Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Παντελής Ζούρας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και ζει. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Βυζαντινή μουσική στη σχολή «Ο Άγιος Ανδρέας» της ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης.

Αγάπησε ιδιαίτερα την παιδική λογοτεχνία και τον ελεύθερο χρόνο του γράφει βιβλία για παιδιά. Εργάζεται ως θεολόγος καθηγητής στο Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης. Η αγάπη του για την εκπαίδευση τον παρακίνησε να συμμετάσχει στη συγγραφή των βιβλίων των θρησκευτικών για τα παιδιά της Τρίτης και Τετάρτης δημοτικού, που διδάσκονταν στα σχολεία από το 2006 μέχρι το 2017.

Έχει τιμηθεί για τη συγγραφική του δράση μεταξύ άλλων από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων. Έχει συνεργαστεί ως εθελοντής και μέλος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNICEF με πολλούς φορείς σε θέματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης και προώθησης των δικαιωμάτων των παιδιών.

Διατηρεί με την Αγγελική Μαστρομιχαλάκη την ιστοσελίδα www.happywriters.org με θέματα φιλαναγνωσίας, οικογένειας και εκπαίδευσης. Είναι έγγαμος και πατέρας δυο παιδιών.

Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Εν πλω το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Δυο φορές το ‘21», ένα βιβλίο που έγραψε ο ίδιος με τη σύζυγό του Αγγελική Μαστρομιχαλάκη (εικονογράφηση: Σπύρος Ζαχαρόπουλος).

Εκπαιδευτικός, ερασιτέχνης ηθοποιός και σκηνοθέτης, συγγραφέας σχολικών βιβλίων θεολογίας και παιδικών λογοτεχνικών βιβλίων… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Αν αγαπάς αυτά που κάνεις, όσο πολλά κι αν είναι, βρίσκεις τον τρόπο όχι μόνο να συνυπάρξουν αρμονικά αλλά και να ωφεληθούν μεταξύ τους. Το θέατρο με έχει βοηθήσει πολύ ως εκπαιδευτικό αλλά και ως συγγραφέα, τόσο στη διδακτική πράξη όσο και στην αφήγηση. Από την άλλη τα παιδιά, με τα οποία συναναστρέφομαι γίνονται πηγή έμπνευσης και κίνητρο για τα βιβλία που γράφω. Όλα όμως αποκτούν αληθινό νόημα όταν αντιλαμβάνεσαι πως είναι χαρίσματα που σου έδωσε ο Θεός για να τα μοιράζεσαι και όχι για να τα κρατάς κρυμμένα.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Μεγάλωσα με τις ιστορίες της γιαγιάς μου και του παππού μου, πρόσφυγες από τη Μικρασία και οι δυο. Ιστορίες αληθινές και όχι παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος. Άνθρωποι που πίστευαν βαθιά στον Θεό και τον έβαζαν πάνω απ’ όλα. Αυτή την πίστη και τις μνήμες έχω πάντα πολύτιμο θησαυρό και φυλακτό στην καρδιά μου. Δεν είναι «φορτίο»! Είναι η αγάπη που ελευθερώνει. Από την άλλη, οι αναγνώσεις της παιδικής μου ηλικίας περιλάμβαναν όλα τα κλασικά ονόματα της εποχής, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, που φίλοι, γονείς και συγγενείς μου δώριζαν. Θεωρούταν πολύ σπουδαίο να δωρίζεις βιβλία τότε. Κι εγώ τα λάτρευα. Μεγαλώνοντας άρχισα να κάνω τις δικές μου επιλογές και να γνωρίζω πολλούς σύγχρονους συγγραφείς που με επηρέασαν αρκετά.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Καθετί που κάνω επιθυμώ να είναι αποτέλεσμα αγάπης και ελευθερίας! Κάθε βιβλίο που γράφω το έχω αγαπήσει πριν το γράψω. Και η αγάπη αυτή γίνεται λέξεις που σφιχταγκαλιάζονται με τις μνήμες, με τις ιστορίες των προγόνων μου, με τις αξίες τους, με την πίστη στον Θεό, με τον ηρωισμό, με την αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο. Όλα αυτά προσπαθώ να μεταδώσω και στους μικρούς αναγνώστες μου.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Η οικογένεια είναι αρχικά αυτή που δίνει τις βάσεις αλλά και την αίσθηση της ασφάλειας σε κάθε άνθρωπο. Είχα την τύχη και την ευτυχία να με αναθρέψουν δυο υπέροχοι γονείς που πάντα πίστευαν σε μένα και στις ικανότητές μου. Μου έδωσαν όλα τα εφόδια αλλά και τα κίνητρα για να γίνω αυτό που έγινα. Η πραγματική όμως άνθιση ήρθε από τη στιγμή που γνώρισα τη σύζυγό μου, επίσης συγγραφέα, Αγγελική Μαστρομιχαλάκη. Ήταν η Αναγέννησή μου. Έγινε η κινητήρια δύναμη σε κάθε δράση μου και το σπουδαιότερο, μου χάρισε δυο υπέροχα παιδιά, φοιτητές τώρα πια, που ανοίγουν τα φτερά τους για να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα. Καταλαβαίνετε πως όλα αυτά είναι ένα ανοιχτό βιβλίο που γράφεται κάθε μέρα της ζωής μου και είναι αδύνατο να με αφήσει ανεπηρέαστο. Μια ευτυχισμένη ζωή είναι γενεσιουργός δύναμη. Γι’ αυτό επιλέξαμε και το όνομα happywriters.org για την ιστοσελίδα που έχουμε με την Αγγελική.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Αγαπημένο άκουσμα που ηχεί ακόμη στ' αυτιά μου είναι το κλάμα των νεογέννητων παιδιών μου, δείγμα συνέχειας στη ζωή και αγώνα για επιβίωση. Είναι οι ιστορίες από τη Μικρασία που μου έλεγαν ο παππούς μου και η γιαγιά μου και προσπαθώ τώρα να τις γράψω. Είναι το νανούρισμα που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και η φράση της «δίνεις ότι έχεις μέσα σου! Αν έχεις αγάπη, δίνεις αγάπη. Αν έχεις κακία, δίνεις κακία».

