Η Μαίρη Τσίλη οταν γράφει ενα βιβλίο βάζει σε κάθε γραμμή την ψυχή της.Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο που κάθε γυναίκα θα βρει ένα κρυμμένο ή ένα φανερό της ζωής της.Θα βρει τους φόβους, τους πόθους, τον έρωτα που έζησε αλλά και όσα δεν τόλμησε να ζήσει φοβούμενη ότι ο περίγυρος θα την κατηγορήσει. Θα ζήλεψε την Υακινθη που τόλμησε να ζήσει, να διεκδικήσει τα θέλω της, να πειραματιστεί με τον έρωτα ,να ρουφήξει την ηδονή!Άλλωστε το κορμί μας και η ζωή μας μας ανήκει και το κάνουμε ότι θέλουμε, αρκεί να μην γινόμαστε πόρνες στην ψυχή!

Όταν γράφονται τα βιβλία της Μαίρης Τσίλη, δε γράφονται για να γράφονται. Γράφονται γιατί δεν γίνεται να μη γραφτούν.

Λένε πως στον έρωτα όπως και στον πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα. Κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο. Παγίδες, προδοσίες, ενέδρες, κάθε είδους όπλο φονικό. Έτσι γιατί πρέπει ένας μόνο να νικήσει, να επιβιώσει, να κατακτήσει.

Η Μαίρη σε κάθε βιβλίο της τολμά να αφουγκράζεται ψυχές και απωθημένα. Αψηφά τις ουτοπικές προσφορές και διαθέσεις και σκληραγωγείται στα πιο σκληρά συναισθήματα. Στα σπάργανα του έρωτα χωρίς μάσκες και φτιασιδώματα, στην αγάπη που δεν μασάει να φυλάγεται.

Είχα σιχαθεί τον έρωτα σαν συναίσθημα με τις τόσες πληγές κι αναποδιές που με είχε φορτώσει.

Επικροτεί τον έρωτα που δεν γνωρίζει ντροπές, που σέβεται ιδιαιτερότητες.

Κάποια στιγμή ίσως καταλάβεις πως ο έρωτας είναι ελευθερία και όχι εκούσια αιχμαλωσία και ότι ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα να τον ζήσει έτσι όπως θέλει.

Αντέχει να παλεύει και να βουτά πρώτα η ίδια στα άδυτα της ψυχής της, στοχεύοντας στην κατάκτηση της καρδιάς των συνοδοιπόρων της στο ταξίδι – γεμάτο εικόνες και συναισθήματα- αυτό κι όχι στην επιδερμική σάρκα τους.
Οι μπασταρδοι ερωτες, μοιρα πειραγμενη εχουν.
Με γρήγορες εναλλαγές, με συναισθηματικές διακυμάνσεις, με επιστροφές-καταστροφές, αλλά κυρίως με συνέπεια και σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του κάθε ατόμου που συνάντησε στον μοναχικό της δρόμο.Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η ειλικρίνεια και η αγάπη της για την αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι αυτή, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος.

Αγαπημένο μου πλάσμα δεν πρόλαβες, δεν πρόλαβα, δεν προλάβαμε. Όμως είσαι τώρα πια ψυχή μέσα στην ψυχή μου και από εκεί θα ξαναγεννηθείς και θα ζήσεις για πάντα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μου.

Οι “Ερωτευμένες Πόρνες” της Μαίρης Τσίλη αποζητούν την αγάπη και την ανάγκη για πνευματική κατάκτηση, χωρίς να θυσιάσουν τον αέναο πόθο για ελευθερία. Βασιζόμενη σε πραγματικές προσωπικές της εμπειρίες, επιμένει να βιώνει ιδιαίτερους κόσμους, όπου αγάπη σημαίνει δέχομαι τον άλλον όπως πραγματικά είναι, με τις όποιες ιδιαιτερότητές του , αγαπώντας την όποια του διαφορετικότητα… Όπου αγάπη σημαίνει αγαπώ την ψυχή του άλλου, μπορώ να αποδέχομαι, να παραβλέπω, να συγχωρώ. Ο έρωτας ανθίζει, απορρίπτοντας τον μανδύα των παρεξηγήσεων και των ενοχών.

