Ο Νικόλας καθ’ οδόν προς το σπίτι, όπου τον περιμένει η οικογένειά του για να γιορτάσουν το πτυχίο της μεγάλης κόρης, απολαμβάνει τη βροχή, η οποία τον παρασύρει να αναπολήσει τη ζωή του, τη γνωριμία με τη γυναίκα του, Μάνια, και κάποια μυστικά που πρέπει να έρθουν στο φως. Θα πάρει τελικά την απόφαση και θα αποκαλύψει τα πάντα, ειδικά εκείνη τη μέρα; Σε τι θα τον βοηθήσουν οι αναμνήσεις της ζωής του; Και η βροχή εξακολουθεί να πέφτει ασταμάτητα...

Η κυρία Παπαδοπούλου-Λαμπράκη συνεχίζει να μοιράζει αφειδώς τρυφερές αναμνήσεις, γράφοντας με ένα προσωπικό, αγαπημένο στυλ, που μπορεί να μεταφέρει τον αναγνώστη μακριά από τη σύγχρονη πραγματικότητα, πίσω στο παρελθόν, ένα παρελθόν ρομαντικό και δύσκολο ταυτόχρονα, αληθινό και σκληρό. Χωρίς να εξαπλώνει το υλικό της σε σωρεία σελίδων αλλά αντιθέτως κρατώντας το σφιχτά, χωρίς περιττολογίες και ανούσιες σκηνές, ξεδιπλώνει μια εποχή όπου το Γκάζι λειτουργούσε ακόμη ως εργοστάσιο, η Λαχαναγορά ήταν στην αρχική της θέση, το «θηρίο» μετέφερε κόσμο στο Λαύριο και τα μεταλλεία του. Η ατμόσφαιρα αποδίδεται παραστατικότατα και οι χαρακτήρες δείχνουν αληθινοί, με ουσιαστικές σκέψεις, πραγματικά αισθήματα, σημαντικές ανάγκες και μια αληθοφανέστατη νομοτέλεια.

Η ιστορία του Νικόλα είναι γεμάτη έρωτα, αναποδιές, γκάφες και δύσκολες στιγμές. Η ανατροπή της πλοκής δεν είναι κάτι πρωτότυπο, όμως επηρεάζει ανθρώπους και καταστάσεις με τέτοιον τρόπο που οι συνέπειες των πράξεων τους στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα. Η βροχή και η γιορτινή μέρα είναι τα ιδανικά εφαλτήρια για ένα δύσκολο κι επίπονο ταξίδι στο χτες και στα άδυτα της ψυχής. Με περίσκεψη στάθηκα πλάι του να αντιμετωπίσουμε μαζί τα γεγονότα και με ενδιαφέρον παρακολούθησα το κείμενο ως το τέλος. Εν συνόλω παρ’ όλ’ αυτά μου φάνηκε λίγο ανισόβαρο, γιατί ενώ το παρελθόν ξετυλίγεται με μια καλογραμμένη τοιχογραφία εποχής, με λεπτομέρειες που προσδίδουν αληθοφάνεια και με εισήγαγαν στην καθημερινότητα του κόσμου τότε, στη συνέχεια, τα απόνερα της ιστορίας κάλυψαν πολλά χρόνια κι από ένα σημείο και μετά ήταν σα να υποχώρησε η εποχή και η γραφή να επικεντρώθηκε στην ψυχολογία και στην εξιστόρηση, χωρίς πραγματολογικά στοιχεία όπως στην αρχή. Δηλαδή αρχικά έζησα τη δεκαετία του 1950 στην οποία εκτυλίχτηκαν οι πρώτες σκηνές, από ένα σημείο και μετά όμως τα φώτα έπεσαν στους πρωταγωνιστές που κινούνταν σε ένα περιβάλλον λες άχρονο, παρ’ όλο που ήταν ξεκάθαρο το πέρασμα των ετών.

Το νέο βιβλίο της κυρίας Παπαδοπούλου-Λαμπράκη, με μια αγαπημένη μου φωτογραφία για εξώφυλλο, η οποία απεικονίζει ακριβώς και τη μοιραία βραδιά του Νικόλα αλλά και τον ρυθμό των συναισθημάτων που περιμένουν τον αναγνώστη, είναι άλλο ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που παρατηρεί εκ του σύνεγγυς τους ήρωες που πρωταγωνιστούν και δείχνει με χειρουργική ακρίβεια τα αίτια και τα αιτιατά των πράξεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα μέλη της οικογένειας του Νικόλα. Επιπλέον, το βιβλίο έχει μια καλαίσθητη σελιδοποίηση από την αρχή ως το τέλος, κάτι που σπάνια πια παρατηρώ στις μέρες μας.