«Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» - μια ματιά πάνω στην εναρμόνιση ψυχής και σώματος

Θα αρχίσω το κείμενο αυτό από το επίμετρο του μυθιστορήματος και συγκεκριμένα από τα λόγια της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που αναγράφονται σε αυτό.

«Ίσως να μην έχει τονισθεί αρκετά ότι το πρόβλημα της ελευθερίας των αισθήσεων κάτω από όλες τις μορφές είναι σε έναν μεγάλο βαθμό ένα πρόβλημα ελευθερίας της έκφρασης.

Ο ίδιος ο συγγραφέας διευκρινίζει στη συνέχεια, ότι η ερωτική συμπεριφορά των ανθρώπων υπήρξε πολλές φορές το κύριο στοιχείο ενεργοποίησης των συγγραφικών του αναζητήσεων και φυσικά της βαθειάς μελέτης και έρευνάς του, όπως φαίνεται και από την παράθεση του επιστημονικού υλικού. Πράγματι, το βιβλίο «δάκτυλα πάνω στο σώμα της», δεν είναι παρά η εναγώνια προσπάθεια μιας γυναίκας να αποδεχθεί τη σεξουαλική της ταυτότητα.

Υπενθυμίζω προηγούμενους τίτλους του Μάνου Κοντολέων όπως, «Ερωτική Αγωγή», «Ερωτικές ιστορίες μιας παιδικής ηλικίας», «Σχεδόν Έρωτας». Ούτως ή άλλως ο Μάνος Κοντολέων, θα έλεγα, ότι σε όλα του τα βιβλία τολμά να θίξει θέματα που ενώ καίνε την κοινωνία εξακολουθούν να μπαίνουν κάτω από το χαλί, εθελοτυφλώντας γι’ αυτά ή και αδιαφορώντας.

Ο Μάνος δεν καταπιάνεται με θαρραλέα θέματα μόνο στα βιβλία που γράφει για ενήλικες αναγνώστες αλλά και στα βιβλία για παιδιά και εφήβους. Θυμίζω «το ταξίδι που σκοτώνει», δημοσιεύτηκε το έτος 1989, όταν το θέμα των ναρκωτικών στη λογοτεχνία, αποτελούσε ακόμα ταμπού. Γενικά η Ελληνική Κοινωνία είναι δύσκαμπτη στην αποδοχή του διαφορετικού, αν και στην λογοτεχνική παραγωγή υπάρχει ένα αξιόλογο υλικό γύρω από το θέμα.

Προσωπικά θα σταθώ λίγο στο βιβλίο της Ντόρας Ροζέττη, «Η Ερωμένη της», που ενώ γράφηκε την εποχή του Μεσοπολέμου, πρόκειται για ένα βιβλίο τολμηρό και επαναστατικό, όχι μόνο για την εποχή του αλλά και για το σήμερα. Όμως, παρόλο που το βιβλίο της Ροζέττη, έλαβε πολύ καλές κριτικές από τον ίδιο τον εμβριθή Γρηγόριο Ξενόπουλο, εξαφανίστηκε για ογδόντα ολόκληρα χρόνια μέχρι που καθηγήτρια Χριστίνα Ντουνιά, το ανέσυρε από τη λήθη πριν μερικά χρόνια. Ελπίζω, η συντηρητική λογική της εξέλιξης και ουδόλως της πραγματικής προόδου, να μην πράξει το ίδιο και το βιβλίο «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» να έχει την αποδοχή που του αξίζει.

Φυσικά δε θα έλεγα πως το βιβλίο του Μάνου Κοντολέων είναι ένα βιβλίο για την ομοφυλοφιλία ή μόνο γι’ αυτό. Πρόκειται για ένα βιβλίο, κοινωνικό, πολιτικό και μια ματιά πάνω στην εναρμόνιση ψυχής και σώματος, τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις. Βασίζεται στην επίμονη αναζήτηση ερωτικής ταυτότητας και συμπεριφοράς, αλλά και τον προσδιορισμό της ίδιας της ύπαρξης του ατόμου μέσα στη ζωή. Κυρίως, πρόκειται για ένα βιβλίο ωρίμανσης της γυναίκας ηρωίδας στην πορεία της για την ελευθερία, αφού διαβεί τον Ρουβίκωνα των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων πάνω στα οποία είναι δομημένη η Ελληνική κοινωνία και συνεπώς είναι μπολιασμένα τα άτομα μέλη της.

Από την αρχή του βιβλίου η ηρωίδα, η Λία, διακατέχεται από την ανασφάλεια και το φόβο της αποκάλυψης, του χθόνιου, άπλαστου ακόμα μυστικού, και της ασαφούς αρχικά επιθυμίας.

