Ο Δημήτρης Πετσετίδης ανήκει στην -μάλλον σπάνια, σήμερα- ομάδα των πεζογράφων που καλλιεργούν συστηματικά το διήγημα. Από τις συλλογές "Δώδεκα στο δίφραγκο" (1986), "Το παιχνίδι" (1991), "Επίλογος στα χιόνια" (1993) ως την "Ο Σαμπατές ζει" (1998) ακολούθησε με συνέπεια την προσωπική του διαδρομή: σπαράγματα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας σε χρόνους παλαιότερους, σε μια τυπική ελληνική επαρχία, κυρίως (όμως) αναφορές στα άγρια χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου: μικρά, λιτά διηγήματα, σκληρά (αλλά, περιέργως τρυφερά), μελαγχολικά και κάπως απόκοσμα (ενίοτε σαφώς υπερβατικά) - διηγήματα που αποπνέουν πάντα μιαν άδολη αυθεντικότητα.

Μετά τη συλλογή "Τροπικός του Λέοντος" (2001), βιβλίο όπου διακωμωδούνται σχεδόν τα πάντα, ο Πετσετίδης επανέρχεται στον οικείο του χώρο του Εμφυλίου, για να μας παραδώσει με τις "Λυσσασμένες αλεπούδες" ένα σκοτεινό, σκληρό και ακατανόητο σήμερα τοπίο θανάτου.