Η ιστορία μας αρχίζει πριν από τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο με την καταβολή του δώρου βγαίνω για βιβλιότσαρκα. Εμείς του ιδιωτικού τομέα το είχαμε αυτό το "προνόμιο" και φέτος - για τελευταία φορά κατά πάσα πιθανότητα - και όπως συνήθως η "βόλτα" μου αυτή περνάει και από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Opera, καθώς έχω επιλέξει όποτε μπορώ να αγοράζω απευθείας από κει τα βιβλία των εκδόσεων αυτών για λόγους υποστήριξης πριν πάω σε κάποιο από τα μεγάλα κεντρικά βιβλιοπωλεία για τα υπόλοιπα. Εκείνη την ημέρα πήρα το Αίνιγμα του Ρεζβανί και αφού χάζεψα λίγο τα υπόλοιπα ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν έχει να προτείνει κάτι. Μου πρότεινε τον Τσαβαρία - που είναι κατά τη γνώμη ο κορυφαίος του καταλόγου των εκδόσεων αυτών - του είπα πως τα έχω διαβάσει όλα, συζητήσαμε λίγο γι αυτόν και μετά μου έδειξε τα 4-5 βιβλία του Χόρχε Μπουκάι. Διάβασα από τα οπισθόφυλλα λίγο, έριξα μια ματιά και στο βιογραφικό και του είπα πως το είδος (ψυχιατρική σε στυλ αυτοβοήθειας) μου είναι μάλλον απωθητικό. Αυτός αρκέστηκε σε ένα "Αυτός είναι καλός" και το αφήσαμε εκεί το πράγμα.





Ένας από τους λόγους που δεν ξεφυλλίζω βιβλία ανάλογου περιεχόμενου στα βιβλιοπωλεία που πάω είναι το ότι στις συγκεκριμένες "γειτονιές" συχνάζει πολύ "κακός" κόσμος. Οι υπάλληλοι παραπέμπουν προς τα κει μια συγκεκριμένη κατηγορία αγοραστών που ζητάει Yalom ή "αυτό με την ελαφρότητα του Κούντερα και ένα που βγήκε τώρα για τον Μέγα Αλέξανδρο", διάφοροι τύποι που θέλουν να αγοράσουν "κάτι σοβαρό" κ.ο.κ. Μάλλον έχω χάσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα λόγω αυτής μου της απέχθειας που αγγίζει τα όρια της φοβίας καθώς πολλές φορές έχει και σωματικά συμπτώματα. Προχθές όμως - αποφασισμένος πια - και όσο πιο σβέλτα γίνεται, πήγα εκεί και τσίμπησα τον "Δρόμο της Αυτοεξάρτησης" του Χόρχε Μπουκάι πριν πάω να κρυφτώ ανάμεσα στα αγοράκια με γυαλιά που χαζεύουν τα βιβλία του Gaiman και της Ursula Le Guin στα ράφια της επιστημονικής φαντασίας.


Άλλαξα γνώμη όταν σε ένα σπίτι φίλου άνοιξα στην τύχη ένα βιβλίο του Μπουκάι και έπεσα πάνω σε μια περιγραφή ενός game μεταξύ δύο τενιστών - σε στυλ ανεκδότου. Γιατί απ' ότι φαίνεται τα βιβλία του Μπουκάι είναι γεμάτα με ανέκδοτα και παραβολές τα οποία χρησιμοποιεί για να εξηγήσει τα συμπεράσματα και τα προτάγματά του σε σχέση με ζητήματα ψυχικής υγείας. Ο Χόρχε Μπουκάι είναι εκπρόσωπος της σχολής γκεστάλτ στην ψυχοθεραπεία, ενώ αυτοπροσδιορίζεται ως βοηθός. Ούτε γιατρός, ούτε ψυχοθεραπευτής, απλά βοηθός. Το βιβλιαράκι αυτό, πρώτο σε μια σειρά με γενικό τίτλο Φύλλα Πορείας το διάβασα μονορούφι - άλλωστε είναι μόλις 164 σελίδες - και μπορώ να πω πως τουλάχιστον το διασκέδασα, ενώ συμφωνώ με τη βασική θέση του περί συναισθηματικής απεξάρτησης του ατόμου από τους γύρω του και με τις γενικότερες προτάσεις του οι οποίες διέπονται από ελευθεριακό και πολλές φορές μέχρι και αντιεξουσιαστικό πνεύμα, ενώ ο συγγραφέας κάνει χρήση στοιχείων που εντυπωσιάζουν με την ποικιλία τους. Από διδαχές της Εβραϊκής ορθοδοξίας, μέχρι το θεώρημα του Γκέντελ, τον Σαβατέρ, τον Κιντάνα και φυσικά τον Φριτζ Περλ, ιδρυτή και πατριάρχη της γκεσταλτικής ψυχοθεραπευτικής. Θα συνεχίσω και με τα υπόλοιπα της σειράς για πολλούς λόγους, με σημαντικότερο απ όλους το απολαυστικό μπρίο του συγγραφέα.