Σύμφωνα με την κατηγορηματική θέση του Καντ, για την πραγμάτευση της Λογικής και ιδίως της "Στοιχειολογίας" δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από τη θεωρία των τριών κύριων λειτουργιών του νοείν: των εννοιών, των κρίσεων και των συλλογισμών.

Η "Λογική" πρέπει να θεωρείται ως μια ιδιαίτερη, αυθυπόστατη και αυτοτελής επιστήμη, -και επομένως από τη γένεσή της και την αρχική της διαμόρφωση από τον Αριστοτέλη ως τις μέρες μας δεν θα μπορούσε να κερδίσει κατ\' ουσίαν τίποτε ως προς την επιστημονική της θεμελίωση. Εξ ου και ο Καντ δεν επιδίωξε να θεμελιώσει τις λογικές αρχές της ταυτότητας και της αντίφασης σε μια ανώτερη αρχή, ούτε να παραγάγει τις λογικές μορφές της κρίσης. Αποδεχόταν και χρησιμοποιούσε την αρχή της αντίφασης ως μια αυτόδηλη πρόταση, η οποία δεν χρειάζεται να παραχθεί από μια ανώτερη θεμελιώδη αρχή. Περιόρισε μόνο τη χρήση, την ισχύ αυτής της αρχής, απομακρύνοντάς την από τη σφαίρα της μεταφυσικής, όπου ο δογματισμός προσπαθεί να της προσδώσει εγκυρότητα, και θεωρώντας την έγκυρη μόνο για την απλώς λογική χρήση.