Ελληνική Μυθολογία γραμμένη απο επιτέλους ελληνίδα συγγραφέα.Χωρίς ανόητες περιγραφές τύπου Χόλυγουντ ,χωρίς ακρότητες που ξκαταφέρνουν να γελιοποήσουν τα γεγονότα.

Εύκολα ο αναγνώστης διακρίνει το πόσο έψαξε και βένβαια απέδωσε σωστά την σημερινή πραγματικότητα συνυφασμένη με έναν τόνο μυθου για να καταλήξει σην σωστή ολόσωστη μυθοπλασία.!

Αρχικά, θεωρώ πως αυτό αυτό το βιβλίο είχε πολύ καλή πρώτη ύλη. Και τι εννοώ με αυτό; Το θέμα του βιβλίου είναι αρκετά ευφάνταστο, δηλαδή το πάντρεμα της μυθολογίας, της φαντασίας με το ρεαλισμό, αλλά και ο τρόπος γραφής ήταν πολύ καλός. Ένα βιβλίο που σε κρατάει. Κατά την προσωπική μου άποψη, όμως, κάποια πράγματα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, με ξένισαν πάρα πολύ οι αναφορές στο χριστιανισμό, στον Καβάφη και τον Ελύτη. Νομίζω ότι δεν έδεναν αρκετά με το θέμα και την πλοκή. Επίσης, δεν μου άρεσε που σε πολλά σημεία θύμιζε άρλεκιν. Με κούραζαν οι διάλογοι ανάμεσα στο ζευγάρι. Μου φαινόταν ότι επαναλαμβανόντουσαν. Πιστεύω πως η συγγραφέας επικεντρώθηκε σε αυτό το στοιχείο και άφησε το φανταστικό. Θα ήθελα το φαντασιακό στοιχείο να επικρατεί περισσότερο. Μου άρεσε αρκετά, για παράδειγμα, το σημείο οπού οι θεοί καλούνται να αποφασίσουν το μέλλον της Δάφνης. Τέλος, πιστεύω ότι θα είχε αρκετό ενδιαφέρον αν η μάχη μεταξύ των τιτάνων και των θεών διαρκούσε πιο πολύ.

Σίγουρα θα προσπαθήσουν κάποιοι να το παρομοιάσουν με γνωστές 4λογίες ή 3λογίες αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο με έντονο το ελληνικό στοιχείο. Αυτό είναι κάτι που του δίνει κύρος και άποψη. Εγώ προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και το προτείνω ανεπιφύλακτα

Περισσότερο εφηβικό θα το χαρακτηριζα. Στην κόρη μου που ειναι 14 της αρέσει....εμένα όχι... :(

Κακή αντιγραφή γνωστής τετραλογιας.

Ομολογώ εξαρχής ένα πράγμα: ΔΕΝ διαβάζω και δεν σκοπεύω να διαβάσω ποτέ βιβλία τύπου Twilight και Vampire Diaries. Διάβασα το Twilight κυριολεκτικά στα πεταχτά και δεν με κράτησε ούτε για μια στιγμή. Υποκειμενική άποψη μιας και έχω αποχαιρετήσει εδώ και χρόνια την εφηβεία και επιπλέον οι έφηβοι του σήμερα διαφέρουν από τους εφήβους της δικής μου, πλειστοκαίνου, εποχής όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο. Της ιδίας συνομοταξίας και του ιδίου σκεπτικού είναι και αυτό το βιβλίο ΑΛΛΑ θα το υποστηρίξω και θα σας συστήσω να το διαβάσετε γιατί: είναι ελληνικό, δεν είναι τόσο σοβαροφανές (χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζοχαρούμενο) και έχει μια αξιόλογη κεντρική ιδέα την οποία προσαρμόζει έξυπνα στο σήμερα.
Η ιστορία μπορεί να ακουστεί παρατραβηγμένη αλλά πόσο παρατραβηγμένη μπορεί να ακουστεί μια ιστορία όταν έχει γραφτεί ήδη μια σειρά βιβλίων για τον έρωτα θνητής και βρικόλακα (σα να λέμε Ο Λυλύκος και η Μαίρη) και στο κάτω κάτω μυθιστόρημα διαβάζουμε κι όχι δοκίμιο. Λοιπόν η Δάφνη, γόνος άνετης σχετικά οικονομικώς οικογένειας, πάει στην Αμερική να σπουδάσει. Εκεί γνωρίζει κι ερωτεύεται τον καθηγητή της και το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Έλα όμως που ο καθηγητής είναι ο θεός Απόλλωνας και η σχέση αυτή οργίζει το δωδεκάθεο! Είναι έτοιμη η Δάφνη να παλέψει γι\' αυτήν την αγάπη; Τι θα χρειαστεί να θυσιάσει για να ζήσει για πάντα (;) με τον αγαπημένο της Απόλλωνα; Ποιος εποφθαλμιά τη θέση των θεών και τους ζηλεύει οπότε εκμεταλλεύεται αυτήν την αναστάτωση για να επιτεθεί στους θεούς;
Αυτό που μου άρεσε στο κείμενο είναι το γεγονός ότι η ηρωίδα έχει χιούμορ και γενικά υπάρχει κάτι πιο χαλαρό στην ατμόσφαιρα κι όχι τόσο σοβαροφανές. Ειλικρινά αν διάβαζα ότι η Δάφνη ερωτεύτηκε τον Απόλλωνα και είχαμε ένα κάρο κομπορρημοσύνες και ψυχολογίες και \"ωχ, Θε μου, πάλι σκέφτεται\" θα το παρατούσα. Χωρίς να καταντά γελοίο ή χαζό, όπως έγραψα πιο πάνω, η ηρωίδα γεμίζει την ιστορία με υποδόρια ειρωνία, με στιγμές χιούμορ, παρουσιάζει μερικές φορές την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις (κι όντως αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει και κάθε μέρα). Έξυπνες παρατηρήσεις, έξυπνοι συνειρμοί, με όπλο τη γνώση της και το τσαγανό της καταφέρνει να κερδίσει και τον Δία και την Ήρα.
Αυτές οι παρατηρήσεις, οι αραιά σταχυολογημένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για την ελληνική μυθολογία, η πολύ ωραία προσαρμογή των θεών στο σήμερα (η Δήμητρα έχει αμπελώνα, ο Άρης εκπαιδεύει στρατιώτες στην Αίγυπτο, η Άρτεμη είναι ακτιβίστρια κλπ.), η επανεμφάνιση των Τιτάνων και η πολύ ωραία γραμμένη Τιτανομαχία που ακολουθεί, τα ανθρώπινα αισθήματα των θεών που είχαν συγχωρέσει τους Τιτάνες αλλά τώρα που ξανασήκωσαν κεφάλι τους έσβησαν διά παντός από το χάρτη, η περιγραφή των ορφικών μυστηρίων, το υπέροχο δέσιμο της Δάφνης με την οικογένειά της, γενικώς αισθήματα και χαρακτήρες αρκετά αληθοφανή κι επιπλέον η συγγραφέας δεν πιέζει με το ζόρι την αρχαία Ελλάδα να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί στο σήμερα, το αφήνει χαλαρό το θέμα, δεν δίνει απάντηση σε όλες τις απορίες μας για τους αρχαίους θεούς, τονίζει ό,τι εκείνη κρίνει ενδιαφέρον και ουσιαστικό για την πληροφόρηση μιας θνητής.
Καλοδοσμένο, καλογραμμένο και καλοσερβιρισμένο. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα ήταν άστοχη και μια συνέχεια της ιστορίας της Δάφνης.