Τέσσερα παιδιά γεννιούνται την ίδια στιγμή σε ένα ορεινό χωριό του Ταϋγέτου το 1949, ο Μάρκος, η Μυρσίνη, η Ροδάνθη και ο Άγης. Το βιβλίο παρακολουθεί τις ζωές τους κυρίως από τη δεκαετία του 2000 και εξής, ασκώντας και έντονη πολιτική κριτική.

Το μυθιστόρημα ξεκίνησε πολύ όμορφα. Οι περιγραφές του βουνού, των συνθηκών ζωής, η φιλία μεταξύ των παιδιών και οι ανάγκες που οδήγησαν τις οικογένειές τους στην ξενιτειά ξεδιπλώθηκαν συνοπτικά και χωρίς μακρηγορίες. Ήταν έξυπνο το εύρημα αυτό, ο συγγραφέας δηλαδή αντί να αναλύσει και να γεμίσει το βιβλίο με πολλές λεπτομέρειες, τα έδωσε όλα σχεδόν εν περιλήψει, αν και με ωραία, στρωτή γραφή, γεμάτη λυρισμό και λυρικές εικόνες και παρομοιώσεις. Κι ερχόμαστε στη δεκαετία του 2000, έναν σταθμό στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, οπότε και ο κύριος Σκορίνης έστησε γύρω από αυτά τα πρόσωπα, τα οποία ήδη πάντρεψε, σπούδασε και τους έκανε καριέρα, κάποιους κύριους και βοηθητικούς χαρακτήρες για να γράψει την ιστορία του.

Κατ’ εμέ, αυτό είναι και το μειονέκτημα του βιβλίου που δε με άφησε να το αγκαλιάσω όσο θα ήθελα. Ήταν έντονα πολιτικοποιημένο, χωρίς σαφή κομματική τοποθέτηση (ιδεολογικά όμως ήταν ξεκάθαρο πού έκλινε) και αναλύθηκε να καταγράφει τα συν και τα πλην της εκάστοτε κυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν. Από ένα σημείο μάλιστα άρχιζε να γράφει πάνω κάτω τα ίδια μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα, φωτίζοντας άλλες πτυχές της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Και με απομάκρυνε ακόμη περισσότερο το γεγονός της επιμονής για τα πλεονεκτήματα της αριστερής ιδεολογίας ως τρόπου σκέψης, παρ’ όλο που δοκιμασμένα αυτό δεν είναι επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης.

Η γραφή ήταν στρωτή, έρεε, υπήρχαν ανατροπές, σκιαγραφήθηκαν αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, υπήρξε ένα πολύ ωραίο γαϊτανάκι διαπροσωπικών σχέσεων, ωραίοι οι διάλογοι και ο τρόπος σκέψης της «Τρόικας» που εξύφαινε σχέδιο για την οικονομική δουλεία της Ελλάδας, δυστυχώς όμως από ένα σημείο και μετά άρχισαν να παρατίθενται και πολιτικές εξελίξεις εν είδει ημερολογίου, σχεδόν παράλληλα με την πλοκή, οπότε μάλλον οι «Ακύμαντοι» είναι μια καταγραφή πολιτικής ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας με τη μορφή μυθιστορήματος παρά μυθιστόρημα. Ωραία γραφή, ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, θα προτιμούσα να ήταν όμως αλλιώς δοσμένη.