"Μας ξέφευγε συνεχώς. Ήταν το σήμερα. Ήταν το αύριο. Ήταν η ανεπαίσθητη μυρωδιά του κακτολούλουδου, η φευγαλέα σκιά μιας μικρής κουκουβάγιας. Δεν ξέραμε τι συμπέρασμα να βγάλουμε για κείνην. Προσπαθούσαμε να την καρφώσουμε σε κάποιον πίνακα από φελλό σαν πεταλούδα, αλλά πάντα η πινέζα μάς έφευγε, κι εκείνη την έπαιρνε ο αέρας".

Η Στάργκερλ είναι μαγευτική σαν τον ουρανό της ερήμου. Παράξενη σαν τον αρουραίο της. Μυστηριώδης σαν το ίδιο το όνομά της. Από τη μέρα που εμφανίζεται στο ήσυχο Λύκειο Μάικα μέσα σε μια έκρηξη χρωμάτων και ήχων, σε όλο το σχολείο ακούγεται ένα και μόνο μουρμουρητό: "Στάργκερλ, Στάργκερλ...". Κλέβει την καρδιά του Λίο με ένα της μόνο χαμόγελο και βάζει φωτιά στο ομαδικό πνεύμα του σχολείου με μία μόνο ζητωκραυγή. Οι μαθητές του Λυκείου Μάικα τη λατρεύουν. Στην αρχή...


Το Λύκειο Μάικα -ΛΥΜΑ- δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα έλεγε κανείς το λίκνο του αντικομφορμισμού. Υπήρχαν βέβαια μεμονωμένες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί, αλλά σε γενικές γραμμές φορούσαμε όλοι τα ίδια ρούχα, μιλούσαμε με τον ίδιο τρόπο, τρώγαμε το ίδιο φαγητό και ακούγαμε την ίδια μουσική. Ακόμα και τα φυτά και οι σπασίκλες μας είχαν τη σφραγίδα του ΛΥΜΑ πάνω τους. Κι αν σε κάποια φάση τύχαινε να ξεχωρίσουμε με κάποιον τρόπο από τους άλλους, βιαζόμασταν να επανέλθουμε το συντομότερο, σαν λαστιχάκια. [...]

Θέλαμε να της δώσουμε έναν ορισμό, να την εντάξουμε κάπου, όπως κάναμε όλοι μεταξύ μας, αλλά δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε από το "ιδιόρρυθμη", "αλλόκοτη" και "άτσαλη". Η συμπεριφορά της μας αιφνιδίαζε συνεχώς. Μία μόνο λέξη φάνταζε πια να δεσπόζει στον ανέφελο ουρανό πάνω από το σχολείο: "Ε;". Ό,τι έκανε το έκανε λες και ήθελε να δικαιώσει τη Χίλλαρι Κιμπλ. Λες και δεν ήταν αληθινή...