Η Λία είναι μοναχοπαίδι, μεγαλωμένη σε μια συντηρητική Ελληνική οικογένεια, όπου ο πατέρας –πατριάρχης- ελέγχει, προβλέπει και σχεδιάζει μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια τη ζωή και το μέλλον της. Το πρότυπο του «πατριάρχη» πατέρα διατρέχει πολύ μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος και καθίσταται ο πρώτος και σημαντικός παράγων στην καθαρή επιλογή του κοριτσιού- αρχικά- και της γυναίκας κατόπιν. Στα πρώτα εφηβικά της χρόνια, η Λία, δεν έχει τα περιθώρια επαναστάσεων για τη διεκδίκηση της ποθούμενης ελευθερίας. Η μητέρα ασφαλής στη σκιά του άντρα της, συνυπάρχει με τη δική της, ανυπόστατη, δύναμη, αυτή της φωτοσκίασης μιας τακτοποιημένης από κάθε άποψη οικογενειακής ζωής. Από τα χρόνια του Λυκείου, η Λία, αφουγκράζεται τη διττή σεξουαλική της υπόσταση. Πρωτόπλαστα στη αρχή, αφού έρχεται σε εσωτερική σύγκρουση με το οικογενειακό και κοινωνικό στερεότυπο. Η Στέλλα, η επιστήθια έφηβη φίλη, θα είναι και ο πρώτος συνειρμός με την επιθυμία για άτομα του φύλου της. Και από εδώ αρχίζει μέσα της η ενοχή και η πάλη της επιθυμίας με τον εξωτερικό περίγυρο και κυρίως με την κυρίαρχη μορφή του πατέρα.

Όπως σε κάθε έφηβο, η αναζήτηση της ελευθερίας ταυτίζεται αρχικά με τη λεγόμενη φοιτητική ζωή. Η Λία βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη σαν φοιτήτρια της οδοντιατρικής. Όπως εξελίσσεται η ιστορία-ζωντανή και εύρυθμη- ενηλικιώνεται και η Λία.

Ο Μάνος Κοντολέων, με λεπτή σκέψη, χωρίς περιγραφή, αποδίδει με την πινελιά της νύξης, και του κινηματογραφικού πλάνου, το χρώμα και την ατμόσφαιρα της πόλης και των γεγονότων που εξυφαίνουν την ιστορία. Οι αναφορές στους συγγραφείς της Θεσσαλονίκης- Ιωάννου, Χριστιανόπουλος, Ασλάνογλου-κλπ, συμπληρώνουν τον ιστό μιας πόλης υγρής και σφοδρά ερωτικής. «Οι υγρές πόλεις περιθάλπουν αμαρτίες χωρίς να τις συγχωρούν», γράφει χαρακτηριστικά.

Πρόκειται για ένα βιβλίο ερεθισμού των αισθήσεων, που η μυρουδιά γυναίκας-άνδρα, ρέει διαρκώς σε όλες τις σελίδες, μαζί με την ποίηση και τα μουσικά μοτίβα που παραθέτονται στη ροή των γεγονότων. Στο βιβλίο, ο πόθος έχει οσμή, η οσμή κυριαρχεί όπως κυρίαρχη είναι και η σημειολογία των χεριών και φυσικά των δακτύλων, σε κάθε ερωτική ιστορία και σε κάθε επαφή της ηρωίδας.

Το σώμα της Λίας αρχίζει να κάνει τη διαδρομή του σε μια διαρκή κυκλική προσπάθεια αποδοχής και αποσιώπησης της επιθυμίας. Ξεκινάει από την αυτοϊκανοποίηση και την πρώτη ερωτική της εμπειρία με άντρα που τη διαψεύδει κυριολεκτικά, γιατί στην ουσία πρόκειται για βία.

Ακολουθεί η σχέση της με τη «ρεμπέτισσα» Γεωργία. Μια σχέση κατακτητική, σκληρή μέσα στην κορύφωση του ερωτικού πάθους και χειραγωγούμενη από μέρους της Γεωργίας. Τα δάχτυλα πάνω στο σώμα της είναι κτητικά- δάχτυλα χειροπέδες- όπως χαρακτηριστικά υπαινίσσεται ο συγγραφέας.

Μέσα από αυτή τη σχέση η Λία θα γνωρίσει ακόμα και την ρατσιστική επίθεση, από μια ομάδα αντρών που θα τις δουν να φιλιούνται στο δρόμο.

Η αιφνίδια αποχώρηση της Γεωργίας από τη σχέση θα την καταρρακώσει και θα την οδηγήσει στην εσωτερική μοναξιά. Μια μοναξιά που όμως δεν τη ρίχνει στην αβελτηρία αλλά στην αναζήτηση διεξόδου. Σε αυτή την κρίσιμη καμπή, όπου φυσικά με την οικογένεια δεν υπάρχει περίπτωση να την μοιραστεί, έρχεται πάλι ένας άντρας, ο Παύλος, με τον οποίο συνδέεται.

Στην πορεία της αφήγησης, ο Μάνος εγκιβωτίζει νύξεις που φανερώνουν το δέσιμό του με το παιδικό βιβλίο και την επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθούν μέσα από την παιδεία οι μελλοντικοί αναγνώστες μέσω της παιδαγωγικής διαδικασίας. Δεν είναι τυχαίο που ο Παύλος σπουδάζει παιδαγωγικά και αγαπάει εμφανώς τη λογοτεχνία.

