Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Το φωτορεπορτάζ.

Ένα τρυφερό, συγκινητικό απόγευμα περάσαμε όσοι ανταμώσαμε το απόγευμα της 18ης Απριλίου στην Αστική Σχολή Κατερίνης. Η αιτία ήταν το νέο παραμύθι της Κατερινιώτισσας συγγραφέως, εκπαιδευτικού, ραδιοφωνικής παραγωγού και ερασιτέχνη ηθοποιού Χρυσούλας Λουλοπούλου, «Μια νύχτα με τη γιαγιά στον ουρανό» από τις εκδόσεις Ελκυστής ενώ η όμορφη εικονογράφηση του παραμυθιού ανήκει στη Βιβή Μαρκάτου.

Γονείς, γιαγιάδες, φίλοι της συγγραφέως αλλά και οι μικροί μας φίλοι που ήταν οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Είναι ένα παραμύθι που διαπραγματεύεται το θάνατο των αγαπημένων μας προσώπων. Του παππού και της γιαγιάς. Πώς δηλαδή μπορούμε να διαχειριστούμε την απώλεια τους στα παιδιά ώστε να μην είναι τόσο επώδυνη. Όλοι ή οι περισσότεροι ζήσαμε αυτή την απώλεια και ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσουμε.

Την εκδήλωση διοργάνωσε το Κέντρο Προσχολικής Αγωγής-Μουσικό Νηπιαγωγείο Κατερίνης, «Καλημέρα Ζωή». Αφού καλωσόρισε η συγγραφέας τους φίλους που τη τίμησαν με την παρουσία τους και εξήγησε τον λόγο που έγραψε το παραμύθι, η φιλόλογος Γιώτα Παπαδοπούλου διάβασε το πλούσιο βιογραφικό της.

Στην εκδήλωση μίλησε η μουσικοπαιδαγωγός Λένα Αποστολίδου, ιδιοκτήτρια του παιδικού σταθμού, η οποία είπε μεταξύ άλλων: «Τα παραμύθια γεννιούνται πάντα όταν θέλουν κάτι να μας πουν. Μ' ένα ιδιαίτερο τρόπο έρχονται να μιλήσουν για εκείνα που μας ενοχλούν, που μας φοβίζουν ή ακόμη μας τρομάζουν. Για πράγματα που ούτε καν τολμήσαμε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Πόσο περισσότερο να τα μεταδώσουμε στα παιδιά. Περισσότερο όταν υπάρχει η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου που είναι δύσκολο να το διαχειριστούμε. Εκεί λοιπόν έρχεται ένα βιβλίο για να μας βοηθήσει. Όπως αυτό της Χρυσούλας Λουλοπούλου που διαπραγματεύεται με πολύ τρυφερό τρόπο ένα θέμα μέσα από ένα τρυφερό όνειρο. Ένα όνειρο παρηγοριάς που δίνει πάλι την όρεξη, την ελπίδα, τη χαρά για τη ζωή. Όπως στην ηρωίδα της, τη μικρή Λία. Που έχασε ξαφνικά τη γιαγιά Βαγγελίτσα. Η Χρυσούλα Λουλοπούλου όντας γιαγιά και η ίδια, καταφέρνει με τον πιο ανώδυνο τρόπο να μιλήσει στα παιδιά για ένα τόσο σοβαρό θέμα μεταφέροντας μέσα από το γραπτό της τη δική της γλυκύτητα και την ηρεμία. Στοιχεία τόσο σημαντικά για να μπορεί να επικοινωνεί κανείς με τα παιδιά. Ο τρόπος γραφής της είναι τόσο άμεσος, λιτός και καταφέρνει μέσα σε λίγες γραμμές να μεταφέρει απόλυτα τα συναισθήματα ενός παιδιού δημιουργώντας εικόνες στο χώρο ώστε να γίνει αντιληπτό κι από το πιο μικρό παιδί. Μ’ αυτό το βιβλίο μας υπενθυμίζει πώς «όταν σ' αγαπά κάποιος ακόμη κι όταν είναι μακριά η αγάπη του δεν σταματά να υπάρχει. Η αγάπη υπάρχει παντού».

Ακολούθησε η ψυχολόγος Ελένη Σαββίδου η οποία μίλησε για τα στάδια του πένθους και για την διαχείριση τους. Δηλαδή για την άρνηση, τον θυμό, τη διαπραγμάτευση, τη θλίψη και την αποδοχή αναλύοντας τα όσο μπορούσε πιο κατανοητά ενώ έκλεισε την ομιλία της πώς: «Ενώ δεν υπάρχει κανένας σωστός τρόπος να θρηνήσουμε, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε αυτό το παρατεταμένο «γιατί» που έρχεται μαζί με την απώλεια που βιώνουμε. Για κάποιους όπως και για μένα η ανάγνωση των βιβλίων είναι μια έξοδος διαφυγής. Το βιβλίο της κυρίας Χρυσούλας για την απώλεια με άγγιξε με ένα τρόπο μαγικό και μ’ έκανε να αναβιώσω την προσωπική μου εμπειρία σαν παιδί, παρόλο που την αποχαιρέτησα ως ενήλικας και ενστάλαξε μέσα μου ως ισχυρή πηγή ελπίδας…… Μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων εξάλλου γεννιέται η ελπίδα που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε το μέλλον».

Συνέχισε η παιδοψυχολόγος Ευανθία Γούτσιου που μίλησε για το πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε τα άτομα που πενθούν και έδωσε βαρύτητα πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά, που γι αυτά γράφτηκε το παραμύθι. Δηλαδή πώς: «να δώσουμε εξηγήσεις για τη διαδικασία θανάτου και πένθους σύμφωνα με την ηλικία τους, να τα αφήσουμε να εκφραστούν με ζωγραφική ή με συγγραφή γιατί πολλά παιδιά έχουν ανάγκη να γράψουν, να διερευνήσουμε τυχόν φοβίες που μπορεί να δημιουργηθούν μειώνοντας το άγχος, να βρούμε τρόπους ώστε να εκφράσουν τον θυμό τους και αν τα συμπτώματα επιμένουν να συμβουλευτούμε κάποιο ειδικό. Τέλος η χρήση των παιδικών βιβλίων μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση και στην απλούστευση του νοήματος του πένθους. Και να δώσει συναισθήματα ελπίδας στο παιδί, να προάγει την ηρεμία και την σιγουριά πώς όλα θα πάνε καλά και πως το άτομο που έφυγε δεν παύει να τους αγαπά και να φροντίζει. Όπως και στο βιβλίο έτσι και στη ζωή όλοι θέλουμε τον φύλακα άγγελο μας να μας προσέχει και να μας προφυλάσσει».

Στην συνέχεια έγινε η δραματοποίηση του παραμυθιού από τις ερασιτέχνες ηθοποιούς του θεάτρου Μώ, δικηγόρο-συγγραφέα Ειρήνη Παπαδοπούλου και μεταφράστρια Ελευθερία Παπαδοπούλου που συγκίνησαν μικρούς και μεγάλους φίλους.

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο στις ψυχές των μικρών αναγνωστών και εύχομαι να σταθεί αφορμή για να γίνει πιο ανώδυνη η απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων!