«Μερικές φορές λέω ψέματα»: Ένα ψυχολογικό θρίλερ που κόβει στ’ αλήθεια (ή στα ψέματα; ) την ανάσα μέχρι την τελευταία του σελίδα…

Όταν ξεκινάς να διαβάζεις ένα βιβλίο και βλέπεις ότι έχουν γράψει για αυτό διθυραμβικά σχόλια οι “The daily Mail”, “The Sun”, η Clare Mackintosh κ.α., δε συναντάς τίποτα λιγότερο από σελίδες γεμάτες αγωνία, δράση και ανατροπή.

Στο πρώτο της βιβλίο που κυκλοφορεί στη χώρας μας από τις εκδόσεις Bell, η Alicey Feeney, τοποθετεί την ηρωίδα της στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Η ηρωίδα Άμπερ μάς προειδοποιεί από το οπισθόφυλλο:

«Το όνομά μου είναι ‘Aμπερ Ρένολντς. Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα:

Βρίσκομαι σε κώμα.

Ο άντρας μου δε μ’ αγαπάει πια.

Μερικές φορές λέω ψέματα»

Υποψιασμένος ο αναγνώστης, λοιπόν, επιφυλάσσεται για το τί πρέπει να πιστέψει από όσα διαβάζει. Βέβαια, το τέλος του βιβλίου ξεπερνά κάθε του υποψία, αφού ο επίλογος αφήνει άφωνο και τον πιο ευφάνταστο εγκέφαλο.

Μία ιστορία φαινομενικά απλή, γραμμένη ως ημερολόγιο σε δύο χρονικές περιόδους, στο 1992 και το 2016-2017, περίτεχνα δομημένη, καθώς και η εξαιρετική μετάφραση της Βεατρίκης Κάντζολα- Σαμπατάκου συνθέτουν ένα πολύ ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ.

«Οι αναμνήσεις δεν μπορούν να σε βλάψουν, εκτός αν τις μοιραστείς…»

Τρία πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για το βιβλίο αυτό:

1. Καθηλωτικό

2. Παίζει με το μυαλό σου

3. Εκτοξεύει την αγωνία και την αδρεναλίνη στα ύψη

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι η Άμπερ, η οποία βρίσκεται σε κώμα. Το παράξενο όμως της υπόθεσης είναι πως μπορεί να ακούει τα πάντα, νιώθει, μυρίζει. Το σώμα της μπορεί να παραμένει ασάλευτο και τα μάτια της να μην ανοίγουν, αλλά το μυαλό της δουλεύει με τρελές ταχύτητες.

Πώς βρέθηκε σε αυτή τη θέση;

Ποιος ευθύνεται;

Ήταν ατύχημα; Ή μήπως κάποιος την ήθελε νεκρή; Και γιατί;

Τα απανωτά ερωτήματα βομβαρδίζουν το μυαλό της. Πρέπει οπωσδήποτε να θυμηθεί. Πρέπει να ξυπνήσει… Πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιό της, συζητήσεις γίνονται γύρω της που την αφορούν και εκείνη αγωνίζεται να γραπώσει κάθε λέξη, κάθε πληροφορία για να συνθέσει την εικόνα. Προς το παρόν, όλα είναι σκόρπια κομμάτια ενός πάζλ.

Όλες οι ενδείξεις και τα στοιχεία που δίνονται στον αναγνώστη καταδεικνύουν τον ένοχο, λανθασμένα βέβαια, αφού αυτός είναι και ο σκοπός της Feeney. Να μας στρέψει προς την κατεύθυνση που εκείνη θέλει, αποκρύπτοντας για την ώρα την αλήθεια. Αλήθεια και ψέμα έχουν στήσει έναν τρελό χορό. Πού αρχίζει το ένα και πού τελειώνει το άλλο;

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, μου θύμισε τόσο έντονα το «Σε Κώμα» της Joy Fielding, που απογοητεύτηκα. Όχι πως και εκείνο το βιβλίο δεν ήταν καλό, αλλά πρωτοτυπία μηδέν. Πόσο λάθος έκανα τελικά. Καμία σχέση πέραν της αρχής. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με ευφυέστατη πλοκή, συνεχείς ανατροπές και με ένα φινάλε άκρως συναρπαστικό και ομολογουμένως μη αναμενόμενο.

Και να θυμάστε: Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κανείς δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται, γιατί η Άμπερ Μερικές φορές λέει ψέματα!!!

