Διασκέδασα, διασκέδασα πολύ. Γέλασα, συγκινήθηκα, καναγέλασα, με έκανε να σκεφτώ. Δεν ανήκει τα αριστουργήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας, αλλά είναι αν μη τι άλλο ένα πολύ πολύ ευχάριστο και καλογραμμένο βιβλίο.

Μετά το αριστουργμηατικό Σύζυγοι σε θέση μάχης σας προτείνω και αυτό το ανεπανάληπτο βιβλίο. Σπιρτόζικο, ευρηματικό, χιουμοριστικό κι όμως τόσο αληθινό, τόσο τραγικό, τόσο ανθρώπινο. Ένας άντρας παθαίνει αμνησία ως αποτέλεσμα έντονου στρες κι όταν αρχίζει σιγά σιγά να συνδέει τα κομμάτια της ζωής του ανακαλύπτει ότι ήταν στα πρόθυρα του διαζυγίου με τη γυναίκα του!
Γλαφυρό, καυστικό, πανέξυπνο και για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές πικρόχολο και -γιατί όχι;- ακόμη και αισιόδοξο! Θα γελάσετε πολύ με τις καταστάσεις, με τις ατάκες, με τα συναισθήματα, δεν υπάρχει περίπτωση όμως να μην προβληματιστείτε για τις ανθρώπινες σχέσεις, ειδικά των ζευγαριών. Γιατί τόσο άγχος και πίεση να τελειώσει ένας γάμος; Γιατί και πώς δυο άνθρωποι που γνωρίζονται και αγαπιούνται φτάνουν να μισήσουν τόσο έντονα και τόσο ολοκληρωτικά ο ένας τον άλλον; Τι τους χώρισε που κάποτε τους ένωνε; Φταίει κάποιος; Έχει νόημα να κατηγορήσεις κάποιον και να ικανοποιηθείς; Αν απομακρυνθείς απο τον κοινωνικό σου περίγυρο, ακόμη κι από τον εαυτό σου, μήπως θα δεις την πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις; Μήπως σε μια σχέση δε φταίει μόνο ο ένας; Μήπως πρέπει να ακούς κάπου κάπου και τον άλλον, να του δίνεις λίγη παραπάνω σημασία;
Όλα αυτά τα ερωτηματικά με κατέκλυσαν όταν τελείωσα το βιβλίο και ομολογώ ότι προβληματίστηκα πάρα πολύ. Προς Θεού, δε μιλάμε για βιβλίο αυτογνωσίας, ούτε για βαθύ κι αμέτρητο βάθος, το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, ευχάριστα και χαλαρά, όμως δεν υπάρχει περίπτωση να αγνοήσεις τα μηνύματα που θεέλει να περάσει ο συγγραφέας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Για φαντάσου, να πάθεις αμνησία και να ερωτευτείς τη γυναίκα σου, από την οποία ετοιμάζεσαι να χωρίσεις. Κι αν έσυ είσαι ο φταίχτης για όλα; Αν εσύ φταις που τα παιδιά κλαίνε, που φτάσαμε στο διαζύγιο;, που...που...; Ένα σωρό κατηγορίες, ένα σωρό ανατροπές σε αυτό το εμπνευσμένο βιβλίο! Βήμα βήμα ο ο Βον και ο Μάντι αποδομούν το γάμο τους και τα αισθήματά τους κι απογυμνωμένοι είναι έτοιμοι να ριχτούν στην αρένα της ζωής. Θα είναι ξανά μαζί; Η Μάντι θα αλλάξει γνώμη; Ο Βον θα προβληματιστεί και θα αλλάξει σαν άνθρωπος; Οι ρομαντικές σκηνές εναλλάσσονται με τις κωμικές ενώ η μελαγχολία που τις σκηνοθετεί δίνει τον καλύτερό της εαυτό!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα (κι έχει άλλα τόσα να ανακαλύψεις στις σελίδες του):
\"Facebook: \"Αυτός είμαι εγώ. Κοίταξε, έχω περισσότερες φωτογραφίες, περισσότερους φίλους κι ενδιαφέροντα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γεννήθηκα ποτέ -ιδού η απόδειξη του αντιθέτου, σε κοινή θέα\". Αυτό είναι το κεντρικό δόγμα της δυτικής φιλοσοφίας του εικοστού πρώτου αιώνα: τουιτάρω, άρα υπάρχω\" (σελ. 16).
