Μα μου φαίνεται θέλεις να σου πω για την κατοχή...

Ξέρεις πως ήταν για μας τις γυναίκες τότε; Ένα κακό όνειρο, μια εποχή που δεν άφηνε ούτε ένα ξεροκόμματο ευτυχίας να περισσέψει. Άμα αρπάξεις από τα χέρια του ανθρώπου τα χρειαζούμενα για να ζει, τότε τον κάνεις δυστυχισμένο.
Μονάχα που κι η δυστυχία έχει τα όρια της, μια αρχή κι ένα τέλος.
Μπορεί όχι για όλους, θα μου πεις. Ναι κάποιοι δε βγαίνουνε ποτέ από αυτήν. Μα είναι τέτοιο πλάσμα ο άνθρωπος, που και σε μια τρύπα της γης να τον παραχώσουνε, θα βρει, άμα το θέλει, το άνοιγμα που αχτιδοβολά ο ήλιος. Κι από κει θα ξεμυτίσει και πάλι όπως ο μέρμηγκας. Καμιά κατοχή, καμιά σκλαβιά δε μας αποτελειώνει, γιατί τούτες τις φτιάχνουνε οι άνθρωποι και τις προορίζουνε για τους ανθρώπους. Μα η ελευθερία και το δικαίωμα για μια ζωή με αξιοπρέπεια είναι αγαθά που μονάχα ο Θεός ο ίδιος μπορεί να τα στερήσει....