Και η διαδρομή του σώματος και του πνεύματος συνεχίζονται και μαζί η εναγώνια αποσιώπηση από το περιβάλλον. Ο πατέρας αρρωσταίνει από την επάρατο, αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του, όπως αναφέρεται,

Συνεχίζει να προστατεύει, να ελέγχει, να καθοδηγεί, να καταδυναστεύει….

Φεύγει από τον Παύλο με το σώμα ακόμα εγκλωβισμένο ανάμεσα στην επιθυμία και τη συγκατάβαση. Δεν αποτολμά ακραίες ρήξεις, δε συμμετέχει ανοιχτά σε διάλογο για την ομοφυλοφιλία. Ακόμα και μετά το πέρας των σπουδών της, όταν θα επιστέψει στην Αθήνα- αφού στο μεταξύ ζήσει μερικές ακόμα τυχαίες και εφήμερες ομόφυλες συνευρέσεις- δε θα έχει βρει την ταυτότητά της. Η προσπάθειά της διαρκής και εναγώνια κάτι που συντελεί στην στέρηση της πραγματικής απόλαυσης.

Πραγματοποιεί το προκαθορισμένο όνειρο του πατέρα-στο μεταξύ ο ίδιος έχει φύγει από τη ζωή-και αναλαμβάνει το οδοντιατρείο για το οποίο ο πατέρας είχε φροντίσει να βρει μέχρι και τον διακοσμητή του. Τον Ορέστη. Τον μέλλοντα σύζυγό της. Τον ερωτεύεται, τον παντρεύεται, ανοίγει το ιατρείο της και όλα δείχνουν ότι θα αρχίζει μια νέα ζωή και εν μέρει πείθεται και ο αναγνώστης, μέχρι τη νέα ανατροπή που μέλει να είναι καθοριστική για το κλείσιμο του κύκλου.

Δε θα συνεχίσω σχετικά με την υπόθεση του βιβλίου για να γευτεί τις εκπλήξεις του ο αναγνώστης, αλλά στα ζητούμενα που τίθενται και στις απαντήσεις που δεν τις δίνει ο συγγραφέας, παρά αφήνει τον αναγνώστη να τις δώσει. Θα διαβάσω μόνο ένα μικρό και τελευταίο απόσπασμα.

Ο Μάνος Κοντολέων, επιλέγει το θέμα για να θέσει τα ερωτήματά του. Το μυθιστόρημα «δάχτυλα πάνω στο σώμα της», είναι ένα σημερινό βιβλίο. Ένα μωσαϊκό νοοτροπιών και χαρακτήρων, μια εμβάθυνση στο τοπίο της ψυχολογίας των σχέσεων. Ο Μάνος Κοντολέων στέκεται στοργικά στην έννοια γυναίκα και κριτικά στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Θέτει ζητήματα πολιτικής σκέψης, φεμινισμού και ακτιβισμού. Δεν κρίνει ούτε καθοδηγεί. Αφήνει ελεύθερο τον αναγνώστη να πάρει τη δική του θέση, ένα από τα προτερήματα που μετουσιώνουν ένα ανάγνωσμα σε καλή λογοτεχνία.

(Παρουσίαση του μυθιστορήματος στο βιβλιοπωλείο ‘Νέος Κύκλος’, στον Πειραιά, 18/3/2016)

Γράφει η Βασιλική Ρεσβάνη (εκπαιδευτικός)


Σκέψεις σκόρπιες, έτσι σαν άνεμος ή σαν τις νότες που η Λία παίζει όταν τελικά αποφασίσει να γίνει σολίστ στη ζωή της.

Σε μια εποχή ανακατατάξεων, αλλαγών, διαφοροποιήσεων, ο Μάνος Κοντολέων έρχεται να “διαδηλώσει” με ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα άλλα, υπέρ της διαφορετικότητας. Πρόκειται για πολιτική πράξη η επιλογή συντρόφου; Είναι μια συμπεριφορά, μια στάση απέναντι στην κοινωνία; Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να μην ήταν. Για τη Λία είναι και μάλιστα αποτελεί μονόδρομο ίσως.

Από την πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ένιωσα ότι θα διάβαζα κάτι εντελώς διαφορετικό από τα άλλα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα.

Περισσότερα...

Η Μαρία Σκιαδαρέση γράφει στο diastixo.gr

Ο Μάνος Κοντολέων είναι σπάνιο δείγμα συγγραφέα που συνδυάζει αρμονικά την ποσότητα με την ποιότητα. Το έργο του είναι πλουσιότατο αλλά και πολύτιμο, μιας και κάθε του βιβλίο δημιουργεί ένα ολόκληρο σύμπαν στο οποίο ο ίδιος κυκλοφορεί με απίστευτη άνεση. Πράγμα που δεν είναι καθόλου δεδομένο στην τέχνη της γραφής. Λίγοι το καταφέρνουν.
Το βιβλίο Δάχτυλα πάνω στο σώμα της είναι λοιπόν το νέο ολόφρεσκο έργο του Μάνου Κοντολέων, όχι μόνο γιατί μόλις κυκλοφόρησε, αλλά και γιατί αποπνέει τη δροσιά των νιάτων, μιας και εδώ μια νέα γυναίκα πασχίζει να προσδιορίσει κυρίως τη σεξουαλική της ταυτότητα και παράλληλα να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα.
Πρόκειται για ένα έργο 410 σελίδων, εξαιρετικής αφήγησης και ζωντανών εικόνων, με ανάπτυξη πολυεπίπεδη και αρμονικά δομημένη ως προς το πλέξιμο των θεμάτων που πραγματεύεται. Στις τελευταίες σελίδες, ο τόμος περιλαμβάνει πλούσια βιβλιογραφία που μαρτυρεί την επίπονη δουλειά πίσω από αυτό το άψογο αποτέλεσμα.