\"Στη διάρκεια του ατέλειωτου εκείνου απογεύματος, κατέστη προφανές γιατί το \"Βαφτίστε το μωρό σας\" δε θα μπορούσε να έχει επιτυχία ως audiobook. Σαφώς, είχε πολλούς χαρακτήρες αλλά κανείς τους δεν είχει ιδιαίτερο βάθος. Ο Άαρον για παράδειγμα έκανε ένα πέρασμα στην αρχή αλλά μετά δεν εμφανιζόταν ξανά\" (σελ. 33).
\"Στο ταβάνι πρόσεξα μια αφίσα με τα γράμματα της αλφαβήτας φτιαγμένα από συστραμμένα ζώα φάρμας. Οι κουρτίνες είχαν εμπριμέ λαγουδάκια που πηδούσαν με αλεξίπτωτο απ\' την άκρη του φεγγαριού. Υπήρχε θαρρείς μια βουβή αποδοχή ότι το συγκεκριμένο μωρό θα έπαιρνε τα ψευδαισθησιογόνα με τις χούφτες\" (σελ. 70).
\"-Γιατί δε μ\' ένοιαζε που τα μαλλιά σου είχαν αραιώσει και γκριζάρει ούτε οι ρυτίδες στο πρόσωπό σου ούτε η κοιλιά. Ήταν η γήρανση της ψυχής σου που έκανε ολοένα και πιο δύσκολο το να σ\' αγαπήσω, όλη η καλοσύνη μέσα σου που είχε πλαδαρέψει και εξασθενήσει\" (σελ. 195-196).
\"Σε κανένα άλλο εστιατόριο στον κόσμο δεν έβλεπες τόσο ξεκάθαρα τόσο το φαγητό όσο και τις διατροφικές του επιπτώσεις. Σαφώς δεν είχε πάρει αστέρι Michelin αλλά από ανθρωπάκια της Michelin άλλο τίποτα -άντρες στριμωγμένοι στα σκαμπό του μπαρ να χλαπακιάζουν διώροφα μπέργκερ και πατάτες, με τις κοιλιές τους να κρέμονται πάνω από τα μικροσκοπικά τους μαγιουδάκια. Μετά το γεύμα ορισμένοι άραζαν στο ρηχό κομμάτι της πλαζ, όπου ομάδες ακτιβιστών της Greenpeace τους έλουζαν με κουβάδες νερό και προσπαθούσαν να τους ξαναρίξουν στη θάλασσα\" (σελ. 205).
\"Η μόνη στιγμή που κοιτάζεις το ταίρι σου στα μάτια έπειτα από είκοσι χρόνια γάμου είναι για να ελέγξεις κατά πόσο ο σύντροφός σου νιώθει -ή φαίνεται- ένοχος\" (σελ. 335).
\"Στην περίπλοκη ισορροπία δυνάμεων εντος του αρσενικού ψυχισμού έρχονται στιγμές που η συλλογική κρίση του νου, της καρδιάς και της ψυχής ακυρώνονται από το πέος\" (σελ. 369).
\"Στα είκοσι είσαι γεμάτος αισιοδοξία για όλα τα πράγματα που θα πετύχεις, στοιβάζεις φιλοδοξίες και σχέδια να τα καταφέρεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Στα τριάντα, έχεις υποστεί τέτοιο σοκ από τα μωρά και τα νήπια και τις μετακομίσεις και τις βαριές υπερωρίες που χρειάζονται για να πληρώσουν για όλα αυτά, που δε σου μένει στιγμή να σηκώσεις τα μάτια και να δεις πού πηγαίνεις. Μόνο στα σαράντα μπορείς εντέλει να ξελαχανιάσεις, να κάνεις έναν απολογισμό και να συλλογιστείς πού βρίσκεσαι και τι έχεις πετύχει. Και τότε άξαφνα συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου δεν έχει καμία σχέση μ\' αυτό που ήλπιζες και περίμενες τεμπέλικα να συμβεί από μόνο του. Τα σαράντα είναι η δεκαετία της διάψευσης\' (σελ. 380).