Όταν μιλούσαν εκείνες οι γυναίκες νόμιζες ότι κάποιος ουράνιος υποβολέας τούς ψιθυρίζει τα λόγια. Ότι κάποιος ευφάνταστος μουσικός κινεί τις άπειρες χορδές των αντιστοιχιών ζωής και γλώσσας. Ξεπηδούσαν ακάλεστες οι λέξεις και έσκαγαν σαν λουλουδένια μπουμπούκια στους αιθέρες καθαρίζοντας πάλι και πάλι την ψυχή και τον νου. Οι παλμοί και οι αναπαλμοί της ομιλίας αγαλλίαζαν την ακοή και την ψυχή. Η εκφορά και η ουσία ταίριασαν ίσως ιδανικά σ’ ένα ευφρόσυνο αμάλγαμα. Οδηγούσε η γλώσσα σ’ ένα ηθικό στερέωμα -ασκίαχτο απ’ τα σκοτάδια της χαιρεκακίας- και δημιουργούσε συνεχώς στο χωριό δακρυρρόεσσα φιλαλληλία. Με την σειρά της η βαθύρριζη αυτή ευσπλαχνία έτρεφε νέους γλωσσικούς ανθούς.