Η μοίρα του Νέου Ελληνισμού συμπυκνώνεται και κρυσταλώνεται σε μερικές εξαιρετικές φυσιογνωμίες που γέννησε ο τόπος αυτός. Οι φυσιογνωμίες αυτές είναι οι κλείδες που αποκρυπτογραφούν την Ιστορία μας, που ερμηνεύουν τις περιπέτειες και τα επιτεύγματα του λαού μας - ενός λαού που η ιστορική μνήμη του είναι θησαυρός αιματηρός, περηφάνεια κι ευθύνη.

Μια από τις φυσιογνωμίες αυτές ήταν ο Καποδίστριας, μια άλλη ο Βενιζέλος. Τώρα έρχεται η σειρά του Ίωνος Δραγούμη, καθώς συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

"Ψυχή περίφανη, παλλικαρίσια" κατά τον Καζαντζάκη, εξέφρασε με λόγο και με συνεπέστατη πράξη τον εθνοκεντρισμό του, σύμμικτο κι εναρμονισμένο μ\' έλληνοκεντρισμό. Με το στήθος έμφορτο από τον καημό της Ελλάδας και τα φρένα φλογισμένα από την Ιδέα, με τη φιλοτιμία στην καρδιά να ιδεί τον τόπο του να προκόβει και η γνήσια μορφή του να λάμπει, εργάστηκε για το Έθνος με πάθος.

Αρχοντόπουλο αυτός, μιας αρχοντιάς όχι πλούτου όσο ευγένειας γέννημα, ένιωσε τον λαό μας σύγκορμα και τον αγάπησε με τρόπο εξαίσιο. Η αγάπη αυτή τον έφερε από πολύ νέο μέσα στα κοινά. Και αυτή ακριβώς η ζωντανή μετοχή του στα κοινά, τον πήρε από τη ζωή πολύ νέο πάλι.

Το "Τετράδιο" αυτό, επιτάφια στήλη στην μορφή και το έργο του Ίωνος Δραγούμη ίσως υπενθυμίσει σε μερικούς όχι μονάχα το μεράκι του Έθνους και τη λαχτάρα για την Ελλάδα που η εγκυρότητά τους μένει ανέπαφη μέσα στην ανεμοζάλη των καιρών μας, αλλά και την ανάγκη του διαλόγου ως οργανικής λειτουργίας της δημοκρατίας.

Η "Ευθύνη"