Περισσότερα...

Ο Μάνος Κοντολέων με το «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» (εκδ. Πατάκη) τόλμησε να αντιμετωπίσει ένα θέμα ταμπού για την ελληνική λογοτεχνία

Λοιπόν, ας το δηλώσω από την αρχή.
Το «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» μου άρεσε. Γιατί:
Α. Έχει σφιχτή δομή.
Β. Ολοζώντανους χαρακτήρες.
Γ. Απλή μα και μεστή γραφή.
Δ. Είναι τολμηρό στις θέσεις του χωρίς να προκαλεί με τις περιγραφές του.
Ε. Τεκμηριώνει τις θέσεις του βασισμένο σε σύγχρονες απόψεις κοινωνιολογίας και ψυχολογίας.
Σε ποια κατηγορία να το κατατάξω; Ερωτικό; Κοινωνικό;…

Μάλλον πολιτικό, θα έλεγα. Γιατί είναι πολιτική πράξη η απόφαση να υποστηρίξεις το δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε μια ταυτότητα που ο ίδιος θα την έχει επιλέξει.

περισσότερα: http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/529/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82

Μπορεί το alter ego μου να το αναζητήσει κανείς στους αρσενικούς ήρωες μυθιστορημάτων μου όπως «Ιστορία ευνούχου», «Ερωτική Αγωγή» ή «Μάσκα στο φεγγάρι», αλλά σίγουρα ήταν πάντα οι ηρωίδες των έργων μου που περισσότερο εγώ έχω αγαπήσει.
Ίσως γιατί από γυναίκες έχω προσδιοριστεί –μα μήπως ο κάθε άνδρας από τις γυναίκες δε σχηματίζει την όποια ανδρική ταυτότητά του;
Λογικό, λοιπόν, αφού έπλασα γυναίκες πολλών ειδών –μάνες, συντρόφους, κόρες- και αφού κάποιες από αυτές τις οδήγησα έως το έγκλημα κι άλλες έως τον πληρωμένο έρωτα, άλλες στην πλήρη κατάφαση κι άλλες στην απελπισμένη άρνηση, να σταθώ στη συνέχεια στην πρόκληση να πλάσω μια γυναίκα που έλκεται ερωτικά από μια άλλη γυναίκα.
Κι ενώ αποφάσιζα να αντιμετωπίσω αυτήν την πρόκληση –ναι, πρόκληση μιας και σε αυτή την συγγραφική μου περιπέτεια, στην ουσία θα απουσίαζε ότι περισσότερο καλά γνωρίζω, η σεξουαλική μου, δηλαδή, ταυτότητα- δεν είχα καθόλου σκεφτεί το πως το κοινό μου θα αντιμετώπιζε ένα τέτοιο μυθιστόρημά.
Όταν ξεκινώ ένα έργο, αναζητώ πρώτα απ΄ όλα να μάθω όσα περισσότερα γίνεται για το θέμα του. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση ξεκίνησα από τα ποιήματα της Σαπφούς και έφτασα στα μυθιστορήματα της Ουώτερς, αναζήτησα στοιχεία σε ταινίες όπως το Blue is the warmest color αλλά και σε μελέτες όπως αυτές της Judith Buttler ή νέων καθηγητριών σε δικά μας Πανεπιστήμια.
Και μετά ήρθε να με συναντήσει η Λία. Και μου αφηγήθηκε βήμα , βήμα τις εμπειρίες της. Τις σχέσεις της όχι μόνο με άλλες γυναίκες, αλλά και με κάποιους άνδρες, με τη μάνα της. Με τον πατέρα της.
Κι έτσι έγραψα τη ζωή της.
Για μια ακόμα φορά είχα συγγραφικά γεννήσει, πλάσει, αναθρέψει και μεγαλώσει τα πρόσωπα ενός μυθιστορήματος.

