγωνία του, ας το αφήσω. Κρίμα, κρίμα, κρίμα (οι Αυτόχειρες παρθένοι είναι το επόμενο βιβλίο που θέλω να διαβάσω). Πολλοί έπαινοι στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, υπερβολικά πολλοί.