Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από όσα έχει γράψει ο Βαγγέλης Κούτας. Υπήρξε μία αποκάλυψη για εμένα. Σκληρό και δύσκολο το θέμα του, οι περιγραφές του χωρίς στρογγυλοποιήσεις, σε κάνουν να μην θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Αφορά ένα οικογενειακό δράμα που καταλήγει να γίνει ο εφιάλτης ενός ανυπεράσπιστου παιδιού που ρίχνεται μόνο και απροστάτευτο σε ένα ίδρυμα, μόνο και μόνο γιατί αποτελεί καρπός παράνομης σχέσης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την πορεία του παιδιού μέσα στα χρόνια και συμπάσχει μαζί του. Πολλές φορές θυμώνει για την ατολμία του έφηβου πια Χρήστου να μιλήσει για όσα τον προβληματίζουν και τον στοιχειώνουν, που στην ουσία αυτά αποτελούν τον λόγο της ολοένα και πιο δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται με την πάροδο των χρόνων. Η κατάληξη του παιδιού είναι σχεδόν προβλέψιμη.

Ο Βαγγέλης Κούτας μέσα από αυτό το μυθιστόρημα καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη και να του προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως σε όλο το βιβλίο δεν αναφέρεται το χωριό του Χρήστου ή η τοποθεσία της Παιδόπολις ή της Στέγης Ανηλίκων. Από την εξωτερική περιγραφή όμως αυτών των τοποθεσιών μπορεί κάποιος να της τοποθετήσει στο χάρτη. Φαντάζομαι πως αποτελεί αληθινή ιστορία και ο συγγραφέας ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μην αποκαλύψει όλες τις λεπτομέρειες της.

Συμπερασματικά θα έλεγα πως είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να το διαβάσει κανείς αρκεί να έχει γερό στομάχι για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις εικόνες που ξεπηδούν κατά την εξιστόρηση του.