Τρία πράγματα θα σου πω για αυτό το βιβλίο:1. Ασφυκτικό2. Αγωνιώδες3. ΑνατρεπτικόΤι; Θέλεις κι άλλα; Καλά αν και νομίζω ότι οι τρεις παραπάνω λέξεις φτάνουν και περισσεύουν…«Ανέκαθεν με γοήτευε η ελεύθερη πτώση μεταξύ ύπνου και ξύπνου. Αυτά τα πολύτιμα λιγοστά δευτερόλεπτα ημυσυνειδητής κατάστασης πριν ανοίξεις τα μάτια σου, όταν πιάνεις τον εαυτό σου να πιστεύει ότι τα όνειρα σου μπορεί να είναι η πραγματικότητα σου. Μια στιγμή έντονης απόλαυσης ή πόνου, προτού πάρουν μπρος οι αισθήσεις σου και σε πληροφορήσουν ποιος, που και τι είσαι. Προς στιγμής, μονάχα για ένα δευτερόλεπτο ακόμα, απολαμβάνω την πλάνη της αυτοπαρηγοριάς μου που επιτρέπει να φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να είμαι οποιαδήποτε, να βρίσκομαι οπουδήποτε, να είμαι κάποια που την αγαπούν.»Η Άμπερ Ρένολντς βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο μετά από ένα τροχαίο ατύχημα τη νύχτα των Χριστουγέννων. Ο άντρας της ο Πολ δεν την αγαπάει πια και σου εκμυστηρεύεται ότι μερικές φορές λέει ψέματα.Και πραγματικά διαβάζοντας το βιβλίο της Alice Feeney παλεύεις να ανακαλύψεις τι είναι ψέμα και τι αλήθεια. Κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία σελίδα, μέχρι την τελευταία πρόταση, μέχρι την τελευταία λέξη.Το μεγαλύτερο ταλέντο του χαρακτήρα που έχει πλάσει η συγγραφέας, της Άμπερ δηλαδή, είναι ότι καταφέρνει να ταιριάζει με τους γύρω της. Καταφέρνει να υποδύεται τους ρόλους της με αφάνταστη ευκολία καθώς τη μια στιγμή μεταμορφώνεται σε σύζυγο, φίλη αλλά και εργαζόμενη μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Φοράει το προσωπείο που αρμόζει σε κάθε περίσταση και δίνει εξαίσια την παράσταση της κρύβοντας τον πραγματικό της εαυτό από όλους.«Το μυαλό είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο· μπορεί να πλάσει κόσμους ολόκληρους. Και σίγουρα μπορεί και με το παραπάνω να σου παίξει μερικά παιχνίδια για να βοηθήσει στην αυτοσυντήρηση.»Η Άμπερ παλεύει να φέρει στη μνήμη της τι ήταν αυτό που την ανάγκασε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή ασάλευτη σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι με διάφορους ανθρώπους να γυρνάνε γύρω της. Η ίδια δεν είναι σε θέση ώστε να μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της και τους δικούς της ανθρώπους αλλά μπορεί να ακούει τα πάντα. Και η γραφή της Feeney κάνει την περιγραφή των γεγονότων εξαιρετικά ασφυκτική καθώς έχει ένα χάρισμα να σου περνάει τα συναισθήματα των ηρώων της.Μέσα από τη φωνή της Άμπερ παρακολουθείς τα τεκταινόμενα της ζωής της καθώς η συγγραφέας σε γυρνάει στο παρελθόν της, μερικές μέρες πριν το ατύχημα αλλά και στην παιδική της ηλικία, και σελίδα τη σελίδα αναζητείς τα κομμάτια του παζλ που ταιριάζουν ώστε να ολοκληρώσεις την ιστορία και να απαντήσεις στα ερωτηματικά που σε βασανίζουν. Μήπως όμως ούτε αυτό είναι αρκετό;«Ο κόσμος πιστεύει ότι το καλό και το κακό είναι αντίθετα, αλλά κάνει λάθος· το ένα είναι απλώς η κατοπτρική εικόνα του άλλου σε σπασμένο γυαλί.»Η Alice Feeney δημιούργησε ένα ψυχολογικό θρίλερ που παίζει με το μυαλό σου με τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη και φτάνεις κυριολεκτικά ασθμαίνοντας στην τελευταία σελίδα ρουφώντας την κάθε λέξη και φράση του βιβλίου σε έναν αγωνιώδη αγώνα δρόμου γεμάτο ένταση και με την αδρεναλίνη σου στα ύψη. Τα πάντα μοιάζουν να αιωρούνται έτοιμα να καταρρεύσουν. Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι έχεις όλες τις απαντήσεις η συγγραφέας κάνει στροφή επιτόπου φρενάροντας σε τόσο απότομα που σκας με τα μούτρα στην άσφαλτο. Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και τίποτα δεν φαίνεται όπως είναι.Το ατού του βιβλίου είναι ότι τα κεφάλαια είναι μικρά και εναλλάσσονται γρήγορα από εποχή σε εποχή, η πλοκή είναι πολύ καλά δομημένη και η γραφή ρέει αβίαστα. Το «Μερικές φορές λέω ψέματα» είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που αποτελούνται από ατελείωτα ερωτηματικά και καταστάσεις που φέρνουν τον αναγνώστη στα όρια της παραφροσύνης. Είναι από εκείνες τις ιστορίες που σηκώνεις το κεφάλι σου από το κείμενο που διαβάζεις και λες με γουρλωμένα μάτια «Μα καλά τι έγινε εδώ τώρα;» δίνοντας μάχη με το μυαλό σου προκειμένου να βγάλεις άκρη. Και προσωπικά αυτό είναι που με κέρδισε στο βιβλίο γιατί, όπως είχα αναφέρει και κάπου αλλού, είναι εξαιρετική μαεστρία ενός συγγραφέα το να μπορέσει να παίξει με το μυαλό των αναγνωστών του. Και η Alice Feeney μας αποκαλύπτεται ως αυθεντία σε αυτό το είδος από το πρώτο κιόλας της βιβλίο κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε για το τι θα ακολουθήσει.

