«Μια ανήσυχη ησυχία κατακάθισε στις οδούς με τα μυθικά ονόματα.Η Ηλέκτρα έπιασε αγκαζέ την Ανδρομάχη χαμογελώντας με πικρία…»
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα δεν περίμενα ότι θα γνώριζα τόσους συγγραφείς αλλά και τόσα διαφορετικά είδη γραφής. Ο καθένας τους έχει το δικό του διαφορετικό στυλ και παρ’ όλο που τα θέματα που πραγματεύονται στα βιβλία τους μοιάζουν, αφού μιλάμε για εγκληματικές ενέργειες – και ένα αστυνομικό δεν νοείται χωρίς φόνο φυσικά – υπογράφουν τις ιστορίες τους με μια μοναδική και ιδιαίτερη πένα που τους κάνει να ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που εξυψώνει το συγκεκριμένο είδος και το κατατάσσει σε μια ξεχωριστή κατηγορία της λογοτεχνίας.

Και όμως υπάρχουν άτομα που δεν αναγνωρίζουν ως λογοτεχνία τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Παρ’ όλα αυτά σε πολλές αστυνομικές ιστορίες συναντάμε ατμόσφαιρα, λυρικότητα, ζωντανές περιγραφές, ψυχογραφήματα των ηρώων, συνειδησιακούς προβληματισμούς. Όλα τους χαρακτηριστικά της λογοτεχνίας γενικότερα θα έλεγα.

Η Βάσω Παπαδοπούλου είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά. Μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.) και διαχειρίστρια της ομάδας «Φίλοι Αστυνομικής Λογοτεχνίας» στο facebook, το μέρος που ήρθα σε επαφή μαζί της για πρώτη φορά, με μεγάλη αγάπη για τα βιβλία και την ανάγνωση από τα παιδικά της χρόνια. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, ότι θα έδινε στο αναγνωστικό κοινό ένα πόνημα όπου θα κατέθετε την προσωπική της συγγραφική ταυτότητα.
«Η Αθηνά έβγαλε την περικεφαλαία της. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Σκούπισε το πρόσωπο της και πλησίασε την Ανδρομάχη για να ζητήσει παρηγοριά…»
Ο Ανάργυρος, ο ψιλικατζής της γειτονιάς, είναι ένας άνθρωπος μοναχικός από τη φύση του, ο οποίος δεν εγκατέλειψε ποτέ την μητρική του εστία, αποτελεί εκείνον τον κρίκο που συνδέει την παρέα των παλιών συμμαθητών. Στα 53 τους χρόνια συνεχίζουν να βρίσκονται μια φορά το μήνα και να αναπολούν τα παλιά. Ξαφνικά όμως ο θάνατος τους στήνει καρτέρι. Έκπληκτοι από αυτήν την τροπή ανησυχούν για την παρέα που αποδεκατίζεται και αναρωτιούνται αν ο Άγιος Πέτρος αποφάσισε να καλέσει την κλάση τους για να τους έχει κοντά του. Η έρευνα της αστυνομίας θα φέρει στο φως πολλά κρυμμένα μυστικά ενός παρελθόντος που κάποιοι δεν θέλησαν να αφήσουν πίσω τους. Μήπως τελικά οι θάνατοι αυτοί δεν είναι τυχαίοι; Τι κρύβουν τα θανάσιμα σταυροδρόμια της γειτονιάς;

Τα «Θανάσιμα σταυροδρόμια» είναι ένα μυθιστόρημα που πραγματικά διαφέρει σε σχέση με όσα διαβάζουμε τελευταία όχι μόνο από ξένους αλλά και από έλληνες συγγραφείς. Διαθέτει τα κοινά χαρακτηριστικά που διέπουν άλλα μυθιστορήματα του είδους όπως ενδελεχή έρευνα της αστυνομίας για τη σύλληψη των δραστών, ηθικά διλήμματα και σκοτεινά μυστικά αλλά και εκείνο το κάτι παραπάνω που θα το ανακαλύψουμε διαβάζοντας το βιβλίο της Βάσως Παπαδοπούλου.

Ο τίτλος του έρχεται και δένει απόλυτα με το κείμενο και με την πλοκή της ιστορίας που έχει πλέξει η συγγραφέας καθώς αναφέρεται σε μια περιοχή της Καλλιθέας που η ίδια γνωρίζει πολύ καλά. Σαν την παλάμη του χεριού της που λέμε. Μέσα από την γλαφυρότητα της γραφής της δημιουργεί εκείνη την ατμόσφαιρα που χρειάζεται ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και τα στοιχεία που μας δίνονται με το σταγονόμετρο κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι το απόλυτα ανατρεπτικό φινάλε. Μπορεί ο θύτης να γίνεται αντιληπτός από την αρχή της ανάγνωσης βάσει κάποιων υποψιών που υπάρχουν γύρω από το πρόσωπο του αλλά τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτές του τις πράξεις προκύπτουν κατά διαστήματα καθώς γυρνάμε τις σελίδες του βιβλίου. Κάθε κεφάλαιο κλείνει με ένα εξαιρετικό τρικ της συγγραφέως που μεταμορφώνει τους δρόμους της γειτονιάς σε σιωπηλούς μάρτυρες των γεγονότων που διαδραματίζονται καθ’ όλη την πορεία των ηρώων.
«Τώρα πια είμαι ταξιδευτής. Ταξιδιώτης καλύτερα, γιατί ταξιδευτής του νου είμαι από την ημέρα που γεννήθηκα», μουρμούρισε περπατώντας προς την Πλάκα, με ένα τεράστιο χαμόγελο εγκατεστημένο στο πρόσωπο του.Η Ανδρομάχη ανησύχησε. Σκούντηξε τον ώμο της Ηλέκτρας, έγειρε στο αυτί της και κάτι της ψιθύρισε…»
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα μικρό σε έκταση αλλά τόσο περιεκτικό στα νοήματα που θέλει να περάσει στους αναγνώστες αποτυπώνοντας στις γραμμές του τις σχέσεις των ανθρώπων μιας γειτονιάς της Αθήνας που παλεύουν με τους δαίμονες του παρελθόντος, με ανομολόγητα μίση και πάθη μέσα από πρόσωπα και καταστάσεις μιας καθημερινότητας τόσο ρεαλιστικής που θα μας παρασύρει στους θανάσιμους και σκοτεινούς δρόμους της.

