Έκλεισα το βιβλίο και κοίταξα γύρω μου. Είχα γυρίσει στην πραγματικότητα. Πόσο θα ήθελα να μεταναστεύσω σε αυτήν την ιδιαίτερη πατρίδα, να αγγίξω μιαν άλλη εποχή, αυτήν που αφηγείται η συγγραφέας με έναν μοναδικό και αναπολητικό τρόπο. Άγγιξα κι έγώ το ξάκρισμα του παρελθόντος με αυτό το βιβλίο και συγκινήθηκα πολύ. Αφήγηση στρωτή, με χιούμορ, με αναμνήσεις. Είχε κατι να πει και το είπε, όχι σαν κάποιους άλλους που θυμήθηκαν τα νιάτα τους και ήθελαν να τα μοιραστούν με το ταλαίπωρο αναγνωστικό κοινό. Μας παίρνει λοιπόν από το χέρι και μας ξεναγεί σε μια χαμένη εποχή, σε παλιά κιτρινισμένα τετράδια της μνήμης, σε ανθρώπους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους. Αυστραλία, Αίγινα, Πατήσια, Γαλάτσι, πλατεία Αμερικής. Έχω τελειώσει το βιβλίο και μένω πεισματικά να γλύφω τα υπολείμματα από το πλούσιο τραπέζι που μόλις με σέρβιρε εκλεκτά εδέσματα. Γιατί να γεννηθώ τόσο αργά για την εποχή του ανθρώπου?Τέλος, αναρωτιέμαι ποιος ηθοποιός να ήταν ο πατέρας της συγγραφέως. Χμ...