Περισσότερα : http://fractalart.gr/manos-kontoleon-ergastiri/

Μετά από τόσα χρόνια που γράφω τόσα διαφορετικά είδη λογοτεχνικών κειμένων, είναι νομίζω λογικό να αναζητώ νέα θέματα, θέματα που μπορεί να προκαλέσουν, να ταράξουν...
Βέβαια, εγώ είμαι αυτός που έχει τονίσει πως ο κάθε συγγραφέας άσχετα με το πόσα έργα έχει γράψει, στην ουσία ένα και μόνο ένα έργο συνέχεια συνθέτει. Μια -ίσως δυο- να είναι οι συγγραφικές εμμονές του.
Λοιπόν, οι δικές μου εμμονές είναι από τη μια ο Έρωτας και από την άλλη οι ενδοοικογενειακές σχέσεις.
Μα κάποια στιγμή κατάλαβα πως και οι δυο αυτές εμμονές μου κάτω από μια άλλη υπάρχουν. Αυτή που έχει να κάνει με την ελεύθερη έκφραση της ταυτότητας του καθένα από εμάς.
Αναζητώντας ένα νέο θέμα μυθιστορηματικής σύνθεσης -εκεί στις πρώτες, πρώτες μέρες του 2014- έτυχε να προσέξω την πιο κάτω θέση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, έτσι όπως την έχει καταγράψει στην εισαγωγή του έργου της "Αλέξης"

Περισσότερα ...

Γ
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/mia-afigisi-syggrafis-se%E2%80%A6-proto-prosopo

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΔΑΧΤΥΛΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ» ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ –ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ

http://www.kulturosupa.gr/index.php/art-book/erotas-ntropi-kontoleon-xatzh-8812/#.VW6ewM_tmkp

«Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» διαβάζω τον τίτλο στις νέες κυκλοφορίες. Κι έπειτα κοιτώ το συγγραφέα. Μάνος Κοντολέων. Ένας αγαπημένος συγγραφέας των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, σκέφτομαι. Κι έτσι αποφασίζω να εξερευνήσω τις σελίδες αυτού του νέου εγχειρήματός του. Και κάπως έτσι γνωρίζομαι με μια συνηθισμένη γυναίκα με ασυνήθιστες συνήθειες, όπως θα έλεγε κάποιος.

Η κεντρική ηρωίδα, η (Κορα)λία είναι μια συνηθισμένη νεαρή γυναίκα, γύρω στα 25 που μόλις έχει τελειώσει την Οδοντιατρική και προσπαθεί να στήσει το ιατρείο της. Κι έτσι γνωρίζει τον Ορέστη. Έναν 35άρη φέρελπι αρχιτέκτονα που προορίζεται και για άντρας της. Ναι, ο αιώνιος πατέρας της που έχει διαλέξει το σύζυγό της. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που εκείνος επιλέγει για το μέλλον της. Κι η Οδοντιατρική δική του επιλογή ήταν. Μόνο η πόλη των σπουδών της ήταν δική της επιλογή. Η μόνη της επανάσταση. Όταν λοιπόν ανεβαίνει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, πιστεύει ότι θα βρει επιτέλους τον εαυτό της και θα ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα. Γιατί τόσα χρόνια καταπίεζε ό, τι ένιωθε. Ό, τι δεν ήταν αποδεκτό από τα όρια που έθετε η κοινωνία. Έτσι λοιπόν στην ερωτική αυτή, όπως πολλοί την αποκαλούν πόλη πειραματίζεται. Θα κάνει σχέσεις με άντρες μα και με γυναίκες. Και κάπως έτσι θα καταλάβει ή πιο σωστά θα παραδεχτεί ότι της αρέσουν οι γυναίκες. Η Γεωργία, η Ρίτα, η Στέλλα και τέλος η Άλκη.

Οι γυναίκες που σημάδεψαν τη ζωή της. Άλλες που υπήρξαν το ανικανοποίητο κι άλλες που σηματοδότησαν την αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας και της άνοιξαν το δρόμο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Γιατί τα γυναικεία δάκτυλα πάντα την ερέθιζαν περισσότερο από τα αντρικά. Πάντα τα παρατηρούσε. Τα μελετούσε προσεκτικά θέλοντας να μάθει την ιστορία τους. Με την ανακάλυψη της σεξουαλικής της ταυτότητας, αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί για τα δικαιώματα των γυναικών. Εξ’ αιτίας της Άλκης, μιας πελάτισσας της. Ή μήπως με αφορμή; Η Λία λοιπόν μετά από ένα μακρύ ταξίδι αναζήτησης αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της. Απαρνείται το παρελθόν της και προχωρά μπροστά. Σε αυτό το δρόμο που ανοίγει πληγώνει ανθρώπους που κάποτε αγάπησε. Όμως τίποτα δεν τη σταματά. Γιατί η ζωή είναι απότομο ποτάμι που σε παρασέρνει, αν δεν τη ζήσεις. Κι η Λία αυτό το ξέρει καλά.

Ο συγγραφέας αποφασίζει να αναλάβει το ρόλο του παντογνώστη αφηγητή για να μας μιλήσει για όλα εκείνα που ντρέπεται να πει η Λία. Ποιος άλλωστε τολμά να τα πει όλα αυτά; Και μάλιστα όταν ο περίγυρος δεν είναι τόσο ανοιχτόμυαλος. Κανείς. Το βιβλίο λοιπόν ξεκινώντας από μια τυχαία συνάντηση με το παρελθόν, όπου η Λία συναντά μια παλιά συμμαθήτριά της κι εφηβικό της σκίρτημα, τη Στέλλα, ξεδιπλώνει το κουβάρι της ζωής της ηρωίδας. Από τη συγκατοίκηση με τη Ρίτα μέχρι τη συνάντηση με τον Παύλο, η πρώτη της φορά με έναν άγνωστο σ’ ένα μπαρ, η σχέση της με τη λογίστρια τη Γεωργία. Όλα αυτά δοσμένα υπό τη ματιά ενός εξωτερικού παρατηρητή. Ίσως γιατί η αφήγηση από την πρωταγωνίστρια θα ανέσυρε μνήμες από το βυθό της μνήμης κι η συναισθηματική εμπλοκή ποτέ δε βοήθησε την απλή καταγραφή γεγονότων.

Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ένα θέμα ταμπού, ακόμη και σήμερα, για πολλούς. Τη γυναικεία ομοφυλοφιλία. Και πώς διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου σε αυτή την περίπτωση. Όχι τόσο για σένα όσο για τους άλλους. Γιατί για εκείνους είναι κάτι το πρωτόγνωρο κι αποκρουστικό συνάμα. Πώς λες στους άλλους πως έλκεσαι από ανθρώπους του ίδιου φύλου; Πώς καταφέρνεις να μην τους χάσεις από κοντά σου μετά από μια τέτοια ανακοίνωση; Σίγουρα μια τέτοια παραδοχή, αρχικά στον εαυτό σου κι έπειτα στους άλλους απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης. Γιατί στην αρχή όλα είναι δύσκολα. Κι όλα εντάξει με τους δικούς σου. Σε αγαπούν και σε δέχονται.

Τι γίνεται όμως με τα παράξενα βλέμματα των ξένων και τα αδιάκριτα, προκλητικά ενίοτε πρόστυχα σχόλιά τους; Πόσες προσβολές μπορείς να αντέξεις, απλά και μόνο επειδή οι σεξουαλικές προτιμήσεις διαφέρουν από το κοινωνικό πρότυπο; Υπάρχουν οι δυνατοί, όπως η Λία, υπάρχουν όμως κι οι αδύναμοι. Που υποφέρουν από όλη αυτή την πίεση που τους ασκείται. Ένα βιβλίο που πέραν της σεξουαλικότητας, πραγματεύεται και κάτι πιο βαθύ: την προσωπική ελευθερία μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος κλεισμένος στα τείχη της τεχνολογίας αναγκάζεται να θυσιάσει την ελευθερία του. Δεν τολμά να αντισταθεί στο κατεστημένο. Πιθανώς γιατί φοβάται. Κι ίσως αυτό το βιβλίο να γράφηκε όχι για όσους αντιμετώπισαν το ρατσισμό και την καχυποψία λόγω της σεξουαλικότητάς του αλλά περισσότερο γι’ αυτούς που φοβήθηκαν τα ρίσκα στη ζωή τους.

«Δάχτυλα πάνω στο σώμα της». Ενα νέο μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν άνδρα συγγραφέα, τον Μάνο Κοντολέων, ταυτισμένο εν πολλοίς με την παιδική/εφηβική λογοτεχνία, καταπιάνεται με ένα απρόσμενο θέμα: την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Η ηρωίδα, η Λία, είναι μια νεαρή φοιτήτρια οδοντιατρικής που προσπαθεί μέχρι τέλους να συμφιλιωθεί με τις ερωτικές της επιθυμίες, επιδιώκοντας τις «φυσιολογικές» σεξουαλικές επαφές με άντρες, οι οποίες το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να ενδυναμώσουν την έμφυτη τάση της προς τις γυναίκες...Ο Κοντολέων δεν φοβάται να περιγράψει γλαφυρά ερωτικές σκηνές μεταξύ γυναικών -πάντα όμως με ευαισθησία.

Bιβλία για την γυναικεία ομοφυλοφιλία έχουν γραφτεί κατά καιρούς στην Ελλάδα (ως επί το πλείστον από αυτοβιογραφούμενες λεσβίες αλλά και κάποια λιγοστά φιξιόν). Από άντρα ωστόσο, που να τοποθετεί το θέμα αυτό, δηλαδή την αποδοχή της λεσβιακής ταυτότητας, στο επίκεντρο της διήγησής του (χωρίς να είναι απλώς η ηρωίδα του λεσβία), και το βιβλίο του αυτό να μην εκδίδεται από έναν οίκο όπως ο «εξειδικευμένος» «Πολύχρωμος Πλανήτης», αλλά από τις εκδόσεις Πατάκη, έ, αυτό είναι είδηση!

Η έκδοσή του βιβλίου, σχεδόν συνέπεσε με την φετινή διοργάνωση του γκέϊ κινηματογραφικού φεστιβάλ Οutview, που μόλις ολοκληρώθηκε, και παρουσιάζει μια σταθερά ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, προβάλλοντας καλλιτεχνικές ταινίες αξιώσεων που έχουν αναδειχθεί στα μεγαλύτερα ξένα φεστιβάλ.Όπως μαθαίνω ήδη ετοιμάζονται δύο ελληνικές ταινίες φιξιόν με ομοφυλόφιλες ηρωίδες.

