Όσοι διαβάζετε Αθηνά Κακούρη, Πέτρο Μάρκαρη, Τεύκρο Μιχαηλίδη και σας αρέσει συνεχίστε να τους διαβάζετε. Το βιβλίο δε μου άρεσε. Το μόνο θετικό είναι η πλοκή και ο πραγματικός δολοφόνος. Μη φανταστείτε τίποτα περίπλοκα τρίγωνα και τετράγωνα, απλοί καθημερινοί σημερινοί άνθρωποι, με τα πάθη και τα λάθη τους. Τα τραγούδια σε βάζουν στο κλίμα (αν κι εγώ δεν έχω σχέση, το ομολογώ), οι δίσκοι βινυλίου είναι ένα καινούργιο για μένα πεδίο που η συγγραφέας με καλωσόρισε ευχάριστα. Γνώρισα τη αγωνία των συλλεκτών, το μέλλον μιας τέτοιας συλλογής, τους λόγους παροπλισμού του βινυλίου, αν και η ποιότητα ακουστικής της μουσικής του είναι αξεπέραστη.
ΟΜΩΣ....είναι επιφανειακό, ρηχό, χωρίς βαθύτερα σιυναισθήματα και σκέψεις, τρελή επιμονή στην ώρα (από το γεγονός ότι οι επικεφαλίδες των επιμέρους κεφαλαίων αναγράφουν την ώρα και το μέρος των δρώμενων και η πρώτη παράγραφος ξεκινάει ακριβώς το ίδιο (η ώρα ήταν... ή κοίταξε το ρολόι της) μέχρι το γεγονός ότι οι ήρωες κοιτάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ την ώρα! ειδικά κάπου στη μέση μέσα σε 20 σελίδες περίπου κάθε τρίτη παράγραφο ο ήρωας έβλεπε το ρολόι του, έλεος!!!!!!!!). Δεν είχαν με τι να ασχοληθούν, με τιι να περάσουν την ώρα τους για να κυλήσει η πλοκή, δεν με άγγιξαν, δεν τους συμπαραστάθηκα.
Επίσης έχω αντιρρήσεις σε δύο σημεία: τα έργα της Αγκάθα Κρίστι στα ελληνικά είναι περίπου 90 (γύρω στα 87 μάλλον, τα έχω όλα, θα τα μετρήσω), πώς είναι δυνατόν λοιπόν να θες εφτά χρόνια αν διαβάζεις ένα κάθε βδομάδα; (σελ. 37), το πολύ να θες 2 με 2.5 χρόνια. Πάμε παρακάτω. Στη σελίδα 277: "Χωρίς να το καταλάβει, το ποτήρι τής έφυγε από το χέρι κι έγινε χίλια κομμάτια. Είδε το χέρι της ματωμένο και τότε μόνο κατάλαβε ότι είχε κοπεί..." (πώς κόπηκε; έκανε γκελ το γυαλί; γιατί το ποτήρι δεν έσπασε στα χέρια της αλλά έπεσε από τα χέρια της!).
Επιφανειακό και ρηχό, χωρίς ατμόσφαιρα αλλά έκανα υπομονή για να το τελειώσω και το φινάλε κάπως με αντάμειψε.