O εμφύλιος πόλεμος διχάζει τη χώρα που λίγα χρόνια πριν ονομαζόταν Γιουγκοσλαβία. Οι ευτυχισμένες μέρες του Αλεξάνταρ στο Βίζεγκραντ, τη μικρή πόλη στον ποταμό Ντρίνα, παίρνουν τέλος καθώς Σέρβοι και Βόσνιοι συγκρούονται και εξοντώνονται στη δίνη του αλληλοσπαραγμού. Το 1992, ο δεκατετράχρονος Αλεξάνταρ και οι γονείς του γίνονται πρόσφυγες, καταφεύγουν στη Σερβία και αμέσως μετά στη Γερμανία όπου εγκαθίστανται στο Έσσεν.
Στα χρόνια που περνούν γράφει γράμματα και προσπαθεί να βρει την Ασίγια, την παιδική του σύντροφο της ημέρας που ο πόλεμος ξεκίνησε. Στα χρόνια που περνούν προσπαθεί να κρατήσει τη μνήμη του ζωντανή, να κρατήσει την πατρίδα του ζωντανή. Δέκα χρόνια μετά, το 2002, γυρίζει ξανά στο Βίζεγκραντ με την ελπίδα να βρει την Ασίγια, αλλά και τη χαμένη του ζωή να συνεχίζει από εκεί όπου την άφησε. Εικόνες, ήχοι και πρόσωπα από τα παιδικά του χρόνια αναμιγνύονται με το σήμερα αφήνοντας την πίκρα του ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Αποκομμένος από τη Βοσνία του σήμερα, κλείνει τον κύκλο της αφήγησής του με την επιστροφή του στον τάφο του αγαπημένου του παππού. Το μυθιστόρημα τελειώνει καθώς το κινητό του Αλεξάνταρ χτυπάει και μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, ο ήρωας νομίζει πως ακούει την αγαπημένη φωνή της Ασίγια.


Το «Πώς ο στρατιώτης επισκευάζει το γραμμόφωνο» είναι ένας συμβολικός τίτλος με το χαλασμένο γραμμόφωνο να παραπέμπει στον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας, ενός πολυφωνικού κράτους όπου κάποτε το διαφορετικό δεν ενοχλούσε. «Εμείς είμαστε το γραμμόφωνο, εμείς είμαστε τα τραγούδια!» φωνάζουν οι Σέρβοι στρατιώτες που φεύγουν με γραμμόφωνο υπό μάλης.
Ένα βιβλίο αμερόληπτο, συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο παράδοξο, ειρωνεία, σαρκασμό και χιούμορ.