Η Ελένη Νάκου, επίσημο μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, πρωταγωνίστρια του πρώτου βιβλίου «Ο υιός του Νείλου», ολοκληρώνει τη διδακτορική της παρουσίαση με θέμα την επιστημονική εξήγηση και την ιστορική τεκμηρίωση της «Εξόδου» των Εβραίων από την Αίγυπτο και αναζητά τον Αιγύπτιο αρχαιολόγο Ζάχι Χαβάς, επικεφαλής του ίδιου Συμβουλίου, ώστε με τις γνώσεις και την εμπειρία του ως ειδικός στην ιστορία της Μέσης Ανατολής και του χριστιανισμού να τη βοηθήσει στην έρευνά της για τις ρίζες και την εξάπλωση αυτής της θρησκείας. Γιατί εξαφανίστηκε όμως ο Ζαχί Χαβάς; Τι ανακάλυψε στις έρευνές του που θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την πίστη του χριστιανισμού αλλά και την ίδια την ανθρωπότητα; Πώς και γιατί μπλέκονται σε αυτήν τη νέα περιπέτεια το Βατικανό, νεοναζιστικές ομάδες και μυστηριώδεις αρχαιολόγοι;

Ομολογώ ότι ξεκίνησα αυτό το βιβλίο αρκετά αισιόδοξος, γιατί ξέρω πως ο κύριος Μαύρος ασχολείται με θεματικούς άξονες που λίγοι Έλληνες συγγραφείς τολμούν και μάλιστα τοποθετεί στα βιβλία του συναρπαστικές σκηνές δράσης, επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις κυρίως γύρω από τις θρησκείες του παρελθόντος (που έχουν ακόμη κατάλοιπα στην εποχή μας ή που σε αυτές στηρίχτηκαν ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός) και άφθονο «συνωμοσιολογικό» υλικό. Αν εξαιρέσει κανείς τη «φλυαρία» που τον πιάνει και παραθέτει εκτενώς κάποιες απόψεις, χωρίς να περιορίζεται στα λογοτεχνικά μέτρα που απαιτούνται για να μην κουραστεί ο αναγνώστης ή για να μη χαρακτηριστεί το κείμενό του ως δοκίμιο, στα βιβλία του υπάρχουν ανατροπές και εκπλήξεις, διπλοπροσωπίες, μυστικά καλά κρυμμένα που απειλούν την ανθρωπότητα, κλιμάκωση της αγωνίας και πολλά άλλα.

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με πάρα πολλά πράγματα. Ξεκινάμε από την αντιπαραβολή της ταυτότητας, του χαρακτήρα και της ζωής του Ιησού Χριστού με τον θεό Ώρο της αιγυπτιακής μυθολογίας, κάτι που δείχνει πως ο Ιησούς ίσως ήταν μια προσωπικότητα απότοκη των διάφορων και διαφορετικών μαρτύρων που συνέταξαν ή τεκμηρίωσαν τα γνωστά Ευαγγέλια, κάτι που εγείρει τις υποψίες και τις υπόνοιες πως ο Ιησούς δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Παράλληλα, στην αφήγηση ξεπηδά ο φιλόσοφος και μαθηματικός Πυθαγόρας, οι σκέψεις του, οι απόψεις του κλπ. Έχοντας υπ’ όψιν το καίριο ερώτημα «Οι ρίζες του χριστιανισμού πρέπει να αναζητηθούν στον ιουδαϊσμό ή στη φιλοσοφία των Ελλήνων;», ο αναγνώστης ξεκινάει ένα ταξίδι γεμάτο πληροφορίες, μυστικιστικά σύμβολα, παραλληλισμούς, αμφιβολίες, ερωτηματικά που θα τον οδηγήσουν στην καρδιά των βασικών εννοιών που απαρτίζουν την ιδέα της φιλοσοφίας, της θρησκείας, ακόμη και του ίδιου του χριστιανισμού. Τα πράγματα μπλέκουν ακόμη χειρότερα, όταν διαπιστώνεται ότι ο Χαβάς δεν εξαφανίστηκε γιατί έμαθε ή τεκμηρίωσε αυτές τις απόψεις (προσωπικά, κατά καιρούς τις έχω ακούσει πολλές φορές) αλλά γιατί ήταν θιασώτης της άποψης ότι υπήρξε κάποτε ένας χρυσός αιώνας που πάντρεψε την αρχαία αιγυπτιακή γνώση με την ελληνική, οπότε οι ρίζες του χριστιανισμού γεννήθηκαν μέσα ακριβώς σε αυτόν τον αιώνα!

