Δεν υπάρχει δρόμος, το εύκολο ή το δύσβατο πέρασμα, που δεν θα τον διαβεί ο άνθρωπος, για ν’ αναζητήσει όλους τους καρπούς απ’ το δέντρο της ζωής και να τους αποκτήσει. Κι όμως, όσο πιο πολλά κατακτά ο άνθρωπος, όσο πιο μακριά κοιτάζει, ακόμα και στις μέρες της υπεραφθονίας και των πλεονασμάτων του, πάντοτε τον αληθινό του εαυτό θ’ αναζητεί, «γυρεύοντας το παλιό του σπίτι», όπως λέει ο σεφερικός στίχος. Ο άλλος του εαυτός τρέπεται τότε στις πολύτιμες ουσίες που συγκροτούν τον άνθρωπο ως ηθική και συναισθηματική υπόσταση: στον έρωτα και στη φιλία, στην αγάπη, στην πίστη σε ιδανικά, στις παιδικές μνήμες και στις πατρίδες της ψυχής, στην ακατανόητη ομορφιά που ’χουν τα νιάτα εντός του, στη μοναδική αξία που μόνο «ο έπαινος του Δήμου και των Σοφιστών» μπορεί ν’ απονείμει. Στο «Λογοτεχνικό Ημερολόγιο» του 2017, 29 ξεχωριστοί και φημισμένοι Νεοέλληνες συγγραφείς γεμίζουν με την τέχνη τους όλα τα δυσαναπλήρωτα συναισθηματικά κενά και ακυρώνουν κάθε ανεπάρκεια, χάσμα και απουσία απ’ ό,τι μπορεί ν’ αποτελεί διαρκή και βαθιά επιθυμία για τον αιώνιο άνθρωπο.