Ο φύλακας είναι στη θέση του, τους παρακολουθεί καθώς απομακρύνονται…Ο ψυχοπομπός Ερμής χαμογελάει περιπαικτικά…

Είναι πολύ σημαντικό για μένα ένα βιβλίο κι ένας συγγραφέας να έχει τον τρόπο να σε κάνει να σου αρέσει κάτι που ως τώρα δε σου άρεσε.Για να γίνω και σαφής,όταν διαβάζω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα δε θέλω να είναι φανερός ο ύποπτος από πολύ νωρίς.Με χαλάει ρε παιδί μου...θέλω να έχει σασπένς και να φανερώνεται σιγά σιγά...να με κάνει να αναρωτιέμαι.Με χαλούσε δηλαδή μέχρι να διαβάσω το συγκεκριμένο.Είναι προβλέψιμος ο ύποπτος,θα έλεγα κιόλας ότι βγάζει μάτι αλλά..αλλά....αδιαφόρησα πρώτη φορά.Το βιβλίο έχει τόσο ωραία μηνύματα ενσωματωμένα στην ιστορία,έχει τόσο ενδιαφέρον η ψυχοσύνθεση του υπόπτου που νομίζω πως καλύπτει αυτό το κομμάτι της ανακάλυψης που σου στερεί.Θα έλεγα ότι τον-την (έτσι για τους τύπους) λυπήθηκα κιόλας. Η γραφή είναι πολύ απλή αλλά οι σκηνές που περιγράφει εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που σε κρατάει σε εγρήγορση!Θα ήθελα πολύ να διαβάσω κάτι άλλο δικό της!

Αρκετά καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου αν και γνωρίζεις από νωρίς το δολοφόνο ψάχνεις εναγωνίως για το κίνητρό του. Και πάνω που νομίζεις ότι το βρήκες (το κίνητρο) έρχεται η μεγάλη ανατροπή.

Ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία και ανατροπές κι ένα φινάλε που θα το θυμάμαι για καιρό. Μια παρέα παλαιών συμμαθητών που συνεχίζουν να συναντιούνται τακτικά κι ας έχουν φτάσει στα 50 τους. Και ξαφνικά, σα να τους έβαλε στόχο ο Χάρος, αρχίζουν ένας ένας να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο αστυνόμος Κλεόβουλος Χαλατσάκης αναλαμβάνει την υπόθεση και διαπιστώνει πως όλες οι υποψίες στρέφονται στον ψιλικατζή κύριο Ανάργυρο. Είανι όντως έτσι; Τι κοινό έχουν αυτοί οι φόνοι; Τι μυστικά κρύβει το παρελθόν; Γιατί άλλαξαν χέρια κάποιες ιδιοκτησίες; Γιατί ένας οικογενειακός τάφος δέχεται πολύ συχνές επισκέψεις; Τι πραγματικά συνδέει θύτη και θύματα;

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια περιοχή της Αθήνας γεμάτη με ονόματα οδών από αρχαίους Έλληνες, ήρωες, θεούς, φιλοσόφους κλπ. οπότε η συγγραφέας κλείνει το κάθε κεφάλαιο με μια μεταφυσική περιγραφή τους, του στυλ: «Ο Πλάτων ρητόρευε περπατώντας. Ο Αχιλλέας μαγεμένος άκουγε ακολουθώντας τα βήματά του» (σελ. 172), κάτι που δίνει μια ακόμη πιο ανατριχιαστική χροιά στα δρώμενα. Έξυπνη υπόθεση, παραστατικότατοι διάλογοι, ωραία εξέλιξη, φωτίζονται τα γεγονότα «τόσο όσο», χωρίς να κοροϊδεύουν τον αναγνώστη ή να του αποκρύπτουν πληροφορίες. Αποκαλύψεις, βαθιά γνώση της ψυχολογίας, λαθρομετανάστες, γείτονες που ενδιαφέρονται τάχα μου για το καλό του συνανθρώπου τους, θάνατοι που δε φαίνονται τόσο τυχαίοι, σταυροδρόμια όπου καραδοκεί ο θάνατος... Μη διστάσετε να απολαύσετε τη δροσερή και ανατριχιαστική γραφή της συγγραφέως. Σε γενικές γραμμές ένα καλοδουλεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, που το υποδέχτηκα με ευχάριστη έκπληξη στην αγαπημένη μου κατηγορία αναγνωσμάτων και σίγουρα θα αναζητήσω και επόμενα της κυρίας Παπαδοπούλου.