Για πάνω από μια χιλιετία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κυριάρχησε μεταξύ Ανατολής και ?ύσης και ηγήθηκε της μετάβασης στον σύγχρονο κόσμο. Ο Jonathan Harris, επιφανής ακαδημαϊκός που ειδικεύεται στο Βυζάντιο, διηγείται τη συναρπαστική ιστορία της αυτοκρατορίας εστιάζοντας σε ιδιαίτερες ιστορικές φιγούρες, σημαντικές δυναστείες και μοναδικές τοποθεσίες. Αξιο¬ποιεί πλήθος πηγών και καλύπτει την κοινωνική, πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική και καλλιτεχνική ζωή του Βυζαντίου.

Με μεγάλη παραστατικότητα, ο Harris αναδεικνύει έναν πολιτισμό πλούσιο σε αντιθέσεις, που συνδυάζει την Ορθοδοξία με τον παγανισμό και την κλασική ελληνική παιδεία με τη ρωμαϊκή ισχύ. Υπό διαρκείς επιθέσεις από πολυάριθμους εχθρούς, το Βυζάντιο επιβίωσε για αιώνες και μάλιστα άνθισε χάρη στην ασυνήθιστη εξωτερική πολιτική του και χάρη στην τέχνη και την αρχιτεκτονική του, που ενστάλαξε στον λαό του μια βαθιά αίσθηση ταυτότητας.

Η χριστιανική κοινωνία και τα ήθη του Βυζαντίου διαμορφώθηκαν ως αντίδραση στην εντονότατη, συνεχή πίεση στα σύνορά του. Μπροστά σε μια τέτοια πρόκληση, δεν ήταν αρκετή μόνο η στρατιωτική ικανότητα. Έπρεπε να αναπτυχθεί ένας τελείως νέος τρόπος σκέψης για την εξουδετέρωση της απειλής, είτε με την εγκατάσταση και αφομοίωση των ξένων λαών είτε με τη δωροδοκία και τις συγκαλυμμένες ενέργειες είτε -και αυτό είναι το πιο ασυνήθιστο από όλα- με την απόκτηση τέτοιας αίγλης, που θα προκαλούσε δέος στους εχθρούς και θα τους ενέτασσε στους κόλπους της αυτοκρατορίας ως φίλους και συμμάχους. Αυτές οι πλευρές του βυζαντινού πολιτισμού δεν έχουν εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε. [...] Στην πραγματικότητα, το Βυζάντιο εξελισσόταν διαρκώς και προσαρμοζόταν στις ατελείω¬τες απειλές που αντιμετώπιζε. [...] Το ζήτημα δεν είναι γιατί εξαφανίστηκε, αλλά γιατί επέζησε, και μάλιστα σε ορισμένες περιόδους άκμασε και αναπτύχθηκε παρά τα τεράστια εμπόδια.

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)