Έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια, ο Νίκος μπορούσε πια να το ομολογήσει: Η ζωή του ήταν λειψή. Άδεια από συγκινήσεις, στερημένη από έρωτα και βαθιά ερημική σαν την πλατεία της κοιμωμένης πόλης το πρωί, εκεί όπου περνούσε τις μέρες και τις νύχτες του, πίσω από τον πάγκο του "Ηλιοτρόπιου". Δε γνώριζε αν χρειαζόταν μιαν αφορμή, μια πρόφαση ή μιαν αιτία για να αλλάξει κάτι. Άλλωστε, υπήρχαν και άλλα πράγματα που αγνοούσε: όπως το επικείμενο τέλος του. Πώς θα το εμπόδιζε; Διαστρεβλώνοντας ίσως τη μοίρα του; Αποτρέποντας τη γέννησή του; Ή αναζητώντας την εκδίκηση στο παρελθόν; Ένα ταξίδι στο χρόνο έμοιαζε αναπόφευκτο για κάποιον σαν αυτόν, που επιθυμούσε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα τους λογαριασμούς του με την ανθρώπινη φύση. Για έναν μοναχικό αντιήρωα, που καταλάβαινε, έστω και αργά, ότι η Ιστορία διαβάζεται συχνά και ως ιστορία της απροσεξίας.