Κι όμως, στην χώρα μας βιώνουμε μερικές αντιφάσεις. Αν και η Ελλάδα θεωρείται μια παραδοσιακά ομοφοβική χώρα, οι άνδρες ομοφυλόφιλοι καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις -ιδιαίτερα στον χώρο της σόου μπιζ, και αρκετοί από αυτούς δηλώνουν δημόσια την ταυτότητά τους ως ένα statement που θα λειτουργήσει απελευθερωτικά για τους ομοίους τους. Κατά καιρούς μάλιστα διάφορα γεγονότα δίνουν τροφή για σχετικές συζητήσεις. Ας πούμε, άπειρο μελάνι χύθηκε πέρυσι για τον συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ και την χυδαία επίθεση που δέχτηκε από τον δημοσιογράφο Δήμο Βερύκιο. Ενώ πριν λίγο καιρό ο κριτικός κινηματογράφου Τάσος Θεοδωρόπουλος (TAZ), γνωστός γκεϊ, αποκάλυψε δημόσια πως είναι φορέας του AIDS πυροδοτώντας ποικίλες αντιδράσεις.

Σκεφτόμουν πως τέτοιες ηχηρές φωνές (όπως του Πάνου Κούτρα, του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και πολλών άλλων -καλλιτεχνών κυρίως) δεν ακούγονται από «επώνυμες» γυναίκες ομοφυλόφιλες. Και δεν αναφέρομαι στις ακτιβίστριες ή στις εκπροσώπους του λεσβιακού κινήματος στην Ελλάδα. Όλοι γνωρίζουμε κάποια ονόματα στον χώρο της μουσικής, του θεάτρου και της δημοσιογραφίας, αλλά ουδέποτε θυμάμαι κάποια να έχει βγει και να το παραδεχτεί στα ίσια. Φόβος; Συστολή; Γενικά πάντως επικρατεί σιωπή.

Λιγοστά τα βιβλία για το θέμα αυτό στην Ελλάδα -και σχεδόν ανύπαρκτες οι ταινίες που έχουν γίνει (βλ. κάποιες λάιτ εκδοχές γυναικείας ομοφυλοφιλίας ελληνικού τύπου στις ταινίες «Ριζότο» της Ολγας Μαλέα, «Hardcore» του Ντένη Ηλιάδη και «Deep End» του Θανάση Αντωνίου). Και προφανώς όχι γιατί δεν υπάρχουν λεσβίες στην χώρα μας... Είναι χαρακτηριστικό πως σε σαράντα γκεϊ μπαρ στην Ελλάδα αντιστοιχούν τρία lesbian.

Ακόμα και στο εξωτερικό, το μεγάλο μπαμ που έγινε με την «Ζωή της Αντέλ» -μια ταινία που, όπως μου είπε ο Μάνος Κοντολέων (παντρεμένος με την συγγραφέα Κώστια Κοντολέων και πατέρας δύο παιδιών) τον επηρέασε πολύ- δεν φαίνεται να πυροδότησε την παραγωγή ταινιών με παρεμφερές θέμα.

«Μονο το 10-15% από τις ξένες παραγωγές με θέμα την ομοφυλοφιλία καταπιάνονται με την γυναικεία εκδοχή της. Κάθε χρόνο ψάχνουμε μετά μανίας σε όλα τα φεστιβάλ, ακόμα και στην Μπερλινάλε, να εντοπίσουμε κάποια», εξηγεί η Μαρία Σάιμπερ, διευθύντρια του Outview Festival. «Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την γκεϊ θεματολογία. Έχει να κάνει και με το γεγονός ότι όλες οι τέχνες κυριαρχούνται από τους άντρες. Ακόμα και στην προχωρημένη Νορβηγία, μια χώρα όπου δεν υπάρχει κανένα θέμα discrimination, οι γυναίκες δημιουργοί λαμβάνουν πολύ μικρότερη ενίσχυση για τα πρότζεκτ τους».

Όσο για ελληνικές ταινίες, «φέτος στο φεστιβάλ είχαμε 14 συμμετοχές. Από αυτές όμως μόνο ένα μικρό ντοκιμαντέρ είχε λεσβιακό θέμα. Κρίμα. Όλοι είδαμε την τεράστια επιτυχία του θεατρικού έργου «Τα Πικρά Δάκρια της Πέτρας Φον Καντ», που ανέβασε φέτος το αχώριστο καλλιτεχνικό ζευγάρι Αντζελας Μπρούσκου-Παρθενόπης Μπουζούρη». Σύμφωνα πάντως με την Σάιμπερ, «η νέα λεσβιακή «σκηνή», δηλαδή τα νεότερα κορίτσια, είναι πιο ανοιχτά. Υπερασπίζονται περισσότερο τις επιλογές τους».

Είναι προφανές πως ο λεσβιασμός παραμένει ταμπού στην Ελλάδα. Ανέκαθεν άλλωστε, στις πιο πολλές περιπτώσεις αντιμετωπιζόταν με ένα μειδίαμα -ως μια φαντασίωση προς τέρψιν των ίδιων των αντρών, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Μάνος Κοντολέων. «Ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία».