Υπάρχουν αναγνώστες που δεν διάβασαν το βιβλίο της Alice Feeney, Μερικές Φορές Λέω Ψέματα;Ελάχιστοι πιστεύω. Γι΄ αυτούς τους ελάχιστους σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια για το βιβλίο. Το φοβερό και ανήκουστο για έναν αναγνώστη ψυχολογικών θρίλερ, είναι πως το διάβασα δύο φορές! Να ξέρεις τις απαντήσεις, να ξέρεις την τροπή της ιστορίας, να ξέρεις τι κρύβεται πίσω από τις ανατροπές κι όμως… να το διαβάζεις.Θα μου πείτε τι περίμενα να βρω με τη δεύτερη ανάγνωση; Την ατμόσφαιρα, τη γεμάτη ένταση, την έζησα.Τις λεπτομέρειες, αυτές που κάνουν τη διαφορά, το κάθε τι που προσπέρασα πνιγμένη στις εναλλαγές και στις ανατροπές, έψαξα να βρω. Στάθηκα αυτή τη φορά στον εσωτερικό μονόλογο της Άμπερ τις ώρες που ήταν σε κώμα. Και αποζημιώθηκα.Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, κλεισμένη μέσα σε έναν άλλο κόσμο, έχοντας δραπετεύσει από τον χρόνο, προσπαθεί να ανασυνθέσει τη ζωή της, να δέσει μικρές λεπτομέρειες που έρχονται στο νου και να ξεχωρίσει καταστάσεις που την οδήγησαν εκεί.‘’ έχει μια δικιά του μυρωδιά ο χρόνος. Σαν ένα γνώριμο δωμάτιο. Όταν δεν είναι πια δικός σου, τον λαχταράς, τον θέλεις απεγνωσμένα, διψάς γι΄αυτόν και συνειδητοποιείς ότι θα έκανες οτιδήποτε για να τον αποκτήσεις και πάλι. Μέχρι να ξαναγίνει δικός σου, κλέβεις ξένα δευτερόλεπτα και αρπάζεις λάθος χρησιμοποιημένα λεπτά, κολλώντας τα όλα μαζί για να φτιάξεις μια εύθραυστη αλυσίδα δανεικού χρόνου, ελπίζοντας ότι θα τεντωθεί και θα μακρύνει κι άλλο, αρκετά για να φτάσει ως την επόμενη σελίδα. Αν υπάρχει επόμενη σελίδα . ''‘’Συλλογίζομαι πολύ τον χρόνο από τότε που τον έχασα. Οι ώρες εδώ είναι κολλημένες μεταξύ τους και είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις. Οι άνθρωποι μιλούν για τον χρόνο που κυλάει, μα εδώ σ΄αυτό το δωμάτιο, ο χρόνος δεν κυλάει καθόλου. Σέρνεται και χρονοτριβεί και πασαλείβει τα τοιχώματα του μυαλού σου με αναμνήσεις που έχουν πιάσει βρομιά κι έτσι δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει μπροστά σου ή πίσω σου. Κατατρώει όσους ξεβράζονται στις όχθες του κι εγώ τώρα πρέπει να κολυμπήσω και να απομακρυνθώ, πρέπει να προλάβω τον εαυτό μου, που τον παρασέρνει το ρεύμα ΄΄‘’Ακούω τη δυνατή βροχή, σαν αδυσώπητη στρατιά από μικροσκοπικά νυχάκια που χτυπούν στο παράθυρο προσπαθώντας να με ξυπνήσουν απ΄αυτόν τον αβυσσαλέο ύπνο. Βλέπω νοερά την κάθε θυμωμένη σταγόνα βροχής που δεν καταφέρνει να λύσει τα μάγια να μετατρέπεται σε δάκρυ και να κυλάει απαρηγόρητη στο τζάμι. Φαντάζομαι ότι σηκώνομαι, πηγαίνω στο παράθυρο και απλώνω το χέρι μου έξω για να νιώσω τη βροχή πάνω στο δέρμα μου ατενίζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Λαχταρώ να το κάνω κι αναρωτιέμαι αν θα ξαναδώ ποτέ τα αστέρια. