Ένα βιβλίο «Σαν ποίηση», γράφει η Νεφέλη.


Έχει δίκαιο, δεν έχει, τι να σας πω… Επειδή κι εγώ δεν διεκδικώ τον τίτλο της ποιήτριας, αφού γράφω σαν ποίηση και δεν είμαι ποιήτρια, δεν μπορώ να κρίνω τι είναι και τι δεν είναι κανονικό.


Άνοιξα απλά το βιβλίο και χώθηκα με τα μούτρα και αλάφρωσε η ψυχούλα μου. (Τώρα, απόλαυσα και τον καφέ μου)…


Η «σαν ποίηση»- ποίηση της Νεφέλης, έχει ρυθμό και ύφος ποιητικό, ενώ συγχρόνως πεζογραφεί έμμετρα τα συναισθήματά της.


Ελεύθερη προσωπικότητα, αδέσμευτη και ανόθευτη, η αλήθεια είναι πως δε θα την προτιμούσα σε καλούπια…


Μερικά έγιναν ιδιαίτερα αγαπημένα μου, τα απόλαυσα, τα ένιωσα σαν παράξενο δέσιμο, σαν κομμάτια της δικής μου ψυχής.


Παραθέτω δύο από αυτά που με συνεπήραν, ενδεικτικά:


«Τι γέλια κάνω με τους δήθεν σωτήρες.


Νομίζουν πως δε φαίνεται το κρυμμένο τους όπλο.


Ευτυχώς έντυσα την ψυχή μου αλεξίσφαιρο γιλέκο.


Είναι πολλοί πανάθεμά τους.»



«Απόψε ουρλιάζει πάλι ο λύκος.


Δεν ξέρω γιατί σου το λέω,


αφού εσύ έτσι κι αλλιώς


δε γνωρίζεις αυτό τον ήχο.


Και δεν ξέρεις πόσο


ευλογημένος είσαι


που δεν γνωρίζεις το


ουρλιαχτό του λύκου.


Ήθελα μόνο να το ξέρεις.


Τίποτα άλλο.


Μην φοβάσαι,


μην λυπάσαι,


εγώ την αγριότητα την δάμασα


κι απλά πορεύομαι μαζί της,


πλάι της, αλλά ευτυχώς


όχι μέσα της.»


Συμμετοχή στο ανθολόγιο ποίησης που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.)


Και όχι η μόνη της συμμετοχή και διάκριση…


Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο… Τα υπόλοιπα ο καθένας, θα τα συναντήσει, σαν τη γνωρίσει, έναν απίθανο αληθινό άνθρωπο, και θα την απολαύσει μέσα στα βιβλία της.


Νεφέλη μου, είμαι ευγνώμων για τα δώρα σου! Τιμή μου που σε γνώρισα και είσαι φίλη μου! Σου εύχομαι ολόθερμα, κάθε επιτυχία σε όλα όσα κάνεις!


Με συγκίνηση


Π. Μίλτου