Τα διάφορα κείμενα που ο Νάνος Βαλαωρίτης επεξεργάζεται κι ολοκληρώνει, σε μια δεδομένη φάση, είτε ποιητικά είναι είτε δοκιμιακά είτε πεζογραφικά, κάνουμε τη διαπίστωση –κι αυτό είναι σημαντικό– ότι διαθέτουν μια εσωτερική συνοχή, ότι συμπληρώνουν με τα επιμέρους στοιχεία τους έναν ευρύτερο σχεδιασμό, από τον οποίο αντλούν, άλλωστε, την ιδιάζουσα αυτάρκεια κι αυτονομία τους, έναν ιδιαίτερο φωτισμό ή μάλλον την ίδια τους την ακτινοβολία.

Στη σειρά αυτή ποιημάτων γίνεται έκδηλο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του ποιητή για τις εννοιολογικές μεταλλαγές και μεταμορφώσεις που επιφέρουν στις στερεότυπες γλωσσικές δομές και κατασκευές μια παιγνιώδης χρήση της γλώσσας, διάφορες προβολές φαντασιακών κι ονειρικών στοιχείων πάνω στην υλικότητα των λέξεων, έστω και αν οι κυρίαρχοι, συμβατικοί μηχανισμοί της σύνταξης, σε τελευταία ανάλυση, δεν «ωθούνται» στο ν\' αλλάξουν ή να «παρασαλευθούν», κι αυτό παρά την παρωδιακή τους χρησιμοποίηση από τον ποιητή.