Χουάν: (Πλησιάζοντας)
Σκέψου, απλά, ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Άκουσέ με. (Την αγκαλιάζει για να την σηκώσει). Πολλές γυναίκες θα \'ταν ευτυχισμένες αν έκαναν την ζωή που κάνεις εσύ. Χωρίς παιδιά, η ζωή \'ναι πιο γλυκιά. Εγώ είμ\' ευτυχισμένος που δεν έχουμε παιδιά. Δεν φταίμ\' εμείς καθόλου.

Γέρμα:
Τότε, τι ήθελες από \'μένα;

Χουάν:
Εσένα την ίδια.

Γέρμα: (Αναστατωμένη)
Αυτό ήταν, λοιπόν! Ήθελες ένα σπίτι, την ησυχία σου και μια γυναίκα. Τίποτε περισσότερο, όμως. Είν\' αλήθεια όσα λέω;

Χουάν:
Αλήθεια είναι. Όπως όλοι, κ\' εγώ.

Γέρμα:
Και τα παραπέρα; Το παιδί σου;

Χουάν: (Δυνατά)
Δεν άκουσες ότι δεν μ\' ενδιαφέρει; Μην ρωτάς περισσότερα! Να στο φωνάξω μεσ\' στ\' αυτί για να το καταλάβεις, και να δούμε αν θα ζήσεις επιτέλους με ηρεμία!

Γέρμα:
Και δεν μπορώ να περιμένω ένα παιδί;

Χουάν:
Όχι