Με αφετηρία ένα χαμένο έργο τού Ευριπίδη, με τον ίδιο τίτλο, μέρος μιάς επίσης χαμένης τριλογίας, έργο απ’ το οποίο, σύμφωνα με τα φιλολογικά ευρήματα, δεν έχουν απομείνει παρά μονάχα δύο γράμματα απ’ τον πρώτο στίχο, και το οποίο αφηγείται την απαγωγή του νεαρού και πανέμορφου Χρύσιππου, γιου του Πέλοπος, απ’ τον Λάιο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης χτίζει το εν λόγω θεατρικό του έργο.

Γράφει ο ίδιος για την φιγούρα του Χρύσιππου: "Ο Χρύσιππος είναι ο εκπρόσωπος του προσώπου το οποίο, ως φορέας μιάς απαράμιλλης και καθηλωτικής ομορφιάς, κρύβει το αληθινό πρόσωπο τού υποκειμένου· μήπως, με άλλα λόγια, η ομορφιά αυτή είναι παραπλανητική, υπό την έννοια ότι αποτελεί όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο του άλλου προσώπου, του αληθινού, εκείνου το οποίο βρίσκεται από πίσω· και μήπως αυτό το δεύτερο πρόσωπο, το κρυμμένο, το αφανές, που δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε εκ πρώτης όψεως και που το αντιλαμβανόμαστε πάντα, ή τις περισσότερες φορές, εκ των υστέρων, όταν πλέον είναι πολύ αργά για εμάς τους ίδιους, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μία άμορφη, αδιαμόρφωτη ύλη, μία παραμορφωμένη σάρκα, ένα διεστραμμένο μόρφωμα, ένα, αμιγώς ανθρώπινο αλλά εντελώς ανυπόφορο, έκτρωμα, το οποίο εξευγενίζεται απ’ το εμφανές, ορατό, επιφανειακό κάλλος, και με τον εξευγενισμό αυτόν προετοιμάζει το έδαφος για την εξαπάτηση, την καταστροφή, την φρίκη;

Όλοι οι υπόλοιποι που συναναστρέφονται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, τον Χρύσιππο, είναι όλοι εμείς που, χωρίς ν’ αποτελούμε εντελώς αθώα και ανεύθυνα θύματα, συναποτελούμε αυτήν την κοινότητα, η οποία δεν είναι άλλη απ’ το ανθρώπινο είδος, και η οποία βρίσκεται πάντα ενώπιον εκείνου που ο Εμμανουήλ Λεβινάς αποκάλεσε "το πρόσωπο τού Θεού" αλλά που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά μόνον ο πλησίον μας, ένας άλλος άνθρωπος, ο συνάνθρωπος".