Τα βράδια ερχόταν στο πλευρό της. Την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και της ψιθύριζε πως όλα θα πήγαιναν καλά. «Σε λίγο καιρό θα είμαστε μαζί. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να γίνεις καλά», της έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα αναφιλητά του. Ήξερε πως το σφάλμα ήταν δικό του και δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του για τη στιγμιαία απροσεξία που παραλίγο να κοστίσει την ίδια της τη ζωή. Τα λόγια του γίνονταν σταγόνες παρηγοριάς που έθρεφαν τις ανοιχτές πληγές της. Κατρακυλούσαν στ’ αυλάκια του κορμιού της και πότιζαν την καρδιά της με δύναμη και παρηγοριά· τη μάθαιναν να ονειρεύεται ξανά. Εκείνη ρουφούσε αχόρταγα τα χάδια και τις υποσχέσεις του και ζωγράφιζε το μέλλον με τα πιο όμορφα χρώματα. Και όταν έφτασε πια η ώρα του αποχαιρετισμού, η Στέλλα ήξερε πως η ζωή αλλάζει, μα δε χάνεται. Η ελπίδα σβήνει, μα δεν πεθαίνει. Οι ψυχές περιπλανιούνται, μα δε φεύγουν. Στέκονται πάντα πλάι μας, γύρω μας, μέσα μας και μας μιλούν για τον έρωτα, τη φιλία, το πάθος, για όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα μυστικά που κάποιες φορές μας κάνουν να πονάμε.