Δε μου άρεσε. Ωραίες λέξεις, ωραία συνοχή, ωραία σύνταξη αλλά δεν....Στα 2 πρώτα μέρη γνωρίζουμε την οικογένεια της Σοφίας από τον παππού μέχρι τους γονείς της. Με τα σόγια τους, τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τυος και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται. Στο 3ο μέρος η αφήγηση γυρνάει σε πρώτο πρόσωπο, και καλά σαν εξομολόγηση της Σοφίας ότι θέλει να γράψει για την οικογένειά της και να μείνουν τα σχόλια στον αιώνα τον άπαντα. Κάποιες ελάχιστες δηλαδή ψηφίδες σε ό,τι προηγήθηκε, με πολλά πρωθύστερα που οφείλονται και καλά στον τρόπο σκέψης της Σοφίας αλλά εμένα με κούρασαν. Και το βιβλίο δεν έχει τέλος! Συζητούν η Σοφία με τον αδερφό της για την κληρονομιά του πατέρα τους και τέλος. Επιπλέον δεν κατάλαβα τη διαφορετικότητα της Σοφίας και απλώς παρακολουθεί τη ζωή χωρίς να συμμετέχει σε ερωταποκρίσεις. Είναι μουγκή ή καθυστερημένη (αυτό δεν το νομίζω, ο τρόπος σκέψης της είναι καλά δομημένος κι επιπλέον παντρεύτηκε); Τι να πω, πάντως το Εμείς έχουμε εμάς της ιδίας που το ξεκίνησα τώρα μου φαίνεται καλύτερο. Για να δούμε....