Ο Ζέριν είναι ένας μοναχικός εργένης και περνάει ήσυχα και μονότονα τις μέρες του σε μια παραθαλάσσια πόλη. Έχοντας μια ανεξήγητη έλξη για τη Ρουμανία, η χαρά του είναι μεγάλη όταν στην πόλη αυτή έρχεται μια οικογένεια Ρουμάνων μεταναστών. Σταδιακά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, θα μπει στο σπίτι τους και τότε τίποτε δε θα είναι το ίδιο για όλους τους.

Το μυθιστόρημα είναι ρεαλιστικό και παραστατικό. Έχει κινηματογραφική θα έλεγα γραφή, καταγράφει τρισδιάστατα και λεπτομερώς την καθημερινότητα μιας οικογένειας Ρουμάνων ενώ οι διάλογοι είναι απόλυτα φυσικοί και περιορισμένοι στον απολύτως απαραίτητο βαθμό. Η ιστορία κορυφώνεται σταδιακά: από τη νωχελική ζωή μιας ρουτίνας περνάμε στην περιέργεια για τη νέα οικογένεια κι από κει στο πώς θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ο Ζέριν, από την αγωνία για το τι πραγματικά σκέφτεται ο Ζέριν για τους ανθρώπους αυτούς ως την οικονομική βοήθεια που δε διστάζει να δώσει κλπ.

Το κείμενο προσφέρει μια ολοζώντανη εξιστόρηση και ταυτόχρονα διεισδύει στα συναισθήματα και την ψυχολογία των χαρακτήρων, χωρίς να φλυαρεί ή να γίνεται κουραστικό. Ο Ζέριν, η Ιονέλα και ο Φλάβιου είναι τρεις άνθρωποι που έχουν τη δική τους ξεχωριστή νοοτροπία και οι ποικίλες απόψεις τους συνθέτουν ένα ενδιαφέρον μωσαϊκό. Το ερώτημα «γιατί ο Ζέριν ελκύεται από τη Ρουμανία» δεν απαντάται, όπως επίσης και το κίνητρο των πράξεων στις οποίες καταφεύγει ή προτείνει, κάνοντας τους Ρουμάνους κοινωνούς των σχεδίων του, δε με ενόχλησε όμως γιατί η γραφή είναι στακάτη. Τα βήματα που επιλέγει ο συγγραφέας είναι προσεκτικά σχεδιασμένα και αποδίδουν καρπούς ενώ η επιφυλακτικότητα των Ρουμάνων καταρρέει από μέρα σε μέρα. Ακόμη και η ανατροπή που επέρχεται ως απότοκο των αλλαγών στις ζωές τους είναι καλοδεχούμενη και απαραίτητο συμπλήρωμα μιας ιστορίας που ο αναγνώστης δεν ξέρει πού θα τον οδηγήσει και κυρίως γιατί γίνονται όλα αυτά που διαδραματίζονται στις σελίδες του μυθιστορήματος. Μοναξιά και απελπισία που τις διαδέχονται η χαρά και η ανυπομονησία, ο αυθορμητισμός και το αβάσταχτο κενό όταν ο Ζέριν ζει μακριά από την οικογένεια.

Για μένα όμως το βιβλίο τελειώνει περίπου στη σελίδα 190, μιας και η κατακλείδα του μυθιστορήματος είναι ακριβώς ό,τι λέει και ο τίτλος του! Πρόκειται για ένα εύρημα που δεν μπόρεσα να δεχτώ, έφτασα μάλιστα στο σημείο να αρνηθώ να γράψω κριτική! Αν το δούμε εντελώς ψυχρά και αποστασιοποιημένα, πρόκειται για ένα ρηξικέλευθο φινάλε και για μια απρόβλεπτη εξέλιξη, η πράξη όμως αυτή καθαυτή είναι ευρέως μη αποδεκτή, πόσο μάλλον όταν δεν έχει καμία συνέπεια και δεν προκαλεί κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά των χαρακτήρων. Δε θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο, γιατί ακόμη με ανατριχιάζει η γλαφυρή περιγραφή και της αντίληψης και της πράξης!

Το νέο μυθιστόρημα του κυρίου Δημήτρη Σωτάκη είναι αρκετά καλογραμμένο, έχει ρυθμό και ζωή, είναι ρεαλιστικό και καταγράφει τις πραγματικές δυσκολίες της ενσωμάτωσης μιας ξένης οικογένειας σε έναν τόπο, το τέλος όμως με έφερε αντιμέτωπο με τις προσωπικές μου πεποιθήσεις και ανοχές, οπότε δεν το τελείωσα με την ίδια αγάπη που είχα όταν το ξεκίνησα ούτε κατάφερα να αγκαλιάσω με θέρμη τα υπαρξιακά αδιέξοδα του Ζέριν εξαιτίας των οποίων ξεκίνησε αυτήν την περιπέτεια.

Δείτε επίσης και στο Chill and readΌποιος δεν έχει ξαναδιαβάσει βιβλίο του Σωτάκη, σίγουρα θα ξαφνιαστεί.Μετά από αυτή τη φράση, νομίζω μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για το βιβλίο.Ο Ζέριν, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας μοναχικός άνθρωπος. Ζει σε μια παραθαλάσσια πόλη, χωρίς να δουλεύει, έχοντας κάποια εισοδήματα να τον συντηρούν. Η καθημερηνότητά του είναι απλή χωρίς να τη διαταράσσει τίποτα ιδιαίτερο. Εκτός ίσως από την αγάπη του για τη Ρουμανία. Ναι, αυτό είναι κάπως περίεργο θα έλεγε κανείς μιας και δεν έχει καμιά σχέση με την χώρα αυτή, αλλά για κάποιο λόγο είναι μαγεμένος μαζί της, σε σημείο εμμονής. Γνωρίζει τα πάντα για τη χώρα, τους ανθρώπους της, τη γεωγραφία της. Μόνο που δεν την έχει επισκεφτεί ποτέ και δεν μιλάει τη γλώσσα.Όταν λοιπόν μαθαίνει πως μια οικογένεια Ρουμάνων έχει μετακομίσει στην πόλη, θα κάνει τα πάντα για να τους γνωρίσει και να τους γίνει οικείος και απαραίτητος. Ο κανιβαλισμός για τον οποίο μιλάει ο τίτλος, θα γίνει αλλά δεν είναι προσχεδιασμένος. Δεν είναι καν μια απόφαση την οποία πήρε ο Ζέριν πριν γνωρίσει την οικογένεια. Ήταν μάλλον η αναγκαστική κατάληξη αυτής της γνωριμίας.Ο συγγραφέας γράφει για την αναζήτηση της ευτυχίας. Για τις επιθυμίες μας για αυτά που δεν μπορέσαμε ποτέ να ζήσουμε, για αυτά που θα θέλαμε να έχουμε εμείς οι ίδιοι ή οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, αλλά και για το μέχρι που θα μπορούσαμε να φτάσουμε για να τα καταφέρουμε όλα αυτά.Αρκετά από τα στοιχεία της ιστορίας είναι αληθοφανή και θα μπορούσε ίσως ο αναγνώστης να ταυτιστεί με κάποια από αυτά. Ίσως με τα περισσότερα. Εκτός ίσως από τον κανιβαλισμό. Πολλά “ίσως” σε μια πρόταση θα πει κανείς διαβάζοντας αυτή την παράγραφο. Θέλουν όμως να τονίσουν το σουρεαλισμό που περικλείει όλο το βιβλίο και την ελάχιστη απόσταση που κρατάει από το ρεαλισμό.Αυτό που θέλει να πει ο Σωτάκης είναι ότι πολλοί θα έκαναν τα πάντα για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Για να βρουν την αγάπη, τον απόλυτο έρωτα και να τον κρατήσουν για πάντα δικό τους. Κάποιοι μπορεί να θυσιάζονταν οι ίδιοι για να έχουν αυτοί που αγαπούν μια καλύτερη ζωή, σιγουριά, ευημερία, ασφάλεια, αγάπη και θαλπωρή, ακόμα κι αν δεν ήταν οι ίδιοι αυτοί που θα τους τα πρόσφεραν.Όσο μακάβριο, περίεργο ή αρρωστημένο κι αν φαντάζει σε κάποιον το βιβλίο κρίνοντας από τον τίτλο του, ο αναγνώστης θα ξαφνιαστεί ευχάριστα καθώς διαβάζοντας, θα δει ότι δεν πρόκειται για μια περίπτωση Hannibal Lecter, ενός δηλαδή απίστευτα έξυπνου αλλά αρρωστημένου μυαλού. Η αλήθεια απέχει παρασάγγας.Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με μια μικρή εμμονή για μια χώρα που δεν έχει γνωρίσει από κοντά. Ας μη βιαστεί να σκεφτεί ο αναγνώστης ότι ήρωας είναι λιγάκι πειραγμένος ή ότι του λείπει καμιά βίδα. Καλύτερα να σκεφτεί εαυτόν πρώτα. Μήπως όλοι μας δεν έχουμε μια μικρή ή και μεγάλη εμμονή; Αυτή την εμμονή τραβάει ο συγγραφέας για να τονίσει όλα αυτά τα σημεία που θέλει να τονίσει, τα μηνύματα που θέλει να περάσει με έναν τρόπο που θυμίζει Κάφκα ή Καμύ.