Όλα, ξεκινούν ένα βράδυ από το μικρό και αγαπημένο μπαράκι του Ορφέα, το Blue Note όταν αποφασίζει να πάει να απολαύσει την Πανσέληνο στο Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και η πλοκή μπαίνει σε εξέλιξη στο ατύχημα που του συμβαίνει λίγο πριν φτάσει εκεί.

Το Συμπαντικό παιχνίδι, η συνύπαρξη των αντιθέτων (Θετικό-Αρνητικό, Σκοτεινό–Φωτεινό, κλπ), και τα Τέσσερα Στοιχεία της Φύσης (Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά) είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ιστορίας αυτής, που βρίσκει τον Ορφέα να κινείται ανάμεσα σε δύο Παράλληλους Κόσμους με ατέλειωτα και συνεχή Flash–Back στο “Εδώ” και στο “Εκεί” (το άγνωστο “Εκεί”, αφού κανείς ποτέ δεν γύρισε για να μας το περιγράψει), τα οποία μας βοηθούν να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει, αλλά και βοηθούν την πλοκή να “δέσει” λίγο-λίγο και σιγά-σιγά καθώς πλησιάζουμε στο φινάλε.

Οι βασικοί ήρωες του μυθιστορήματος, αντιπροσωπεύουν ο καθένας και ένα από τα Τέσσερα Στοιχεία της Φύσης:

Ο Malt (Επεξεργασμένο Κριθάρι) αντιπροσωπεύει το Στοιχείο της Γης, η Anqet (Θεά των Υδάτων/Αίγυπτος) αντιπροσωπεύει το Στοιχείο του Νερού, ο Intra (Θεός των Ανέμων/Ινδίες) αντιπροσωπεύει το Στοιχείο του Αέρα και ο ίδιος ο Ορφέας αντιπροσωπεύει το Στοιχείο της Φωτιάς. 

Η Ίρις (Θεά του Ολύμπου, Αγγελιοφόρος) που αντιπροσωπεύει την Επικοινωνία, λειτουργεί για να φέρνει σε Επαφή τους υπόλοιπους ήρωες μεταξύ τους και τέλος η Αστάρτη (Θεά των Φοινίκων) που αντιπροσωπεύει τη Γυναικεία Χάρη, τη Γονιμότητα και τον Έρωτα, κλείνει με την έννοια και την Ουσία του Δυαδικού Στοιχείου της Ύπαρξής μας (Αρσενικό-Θηλυκό).  

Ο τίτλος (Νο. 9) μπορεί να είναι μία –μικρή έστω- αναφορά στον John Lennon, αλλά είναι και το κλου της όλης ιστορίας. Τίποτα όμως από όσα διαβάζουμε δεν το προεξοφλεί ή δεν το κάνει ορατό. Παραμένει “κρυμμένο” και αόρατο στο παρασκήνιο, κάνοντας την εντυπωσιακή του εμφάνιση στα τελευταία κεφάλαια και αναδεικνύεται επιβλητικά “φωτίζοντας” τα πάντα και λύνοντας το μυστήριο μόνο στο φινάλε, το οποίο φινάλε, δεν σημαίνει ότι ο ήρωάς μας φτάνει απαραίτητα κάπου.

Το σημαντικό άλλωστε, δεν είναι να φτάσει κάπου. Το σημαντικό δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα, αυτό το ανελέητο κυνηγητό και οι εμπειρίες που αποκομίζει, που μετουσιώνονται και γίνονται γνώση.    
Γιώργος Μπιλικάς


