Καρπός της γόνιμης δεκαετίας του 1930, το μυθιστόρημα "Το Βατερλώ δυο γελοίων" αποτελεί, μαζί με τα μυθιστορήματα "Μαριάμπας" (1935) και "Το Σόλο του Φίγκαρω" (1939), μια τριλογία, η οποία συνιστά το σημαντικότερο μέρος του πεζογραφικού έργου του συγγραφέα. Το μυθιστόρημα ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1937, είδε όμως το φως της δημοσιότητας μόλις είκοσι δύο χρόνια αργότερα, και, όπως προκύπτει από ποικίλα στοιχεία, σε νέα εκδοχή.

Όταν εκδόθηκε "Το Βατερλώ δυο γελοίων" (1959), το νεωτερικό μυθιστόρημα θεωρείται πια κατορθωμένο γεγονός. Η κριτική, συνηθισμένη στις ακροβασίες της γραφής του Σκαρίμπα, υποδέχθηκε ευνοϊκά το νέο μυθιστόρημα, επαινώντας τη σατιρική του διάσταση και το προσωπικό του ύφος, την εκκεντρική του δομή και την ιδιωματική του γλώσσα. "Το Βατερλώ δυο γελοίων" αποτελεί το εκτενέστερο πεζογραφικό έργο του συγγραφέα, αλλά και οριακό σημείο ως προς την εξάρθρωση της γλώσσας και την απόκλιση από τις αφηγηματικές νόρμες. [...]