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα κι αστέρια, μα όλοι καταλήγουμε να γίνουμε χώμα στο τέλος. Καλύτερα να λάμπουμε όσο έχουμε τη δυνατότητα. ‘’Η Άμπερ – η πρωταγωνίστρια – είναι η πιο αναξιόπιστη ηρωίδα που έχω βρει σε βιβλίο. Είναι μια ηρωίδα κτισμένη από τη συγγραφέα έτσι ώστε, δεν ξέρεις μέχρι το τέλος αν τη συμπάθησες ή όχι. Αν τη δέχτηκες ή την απέρριψες. Αν τη δικαιολόγησες ή την έστησες στο τέλος στη γωνία.Φυσικά είναι έντιμη απέναντί σου. Ο τίτλος τα λέει όλα. Μερικές φορές λέω ψέματα.Σε προειδοποιεί. Κι αυτό ακριβώς αυτό είναι το κλου του βιβλίου. Δεν ξέρεις πότε λέει ψέματα.‘’Πριν μπω στο γραφείο φορώ ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και θυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ταλέντο μου. Να αλλάζω έτσι ώστε να ταιριάζω με τους γύρω μου. Μπορώ να γίνομαι η Άμπερ η φίλη, ή η Άμπερ η σύζυγος, αλλά αυτή τη στιγμή είναι η ώρα να γίνω η Άμπερ από το πρωινό με καφέ. Μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους που μου έχει δώσει η ζωή και ξέρω καλά όλα τα λόγια μου. Κάνω πρόβες εδώ και πολύ καιρό. ‘’Η Άμπερ φτιάχνει πολλές εικόνες της. Διαφορετικές μεταξύ τους ανάλογα με το που βρίσκεται και ποιος είναι ο ρόλος της κάθε φορά. Προσπαθεί να είναι αρεστή και εναρμονισμένη με τους άλλους γύρω της. Τόσο που μπερδεύει κι εμάς αλλά κυρίως τον εαυτό της. Που είναι το ψέμα και που σταματά για να γίνει αλήθεια ; Ποια είναι τελικά η Άμπερ ;Η συγγραφέας πλέκει μια καλοδουλεμένη ιστορία, έξυπνα δομημένη, με πολλές ανατροπές που αποπροσανατολίζουν συνεχώς τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Οι αλήθειες είναι κρυμμένες κάτω από ψέματα και όταν πας να τις ανακαλύψεις, ένα νέο στοιχείο εμφανίζεται από το πουθενά και πάλι βρίσκεσαι στο σημείο που ξεκίνησες. Αυτό το πίσω εμπρός, είναι που σε εξιτάρει και σε κάνει πραγματικά να μην το αφήνεις από τα χέρια σου. Χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια, χωρισμένο σε τρεις χρονικές περιόδους , το τώρα – το πριν λίγες ημέρες και το τότε (της παιδικής ζωής της ηρωίδας ) με τη μορφή ημερολογίων, σε κρατά δέσμιό του.Τα δυνατά όπλα του βιβλίου είναι η δυνατή γραφή, το άψογα δομημένο κείμενο, η άμεση αφήγηση - σε πρώτο πρόσωπο - που ρέει γρήγορα και να δεν αναλώνεται σε περιττές φλυαρίες!Όσο για το τέλος που ίσως απογοήτευσε κάποιους, να θυμίσω πως το ταξίδι κάνει τη διαφορά και όχι το τέρμα.Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το Μερικές Φορές Λέω Ψέματα με μία φράση, θα έλεγα πως είναι η επιτομή των ανατροπών. Αν με μία λέξη, θα έλεγα, εθιστικό. Και αν μου ζητούσαν ένα μόνο επιφώνημα θα διάλεγα το ξενόγλωσσο : wow!Θετικά σημεία :1. Πάρα πολλές ανατροπές2. Άψογα δομημένο κείμενο3. Πολύ καλή γραφή

