Λοιπον ως προς τη Μαρια των Μογγολων, το μεγα μπερδεμα. Η συγγραφέας είναι ένας χαώδης άνθρωπος, με σημειώσεις και υποσημειώσεις. Τώρα γιατί ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη φιγούρα δεν το κατάλαβα ακριβώς, θα σας γελάσω. Ξέρει την ιστορία της γυναίκας αλλά δε μας τη λέει σωστά, πισωγυρίσματα κι άσκοπες φλυαρίες για τον εαυτό της ώστε να παραλληλιστούν (επίσης δεν ξέρω πώς και γιατί). Καταννοώ ότι το κατέχει αλλά δε μας κάνει κοινωνούς. Πιο πολύ απόλαυσα τις εκμυστηρεύσεις της για την Αθήνα της εποχής της, για τις σπουδές της και για τα ταξίδια της (εξαιτίας της Μαρίας ήθελε να ζήσει τα τοπία) παρά τα ιστορικά στοιχεία που μας παρέχει. Κι εγώ ταξίδεψα ως τη Βιθυνία, ως τη Μονή της Χώρας και την Πόλη αλλά τη μαγεία που έζησε εκείνη δεν την έζησα εγώ. Κι ούτε γέμισα τον τόπο χαρτάκια ώστε να γράψω ένα ιστορικό δοκίμιο (;) χωρίς νόημα. Τέσπα. Κατά το ήμισυ καλό.