Μόνικα

Κοίτα πως πέρασε έτσι ο καιρός. Έπιασε η άνοιξη κι εγώ ακόμα νιώθω στα ακροδάχτυλα μου απαλές νιφάδες από χιόνι. Βλέπεις είναι που η μνήμη της καρδιάς μου είναι ακόμα στο τότε. Τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά. Το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό είχαμε πάρει και οι δύο. Κατεβήκαμε από το βαγόνι. Εσύ μπροστά μου. Με τα μαύρα μακριά μαλλιά σου, με ένα κόκκινο φόρεμα και με ψηλοτάκουνες γόβες. Έτρεχες ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς την έξοδο. Δεν έβλεπα το πρόσωπο σου. Κι όμως έτρεξα ασυναίσθητα πίσω από εσένα. Σε πρόλαβα έτσι όπως έβγαινες στο πεζοδρόμιο. Σκόνταψες και εγώ σε αγκάλιασα για να μην πέσεις. Ένιωσα στο στήθος σου ένα αχ. .Άρχισε να χιονίζει. Άγγιξα τα χιονισμένα χείλη σου και άφησα την ζεστή μου ανάσα στον λαιμό σου. Χαμογέλασες και είπες χωρίς να με κοιτάξεις πως σου έχει λείψει η αγάπη. Σε αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά και σου είπα πως εγώ θα σε αγαπώ!Κι όμως. . Έφυγες. Τόσο αβάσταχτα απρόσμενα. Τις επόμενες νύχτες έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή μήπως και σε συναντήσω όπως τότε. Μέχρι που σταμάτησε να χιονίζει και σταμάτησε και η ελπίδα να ζει στην ψυχή μου. Έπαψα να παίρνω το μετρό. Έπαψε και ο χειμώνας. Κι όμως η αίσθηση της απουσίας σου με καίει ακόμα. Η καρδιά μου ώρες ώρες λιποτακτεί από την κάθε λογική μου και ψιθυρίζει κλαίγοντας το όνομα σου. Μόνικα. .

Τέσσερις καθημερινές διαφορετικές ψυχές που σφραγίζουν τις αυθεντικές αλήθειες τους. Τέσσερα σώματα μπλεγμένα σε μια εποχή κραυγαλέας ηθικής, όταν, αληθινά, σπαράζει για ουσιαστική αποδοχή και ανάγκη για έρωτα και ηδονή. Προβληματίζουν μα και μας μυούν στον κόσμο τους, κόσμο με πλάσματα διαφορετικά, ίσως όμως και ίδια με εμάς. Γυναίκες διπλανές μας, γυναίκες κάπου γύρω μας, μπορεί και μέσα στα σπίτια μας. Δύσκολο να τις αναγνωρίσετε γιατί ξέρουν να κρύβονται, αλλά η συγγραφέας μας τις αποκαλύπτει “γυμνές”. Είναι οι “Ερωτευμένες πόρνες”… Μη βιαστείτε να τις κατακρίνετε χωρίς να τις γνωρίσετε καν. “Πιάστε” τις και από την καλή και από την ανάποδη. Αλλά προσοχή! Λατρεύονται αβίαστα…
Απλα αγκαλιαζοντας το υπεροχο εγω μας, ισως καταφερουμε να γινουμε ανθρωποι ξανα.
Η γραφή της σκληρή μα κι ευαίσθητη, πάντα τολμηρή, περιεκτική και συναισθηματικά φορτισμένη. Η Μαίρη ξεχωρίζει από το εξώφυλλο κιόλας, πριν σε αγγίξει το περιεχόμενο, που σημαίνει πολλά από όσα φαίνονται και από όλα όσα δεν φαίνονται αλλά αξίζει να διαβαστούν. Μέσα από τις σελίδες της καπετάνισσας των λέξεων, πρώτα γνωρίζουμε την ίδια την Μαίρη. Κατόπιν γνωρίζουμε την Υακίνθη κι ακόμα λίγα πρόσωπα που κατάφεραν να στιγματίσουν τη ζωή της. Την Πέννυ που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την Υακίνθη, σαν δασκάλα, τη Σοφία που πέρασε σαν κομήτης από τη ζωή της, αν και έφυγε χωρίς να τη δικαιώσει και την ταραγμένη Μόνικα με τις ευαισθησίες της σ’ ένα συγκλονιστικό φινάλε. Η μόνη σταθερά της ηρωίδας ήταν ο Δημήτρης της ηρεμίας αλλά και του πάθους, το απάγκιο λιμανάκι αλλά κι η φουρτουνιασμένη θάλασσα… όλα όσα πρέπει να είναι ο πραγματικός έρωτας. Όλα και τίποτα… η σιγουριά αλλά και η αίσθηση της απώλειας.

Μόνο που αυτήν την φορά είχαν να ζήσουν πολλά μέσα στις ημέρες που θα ακολουθούσαν γιατί η μοίρα των ανθρώπων που έχουν αγαπηθεί βαθιά δεν τους αφήνει να αγνοήσουν τα σημάδια εκείνα που θα μπλέξουν τις ζωές τους στο για πάντα.

Οι "Ερωτευμένες Πόρνες" της Μαίρης Τσίλη είναι ένα ταξίδι ψυχών...που ψάχνουν την αγάπη, την αποδοχή...αλλά και πάλι ποθούν να εξακολουθούν να πετούν ελεύθερες! Με άγγιξε...με συγκίνησε...με ταξίδεψε...! Κυρίως μου έκανε βίωμα αυτό που ήδη από πάντα πιστεύω κι έχω ενστερνιστεί, ότι αγάπη σημαίνει δέχομαι τον άλλον όπως είναι με τις όποιες τυχόν ιδιαιτερότητες και την όποια διαφορετικότητα που έχει... αγάπη σημαίνει αγαπώ την ψυχή του άλλου, μπορώ να αποδέχομαι, να παραβλέπω, να συγχωρώ. Μαιρούλα, Πριγκηπέσσα μου, είναι ευλογία απ' το Θεό που υπάρχεις στη ζωή μου. Να είναι το βιβλίο σου καλοτάξιδο κι ευλογημένο!!!