Το Νο. 9 είναι ένα μεταφυσικό θρίλερ φαντασίας, που μοιάζει να έρχεται ως φυσική συνέχεια μετά το πρώτο μυθιστόρημα του Γιώργου Μπιλικά Heaven Adventures. Ο συγγραφέας, πάντα πιστός στην περιγραφή του υπερβατικού στοιχείου, συνδυάζει και πλέκει την πραγματικότητα με ό,τι φαίνεται επινοημένο και ονειρικό, αφήνοντας τελικά μία γεύση αμφιβολίας στον αναγνώστη για τα ψήγματα αλήθειας που μπορεί να κρύβονται στην ιστορία, μέσα από μία δεξιοτεχνικά δομημένη και ταχύρυθμη αφήγηση. Κεντρικός ήρωα είναι και πάλι ο Ορφέας, που ξεκινώντας ένα βράδυ από το μικρό και αγαπημένο του μπαράκι, το «Blue Note», αποφασίζει να απολαύσει την Πανσέληνο στο Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο. Το ατύχημα που του συμβαίνει λίγο πριν φτάσει εκεί πυροδοτεί τη μυστήρια και περιπετειώδη πλοκή.

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ιστορία διερευνά έναν τομέα μεταφυσικής εξελικτικής ψυχολογίας, αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο υπάρχει, αλλά σε ένα επίπεδο κυρίως πνευματικό. Και αυτό γιατί οι ήρωες περνούν από στάδιο σε στάδιο, θέλοντας ή μη, καθώς το τυχαίο είναι σχετικό στην αφήγηση, προκειμένου να κατακτήσουν τη γνώση. Πιο συγκεκριμένα, την εσωτερική γνώση, μέσα από περάσματα σε παράλληλους κόσμους, βρίσκοντας έτσι τη θέση που τους αρμόζει και εκπληρώνοντας το ρόλο της ύπαρξής τους συμπαντικά. Αφορά διάφορα είδη μεταβάσεων, επομένως, όπως τα βιώνει και ο καθένας διαρκώς στην πορεία μίας ζωής, ιδίως όταν επιδιώκει την εξέλιξη χωρίς να στασιμοποιείται στη νοητή αναβίωση των γεγονότων που έχουν ήδη συμβεί. Αυτή η συμπαντική συμφωνία, επιπλέον, καταλήγει σε μία αρμονική σύνθεση αποδίδοντας στο κάθε φυσικό στοιχείο, από τα τέσσερα βασικά, την αξία που του αναλογεί.

Όλα διευρύνουν και ξετυλίγουν τον ορίζοντα των δυνατοτήτων τους, ακόμα και η ύλη ‒ Γη, απενοχοποιημένη σε σχέση με τη χαρά και την απόλαυση. Το βιβλίο διατρέχεται από αναφορές που γίνονται αφορμή για τη συμμετοχή όλων των αισθήσεων του αναγνώστη, καθώς η ύλη με τη στενή και με την ευρύτερη έννοια γίνεται έμπρακτα ένα μέσον αυτόνομα σεβαστό, επιτελώντας την ίδια στιγμή και τη μεταφορά του πνεύματος για την ολοκλήρωση των στοχοθετήσεών του. Στο επίκεντρο βρίσκουμε, λοιπόν, τη δύναμη του μυαλού, της φαντασίας και της ζωής σε κάθε έκφανσή της. Δηλαδή, και της ζωής μετά τη ζωή, όχι της ζωής μετά θάνατον, μίας κατάστασης παρεξηγημένης που προκαλεί το φόβο, ενώ αποτελεί ένα ακόμα πέρασμα. Καλή νέα αρχή εύχομαι, επομένως, σε όποιον διέρχεται μία νέα Πύλη, όπου κι αν βρίσκεται αυτή, όπως και σε όποιον επιλέξει να διαβάσει το ταξιδιάρικο και ευφάνταστα ενεργειακό αυτό βιβλίο, που επίσης μπορεί να αποτελέσει μία Πύλη για στοχαστικές διαδρομές… Προσωπικά, πάντως, φρόντισα να προμηθευτώ εγκαίρως τη Visadream μου και ετοιμάζομαι οσονούπω να την εισάγω στο ΑΤΜ για μία νέα απόδραση στη Χώρα των Ονείρων…
Ιουλία Λυμπεροπούλου