Ο φάλτσος νάνος της Ράνιας Μπουμπουρή και εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου Σειρά Μικρές Καληνύχτες, Εκδόσεις Μεταίχμιο. Οι περισσότεροι από μας δε γεννήθηκαν με έμφυτο το ταλέντο του τραγουδιού. Όσο κι αν το ήθελαν, όσο κι αν το ονειρεύονταν. Σε πόσους να χαρίσει η φύση το “μουσικό” αυτί, συνδυάζοντάς το με μια καθαρή φωνή;

Έτσι κι ο ήρωας μας σ’ αυτό το παιδικό παραμύθι. Ήταν λίγο εκτός τόνου. Δηλαδή, για την ακρίβεια, αρκετά εκτός τόνου. Για να πούμε όλη την αλήθεια, ήταν εντελώς φάλτσος. Αγαπούσε τόσο τη μουσική, αλλά δεν τραγουδούσε με κέφι και μπρίο. Άλλοτε μουρμούριζε, άλλοτε τσίριζε, πάντα χωρίς στίχους, προκαλώντας μόνο καταστροφές, αλλά και απέχθεια σε όσους τον άκουγαν.

Ο ίδιος ντρεπόταν τόσο πολύ, που συνεχώς προσπαθούσε να μην αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο, κάτι που τον έκανε πολύ δυστυχισμένο. Ψάχνοντας απελπισμένος, καταφέρνει και βρίσκει κάποιους που εκτιμούν το παράξενο τραγούδι του… και τη φωνή του. Και ανθίζει, σαν το κοινό του…
Διδάχτηκα ότι όσο παράξενος και να αισθάνομαι, αυτή η διαφορετικότητα με κάνει ξεχωριστό. Ότι πρέπει να εκτιμάω αυτά που με κάνουν και διαφέρω από τους άλλους, χωρίς ντροπή, γιατί πάντα, κάπου θα χρειαστεί να είμαι διαφορετικός. Όσο πιο γρήγορα αισθανθώ εξοικειωμένος με τα χαρίσματα που διαθέτω, τόσο πιο εύκολα θα με δεχτούν κι οι άλλοι.
Ταυτίστηκα, από το εξώφυλλο κιόλας, με το φίλο μας, το νάνο. Φαινόταν να έχει τόσο ανάγκη τη στήριξή μας. Πόσο τραγική μπορεί να είναι η μοίρα ενός ανθρώπου, που λαχταρά να προσφέρει στους άλλους γύρω του κάτι που οι άλλοι δυστυχώς δεν θέλουν;

Λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα μπορούσαν να μπουν στη θέση ενός τενόρου! Με κέρδιζε όλο και περισσότερο, όσο προχωρούσε το παραμύθι. Ήθελα να τον βοηθήσω να λυτρωθεί. Να βρω τη λύση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Ακροβατούσα ανάμεσα στην αλήθεια και το παραμύθι. Λαχταρούσα να φτάσω στο τέλος της ιστορίας, για να εξακριβώσω ότι τελείωσε το μαρτύριο του.

Η σειρά απευθύνεται σε μικρά παιδιά με μεγάλη φαντασία. Σε νέους γονείς με πολλή όρεξη, που μέσα από μια δεκάλεπτη ιστορία, αφιερώνουν χρόνο για να αναλύσουν με τα παιδιά τους, τους προβληματισμούς που τους έχουν γεννηθεί.

Χωρίς να κουράζει, η συγγραφέας “παντρεύει” έντεχνα μικρές προτάσεις με έξυπνες εικόνες, δίχως να διστάσει να χρησιμοποιήσει και λίγη ομοιοκαταληξία, τεχνική που σε κερδίζει, είτε διαβάζεις το παραμύθι, είτε το ακούς. Στήνει εύκολα ένα θεατρικό σκηνικό, όπου γίνεσαι ο πρωταγωνιστής.
Τα όνειρά μου να τα κυνηγάω μέχρι τελικής πτώσεως, όσο δυσνόητα να φαντάζουν στους τρίτους. Να μην απογοητεύομαι με το παραμικρό, παλεύοντας για μια μεγάλη μου αγάπη. Πάντα κάτι ή κάποιον θα κερδίσεις, αν καταφέρεις και μείνεις αυθεντικός, χωρίς να προσπαθείς να ικανοποιείς μόνο το περιβάλλον σου.
Είναι πάντα δύσκολο να επιμένεις να τρέχεις πίσω απ΄το όνειρό σου. Όμως, όταν το κατακτάς, σου δημιουργείται ένα τόσο έντομο αίσθημα ευδαιμονίας και πληρότητας, ώστε ξεχνάς αμέσως τις θυσίες ή τις στερήσεις που αναγκάστηκες να υποστείς, για ν α οδηγηθείς σ’ αυτή την κατάληξη.

Χωράνε σε μια μικρή καληνύχτα τόσα πολλά μηνύματα; Κι όμως, χωράνε.