[...] Λαογραφικό και ηθογραφικό το πρόσφατο έργο της είναι, προ παντός ανθρώπινο. Όπως ακριβώς ξεχειλίζει από ανθρωπιά κι η ηρωΐδα του Αργυρώ. Αναπλάθοντας τη ζωή της, όπως εκείνη της την διηγήθηκε, απλά, χωρίς περιττολογίες, ωραιοποιήσεις και υπονοούμενα, έτσι ακριβώς ξετυλίχθηκε στην ορεινή Αχαΐα, η Διώνη Ντόντη ξαναζωντανεύει ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν ξεχασμένο σήμερα στις πολύβουες πολιτείες και καταχωνιασμένο βαθειά στο ελλαδικό υποσυνείδητο, που ο επίπλαστος πολιτισμός μας απώθησε στο συλλογικό μας ασυνείδητο. [...]

(Ελένη Κυπραίου, από τον πρόλογο)