Αγαπημένη εικόνα;

Στο τελευταίο μας βιβλίο με τη σύζυγό μου Αγγελική «Δυο Φορές το ’21», επειδή δεν είχαμε πορτραίτο της εποχής για την ηρωίδα Αγγελίνα Ζαχαριά – Νικήταινα, δώσαμε στον εικονογράφο Σπύρο Ζαχαρόπουλο μια φωτογραφία της κόρης μας της Μαρίας. Το αποτέλεσμα το λατρέψαμε αμέσως!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Πολλά πράγματα. Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα από έναν άγνωστο, ένα καλό βιβλίο, μια προσευχή, μια αγκαλιά, ένας περίπατος χέρι-χέρι με τη γυναίκα μου, οι λέξεις που έχω στο μυαλό μου και πασχίζουν να γίνουν βιβλία, μικρά και καθημερινά πράγματα που τελευταία λόγω πανδημίας έχουμε στερηθεί.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Εξαρτάται από τον λόγο. Αν για παράδειγμα αφορούσε την οικογένειά μου, την ίδια μου τη ζωή. Δεν με πειράζει να στερηθώ κάτι άψυχο. Δε δένομαι με τα αντικείμενα. Υπάρχουν βέβαια κάποια που αγαπώ πολύ, γιατί είναι οικογενειακά κειμήλια ή προσωπικές μου αναμνήσεις. Δεν είναι όμως άνθρωποι. Ανθρώπους που αγαπώ δε θέλω να χάνω.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Αγαπημένο όνομα: Αγγελική

Αγαπημένο λουλούδι: Γαρδένια

Αγαπημένη γεύση: παγωτό καϊμάκι

Αγαπημένη μυρωδιά: νυχτολούλουδο (τα βράδια του καλοκαιριού)

Ένας κακός εφιάλτης;

Ούτε στα πιο φριχτά μου όνειρα δε θα ήθελα να συνεχιστεί ο τρόπος ζωής που μας επιβλήθηκε με το ξέσπασμα της πανδημίας. Κάποια στιγμή είχα δει ένα τέτοιο όνειρο. Πως η ζωή μας θα συνεχιζόταν για πάντα με περιοριστικά μέτρα και κοινωνική αποστασιοποίηση… Ξύπνησα ιδρωμένος και με κομμένη ανάσα από τον τρόμο.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Υπάρχουν πολλά ανοικτά κείμενα που δουλεύω αυτόν τον καιρό παράλληλα. Εκείνο όμως που θα ήθελα να δώσω προτεραιότητα και να τελειώσει μέσα σ’ αυτή τη χρονιά είναι μια αληθινή ιστορία γεμάτη μνήμες από τις χαμένες πατρίδες…

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: αέρας, ιστορία, ήρωας, θεός και θησαυρός.

Φύσηξε ο αέρας κάποτε και σκόρπισε μακριά την ιστορία που περπατώντας σκεφτόταν ένας συγγραφέας. Πέταξε ψηλά ως εκεί που ζει ο Θεός. Ένα σύννεφο όμως τη ζήλεψε και την έκανε χρυσή βροχή. Κι έτσι ξεδίψασε ένας ήρωας που αναζητούσε τον θησαυρό της γνώσης. 

Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ σας ευχαριστώ! Εύχομαι μια φωτεινή κι ελπιδοφόρα νέα χρονιά, γεμάτη αναγνωστικά ταξίδια!