Καθηλωτικό κι ανατρεπτικό ψυχολογικό θρίλερ με καταιγιστική πλοκή που δεν σ' αφήνει να πάρεις ανάσα. Μην το πάρετε μαζί σας στη δουλειά γιατί θα την παρατήσετε προκειμένου να φτάσετε στο τέλος του βιβλίου. Μόνο που οι δύο τελευταίες φράσεις του βιβλίου μου άφησαν μία "πικρή" γεύση, γιατί ενώ έχουν λυθεί όλα τα μυστήρια με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, η συγγραφέας αφήνει υποννοούμενα ότι θα υπάρξει και δεύτερο βιβλίο συνέχεια του πρώτου. Έτσι χάνεται λίγο η μαγεία της λύσης του μυστηρίου στην οποία έχουμε οδηγηθεί.

Μια ασύλληπτη ιστορία, ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, με μια ανατροπή που μου έκοψε την ανάσα. Η Άμπερ Ρέινολντς είναι σε κώμα αλλά ακούει τα πάντα γύρω της. Έτσι, προσπαθεί βάσει όσων ακούει να ανασυνθέσει τι συνέβη πριν το ατύχημά της. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε τρεις χρονικές περιόδους: μία εβδομάδα πριν το ατύχημα, μία εβδομάδα μετά απ’ αυτό και η περίοδος 1991-1993 μέσα από το ημερολόγιο ενός κοριτσιού. Σελίδα τη σελίδα, κεφάλαιο το κεφάλαιο ξεδιπλώνεται ένα μυστήριο που με παρέσυρε από την αρχή ως το τέλος. Και δεν είναι μόνο το σασπένς από την αστυνομική πλευρά αλλά και οι σημαντικές κοινωνιολογικές παρατηρήσεις της συγγραφέως, η οποία καταγράφει το χρονικό μιας διαλυμένης οικογένειας.

Η Άμπερ Ρένολντς εργάζεται στο Λονδίνο, στην εκπομπή «Πρωινό με καφέ», της οποίας η κεντρική παρουσιάστρια είναι μια αδυσώπητη, κακιασμένη, ψυχρή, μισάνθρωπη σκύλα. Ταυτόχρονα είναι παντρεμένη με τον Πολ, με τον οποίο η επικοινωνία και το ενδιαφέρον έχουν πάψει προ πολλού να υφίστανται, μετά τις επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες προσπάθειες για τεκνοποίηση. Η αδελφή της Άμπερ, Κλερ, είναι ευτυχισμένη με τον σύζυγο και τα δίδυμα παιδιά της. Επομένως, τι μπορεί να συνέβη τη μοραία νύχτα του τροχαίου ατυχήματος; Ποιος το προκάλεσε και γιατί; Γιατί ο Πολ θεωρείται ύποπτος; Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας από το παρελθόν της Άμπερ, που φαίνεται πως δεν ξέχασε τι του έκανε στο παρελθόν; Είναι κάποιος από αυτούς ένοχος; Τι ρόλο παίζουν τα ψέματα στη ζωή της και πώς την έφεραν ως εδώ; Θα συνέλθει από το κώμα πριν κινδυνέψει ξανά η ζωή της;