Σε αυτό το πολύπλοκο και δαιδαλώδες κείμενο, που καταφέρνει παραδόξως ο συγγραφέας να συγκρατήσει ακέραιο και αρραγές, υποβοηθώντας τον αναγνώστη να μη χαθεί, υπάρχουν οι βασικές ιδέες του Πυθαγόρα και σημαντικά φιλοσοφικά κείμενα του Φιλόστρατου και του Απολλώνιου του Τυανέως, που όλα συγκλίνουν στο χτίσιμο του σημερινού οικοδομήματος του χριστιανισμού. Ήδη το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει! Σα να μη φτάναν όλα αυτά, έρχεται η στάση ζωής του ναζισμού να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα, μιας και η χρυσή εποχή που πιστεύει ο Ζάχι Χαβάς ότι υπάρχει, δικαιώνει τον αγώνα του Αδόλφου Χίτλερ για την ανωτερότητα της Άριας φυλής, επομένως αρχίζουν στο κατόπι της Ελένης Νάκου και του συζύγου της, Τζουζέπε, να τρέχουν και απόγονοι των Γερμανών αξιωματικών που είχαν καταφύγει στην Ιταλία με πλαστά ονόματα! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αυτοί οι νεοναζί είναι Γερμανοί εβραϊκής καταγωγής, μέλη σημαντικών οικονομικών κολοσσών (τραπεζών και ιδρυμάτων), που υποβοηθούνται οικονομικά από σιωνιστική χρηματοδότηση, κι ανάμεσα στα μέλη τους συναντάμε σημαίνοντα σήμερα πρόσωπα της γερμανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής!

Εδώ κάπου μετά λύπης μου σταμάτησα το διάβασμα, αποκαρδιωμένος και πονοκεφαλιασμένος. Υπέροχη κεντρική ιδέα, μελετημένη και τεκμηριωμένη όσο γίνεται παράθεση των πραγματολογικών στοιχείων, δυστυχώς όμως η πλήρης έλλειψη επιμέλειας του κειμένου και η αχαλίνωτη φαντασία του συγγραφέα με απώθησαν εντελώς. Αυτή η διαφορετική, ξεχωριστή για σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα κεντρική ιδέα πρέπει να ξαναγραφτεί με διαφορετικό τρόπο. Δε γίνεται όλα αυτά τα στοιχεία, οι πληροφορίες, οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις να παρατίθενται μονοκόμματα εν είδει σημειώσεων από σημειωματάρια ή μέσω κωδίκων ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παρατίθενται εκτεταμένα, διακόπτοντας σχεδόν τη ροή της αφήγησης, ενώ η δράση είναι ελάχιστη συγκριτικά με το πρώτο βιβλίο. Επίσης, δε με έπεισαν οι χαρακτήρες, δεν είχαν την πλαστικότητα εκείνη που απαιτείται για να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί τους ή για να καταλάβει ποιους κυνηγάμε και γιατί, για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι αν είσαι απόγονος εγκληματιών πολέμου δεν αλλάζεις το επίεθτό σου για να κρυφτείς και να δράσεις ανενόχλητος από π. χ. Σμιτ σε Σμίτερ.

Αν υπήρχαν μικρότερα κεφάλαια, ακόμη και διάσπαρτες σύντομες σκηνές, αν ήταν δυνατό αυτές οι πληροφορίες να παρατίθενται μέσω διαλόγων ή κάποιων άλλων τρόπων αφήγησης, το κείμενο θα αποκτούσε τη ζωηράδα, τη δύναμη και την ένταση που του αξίζει. Την κατάσταση την κάνει ακόμη χειρότερη η σωρεία τυπογραφικών και ορθογραφικών λαθών, μιας και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης διαπίστωσα τόσο εξόφθαλμα λάθη που με δυσκόλεψαν αρκετά να εστιάσω στη ροή της ιστορίας. Λάθη, ασυνταξίες, αβλεψίες (μέχρι και τη λέξη «Φιλόλαος» είδα κάπου αντί για «Φιλόστρατος») και πολλοί άλλοι σολοικισμοί δυσχέραναν ακόμη περισσότερο το ταξίδι μου αυτό.

Η «Ανάσταση ψυχών» είναι μια έξυπνη, πρωτότυπη περιπέτεια που θέλω πολύ να τη διαβάσω αν ξαναγραφτεί με διαφορετικό τρόπο και προσεχτεί ακόμη περισσότερο γιατί ο κύριος Μαύρος ξέρει να εντάσσει τον αναγνώστη του βαθιά στα συνωμοσιολογικά μυστήρια της εποχής μας και να πείθει γι’ αυτό.