Από τα πρώτα εφηβικά μυθιστορήματα που έγραψε ο συγγραφέας. Καλογραμμένο, αληθινό και βαθιά συναισθηματικό. Ένας έφηβος, γεμάτος όνειρα, ελπιδες, σχέδια και αυθάδεια της ηλικίας μπαίνει στο Πολτεχνείο με τους κολλητούς του κι ένα σωρό κόσμο. Εκεί ανακαλύπτει έναν μικρόκοσμο της κοινωνίας. Μίσος (απύθμενο), ένταση, αγωνία και για ένα ελάχιστο δευτερόλεπτο παραλληλισμός με τη 17η νοεμβρίου 1973. Ο συγγραφέας γράφει τα πράγματα όπως είναι: οι νέοι που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο βασικά δεν είχαν επιχειρήματα κι αυτό έγινε σύντομα γνωστό και αντιληπτό αλλά συνεχίζαν την κατάληψη, παγιδευμένοι από τον ίδιο τους τον αυθορμητισμό! Πραγματικά, για μένα τουλάχιστον δεν έχει νόημα η κατάληψη του Πολυτεχνείου σε κάθε επέτειο κι ο χαμός που γίνεται γύρω από την Πατησίων. Αναλυτικές και διεξοδικές περιγραφές του χώρου του Πολυτεχνείου, μεγάλη λύπη και στενοχώρια για τα αρχεία και τα βιβλία που καίγονταν και για τα έπιπλα που καταστρέφονταν. Μου άρεσε όμως που μπήκε και η φαντασία σε αυτόν τον ρεαλιστικό λόγο κι έτσι ο πρωταγωνιστής, ο Αλέξης, γνώρισε ένα άγαλμα, έργο μιας φοιτήτριας, και το άγαλμα τον έφερε σε επαφή με έναν διαφορετικό κόσμο, τον βοήθησε να αλλάξει την ψυχοσύνθεσή του. Σοκ και δέος τη στιγμή που κάηκε η ελληνική σημαία και τόσα άλλα χαρακτηριστικά περιστατικά, ακόμη και ποιος πραγματικά προδίδει τις κινήσεις των καταληψιών στην αστυνομία και τις πρυτανικές αρχές. Ειλικρινά, μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου μπήκα στην ψυχοσύνθεση του Πολυτεχνείου ως κτήριο :) και πόσο αδικημένο νιώθει από τις βάνδαλες και αναίτιες επιθέσεις που του γίνοντε κάθε τόσο. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2009, λίγο πριν τα Δεκεμβριανά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ο πρωταγωνιστής λέγεται Αλέξης. Κοίτα κάτι συμπτώσεις!