Την περίοδο 1991-1993, μέσα από το ημερολόγιο ενός κοριτσιού, διαδραματίζεται η ιστορία ενός μικρού παιδιού, που οι γονείς της τσακώνονται καθημερινά και της κάνουν τη ζωή ανυπόφορη. Πρότυπό της η Τέιλορ, ένα πανέμορφο, καθαρό, φροντισμένο κοριτσάκι, με γονείς-υποδείγματα και αγάπη για τα μαθήματά της. Αυτή η σπουδή της δυστυχώς προκαλεί τον φθόνο κάποιων συμμαθητριών κι έτσι τα δύο παιδιά δένονται περισσότερο, μιας και η αφηγήτρια δε διστάζει να της συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο. Αυτή η φιλία αρχίζει να στεριώνει σταδιακά αλλά μέσα από τα γραπτά του ημερολογίου κάποια κομμάτια δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους. Καθόλου όμως! Μόνο όταν...

Η συγγραφέας φαίνεται να μελέτησε εξονυχιστικά περιπτώσεις οικογενειών σαν της φίλης της Τέιλορ, γιατί οι καβγάδες, ο βαθμός μίσους της προς τους γονείς της, η στάση ζωής της, δόθηκαν ανάγλυφα, έντονα και τόσο παραστατικά! Ένιωσα ακριβώς σα να ζούσα τους συνηθισμένους καβγάδες ενός δεκάχρονου παιδιού με δυο ανθρώπους που τη μεγάλωσαν, την αγκάλιασαν και την αγάπησαν, η συμπεριφορά της όμως τους απωθεί κι αντί να προσπαθήσουν και να επιμείνουν, κατέφυγαν ο καθένας στον δικό του χώρο, ειδικά από τη στιγμή που τα πράγματα χειροτέρεψαν, γιατί...

Προτάσεις όπως οι ακόλουθες με έκαναν να σταματήσω την ανάγνωση και να αναλογιστώ ως εικόνα και ως συναίσθημα αυτά τα σκληρά και αληθινά λόγια και πόσο διαχρονικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και της καθημερινότητάς τους είναι: «Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται ευτυχισμένοι αν τους κρίνεις μόνο εξωτερικά και μόνο αν τους αφουγκραστείς και δεν αρκεστείς στην όψη τους καταλαβαίνεις πόσο συντετριμμένοι είναι μέσα τους» (σελ. 353). Επιπλέον, κάπου προς τις τελεταίες σελίδες υπάρχει κάτι απλοϊκά λιτό και ταυτόχρονα διαχρονικά έγκυρο: «Ο κόσμος πιστεύει ότι το καλό και το κακό είναι αντίθετα, αλλά κάνει λάθος, το ένα είναι απλώς η κατοπτρική εικόνα του άλλου σε σπασμένο γυαλί» (σελ. 377). Τέλος, στη σελ. 329 η συγγραφέας παρατηρεί για τα Χριστούγεννα: «Όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους με συγγενείς που δεν είναι υποχρεωμένοι να βλέπουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μπουκώνονται με γαλοπούλα, χαζεύουν βλακείες στην τηλεόραση και ξετυλίγουν δώρα που ούτε θέλουν ούτε χρειάζονται. Πίνουν πολύ. Μιλούν πολύ. Και σκέφτονται ελάχιστα».

Το «Μερικές φορές λέω ψέματα» είναι ένα εξαιρετικό ντεμπούτο και ένα αρμονικό αμάλγαμα αστυνομικού θρίλερ και κοινωνικού μυθιστορήματος. Η διεισδυτική ματιά της συγγραφέως και η πανέξυπνη πλοκή της ιστορίας συνταιριάζονται αρμονικά σε ένα κείμενο που ρέει αβίαστα, είναι γεμάτο ανατροπές και δείχνει ξεκάθαρα πόσο λεπτές είναι οι γραμμές ανάμεσα στη θέση του θύτη και του θύματος. Πρόκειται για ένα βαθμηδωτό κείμενο που αρχίζει να γκρεμίζεται από επίπεδο σε επίπεδο κι όσο ανεβαίνει ο αναγνώστης, τόσο πιο κάτω πέφτει η μάσκα των χαρακτήρων, γιατί κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται ή διατείνεται πως είναι. Το γεγονός ότι ετοιμάζεται και συνέχεια με ιντριγκάρει αφάνταστα, γιατί το παρόν βιβλίο είναι αξεπέραστο, επομένως η συγγραφέας πρέπει να παλέψει με τον ίδιο της τον εαυτό για να τον ξεπεράσει στην επόμενη προσπάθεια. Για να δούμε!