Μια ακόμα εξήγηση είναι, σύμφωνα με την Μαρία Σάιμπερ πως «σε αντίθεση με τους άντρες, οι λεσβίες γυναίκες περνάνε πιο εύκολα απαρατήρητες. Εκτός αν είναι πολύ αρρενωπές. Και γενικά υπάρχει στην Ελλάδα η νοοτροπία "καλύτερα η κόρη μου λεσβία, παρά ο γιος μου πούστης". Η λεσβιακή συμπεριφορά θεωρείται πιο ήπια».
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως, ένας νέος παράγοντας έχει μπει στην εξίσωση: η ενδυνάμωση της ομοφοβικής Χρυσής Αυγής. Που απέδειξε και τον άκρατο σωβινισμό της απέναντι στις γυναίκες. Ποιος δεν θυμάται το περίφημο χαστούκι Κασιδιάρη στην δυναμική Κανέλλη που «δεν μάσησε»;

Γιατί καταπιαστήκατε με ένα τέτοιο θέμα; ρώτησα τον Μάνο Κοντολέων. «Προφανώς δεν έχω προσωπική εμπειρία! Όμως, τόσο ως άντρας όσο και ως συγγραφέας αγαπώ πολύ τις γυναίκες. Με ενδιαφέρει να εμβαθύνω στις διάφορες πτυχές της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Και με ενδιαφέρουν οι διάφορες εκφάνσεις της ερωτικής συμπεριφοράς γενικότερα. Στο μυθιστόρημα μου «Μάσκα στο φεγγάρι» είχα καταπιαστεί και με την ανδρική ομοφυλοφιλία». Ένα άλλο θέμα που τον απασχολεί είναι η αναζήτηση της ταυτότητας. Εδώ τα συνδύασε.

Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί στην Ελλάδα είναι πως ήδη το 1936, σε μια Ελλάδα άκρως συντηρητική, μια γυναίκα ονόματι Ντόρα Ρωζέττη, δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα λεσβιακού περιεχομένου με τίτλο «Η ερωμένη της». «Επρόκειτο βέβαια για ψευδώνυμο», εξηγεί ο Μάνος Κοντολέων, «αλλά λόγω θέματος, που προφανώς σόκαρε την τότε κοινωνία, το βιβλίο θάφτηκε. Για χρόνια ήταν χαμένο, μέχρι που η Χριστίνα Ντουνιά ανακάλυψε μια κριτική του Γρηγορίου Ξενόπουλου, και το εντόπισε τελικά. Το βιβλίο επανεκδόθηκε από το Μεταίχμιο σε δική της επιμέλεια».

«Υπάρχει μια άποψη», επισημαίνει ο Μάνος Κοντολέων αναφορικά με την αντιμετώπιση των λεσβιών σήμερα στην Ελλάδα, «ότι η γυναίκα, εφόσον δεν διαθέτει πέος δεν έχει και «διαστροφή». Και πιστεύω πως η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχθεί την «διαστροφή» στην εκπρόσωπο του φύλου που γέννησε τον Χριστό».

Στο βιβλίο του, ο συγγραφέας δεν διστάζει να «νομιμοποιήσει» την εγκυμοσύνη ως ένα δικαίωμα της λεσβίας. Στην συζήτησή μας βέβαια, υπερασπίζεται σθεναρά και το δικαίωμα του άντρα να αποκτήσει παιδί χωρίς γυναίκα. «Σήμερα οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί απευθυνόμενη σε μια τράπεζα σπέρματος, να κυοφορήσει και να κάνει παιδί αγνώστου πατρός. Άντρας όμως όχι! Μόνο αν βρει παρένθετη μητέρα. Δηλαδή την μητρότητα δεν την αμφισβητεί κανείς. Ενώ η πατρότητα αμφισβητείται γιατί ο άντρας δεν κυοφορεί το παιδί. Αλλά τελικά ποιος είναι πατέρας; Αυτός που γεννά ή αυτός που μεγαλώνει το παιδί; Θεωρώ πως κάποια στιγμή η κλωνοποίηση θα το λύσει αυτό...».

πρώτη δημοσίευση:
http://www.huffingtonpost.gr/evanna-venardou/story_b_7300110.html

«Δάχτυλα πάνω στο σώμα της», Μάνος Κοντολέων, εκδ. Πατάκη<br>Της Τέσυς Μπάιλα

<em>Μια ισχυρή διεκδίκηση ταυτότητας σε μια κοινωνία που δεν αποδέχεται ό,τι αντιτίθεται στα κατεστημένα της έμφυλα πρότυπα μοιάζει αρχικά να είναι το νέο βιβλίο του Μάνου Κοντολέων «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Επί της ουσίας όμως, στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο για την ελευθερία και το δικαίωμα του καθενός μας να την προσδιορίζει με τους δικούς του όρους, για την επιβολή μιας προσωπικής ταυτότητας και για την ανάγκη της προάσπισής της...

Δείτε ολόκληρο το άρθρο:
http://www.thinkfree.gr/%CE%B4%CE%AC%CF%87%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%BC-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB