Μπορεί ο Στέλιος, ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, να μη γνώριζε ότι ο Έρασμος είχε κάποτε αναρωτηθεί "τι αξίζει ο άνθρωπος αν ο Θεός ενεργεί επ\' αυτού, όπως ο αγγειοπλάστης στον άργιλο;" αλλά ένα είναι βέβαιο. Ότι και ο ίδιος δεν ήταν με κανένα τρόπο διατεθειμένος να αφήσει τη ψυχή του σαν εύπλαστο ζυμάρι στα αυθαίρετα χέρια οποιουδήποτε δασκάλου. Είχε το διάβολο μέσα του και ήταν αποφασισμένος να χειριστεί τον εαυτό του σαν δική του αποκλειστικά υπόθεση, κρίνοντας πρόσωπο με πρόσωπο αν θα πάρει τη ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Σε μια αιφνίδια στροφή της τύχης, ο Στέλιος βρέθηκε από το μικρό του πελαγονήσι, όπου μεγάλωνε σαν αγριοκάτσικο, στο οικοτροφείο ξακουστού σχολείου της πρωτεύουσας, όπου όλα του φάνηκαν σαν να έβγαιναν μέσα από την ομίχλη ενός φανταστικού κόσμου. Η νέα πραγματικότητα όρμησε αμέσως να τον κατακτήσει, αλλά ο ήρωάς μας ήξερε πώς να της αντισταθεί χωρίς να την κάνει εχθρό του. Έτσι, ζώντας ανάμεσα στις δύο του πλέον "πατρίδες", το νησί στις διακοπές και το οικοτροφείο τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, ο Στέλιος διαμορφώνει με μαεστρία τη δική του ζωή και στο τέλος, ήρωας των αποκλειστικά δικών του αποφάσεων, ανατρέπει την πορεία που για όλους φαινόταν ότι θα ήταν αναπότρεπτη. Θα τελειώσει το σχολείο αρνούμενος να μείνει ζυμάρι στα χέρια του συστήματος και θα ξεκινήσει την επόμενη φάση της ζωής του έχοντας τη χαρούμενη αίσθηση ότι αποφάσισε εντελώς μόνος και ελεύθερος για το επόμενο βήμα.

Στο μεταξύ, στα δέκα χρόνια της ζωής του στη Μεγάλη Σχολή θα έχει ζήσει, ακόμη και με τραυματικό τρόπο, τις αγωνίες των προβλημάτων της κοινωνίας που τον περιβάλλει σαν διπλός αναγκαστικός μανδύας, τον μισό στη μικροκοινωνία του νησιού του και τον άλλο μισό στο παρδαλό παρόν της Πρωτεύουσας. Στο τέλος, ο Στέλιος θα αναδειχτεί αναμφισβήτητα νικητής ενός αγώνα αδυσώπητης σύγκρουσης της συμβατικότητας, που τον ήθελε υπηρέτη της, με την ατομική ελευθερία του, που του πρόσταζε συνεχείς απελευθερωτικές εξεγέρσεις.